І тчэ забыўшыся рука …
Найперш зьвярну ўвагу на “дзяўчын”, якіх меркавалася даць майстру для працы, і якія ў загадзе Рыбанькі паўтараюцца ажно два разы. Загадкаю застаюцца тыя “мурынкі”, якія ўжо мусілі працаваць у майстра. То можа Багдановіч меў рацыю, што сум мясцовых слуцкіх дзяўчат спрычыніўся “росквітаў” васількоў на залатых тканінах? А пасаблялі ім мурынкі з далёкіх паўднёвых краёў.
Што да майстра, пра якога пішуць абодва, то гэта знакаміты армянін Ян Маджарскі. Яго характарыстыка значна кантрастуе з ухваламі, якімі яго асыпаюць захопленыя паясамі навукоўцы.
Забаўляюць таксама погляды на Рыбанькі на мікраэканомічную лёгіку. Разам з тым дужа сумна, што сучаснае беларускае кіраўніцтва далей, на жаль, яшчэ ня рушыла(