Fed up.

[weeez]

Vanavond zag ik een film/docu over de genocide in Rwanda. Een Britse journalist heeft de ENIGE footage van die slachtpartij, en nu, 14 jaar later, is hij terug gegaan om overlevenden, daders en slachtoffers te identificeren. Daar ging die docu over, en delen van de footage van 1994 werden ook getoond. Kotsmisselijk. Ik heb nog een steen in mijn maag. Het is zo surrealistisch, dat mensen gewoon in elkaar gehakt werden. En waarom?
Verder heb ik gesproken met de advocaat van Charles Taylor (Liberia), over internationaal strafrecht en wereldpolitiek. Hij had haast helaas, maar toch. Indrukwekkend.
En een film gezien over Kurdistan. Wat een schreeuwend onrecht.
Ook was er hoop; een film over het geweldloze verzet van heel veel vrouwen (christenen EN moslims) dat er uiteindelijk toe geleid heeft dat Taylor met de rebellen met vredesonderhandelingen begon. Een van die vrouwen was aanwezig, wat een ontzettend inspirerend persoon, diep respect voor haar.
...
En nu ben ik een beetje, behoorlijk, fed up. Na drie dagen 4 films per dag, heel veel ellende, en dan ook nog altijd Afrika in mijn hoofd, is het een beetje veel.

Ik moet nog een review essay inleveren over een boek over de genocide. Donderdag.
Welterusten, ik denk dat ik weer ga dromen.