...
ว่าจะเขียนไดอารี่บ่อยๆละ
เขียนแบบไม่มีใครอ่านออกดีกว่านะ
เมื่อเดือนมิย ประมาณ 25มั้ง แจ้งเอ็มดีตอนเช้าไปว่าจะลาออกมาช่วยงานที่บ้าน
จะทำงานถึงวันที่ 30 ซึ่งสุดท้ายก็เลื่อนมาทำถึง 5กค.
วันนั้นรู้สึกดีใจทั้งวันเลยที่พูดได้สำเร็จไม่มีใครคัดค้าน
เฮ่อ พอออกมาแล้วก็รู้สึกกังวลอนาคต จะทำงานอะไรให้พอกิน
ดูๆไปทุกๆคนตั้งใจทำงานกันมาก ขนาดยี้ก็ยังนั่งปักครอสติสที่ต้องใช้สมาธิมากอย่างตั้งใจ
แม้แต่พระก็ต้องไปบิณฑบาตรเพื่อให้มีกิน ต้องออกไปสวดมนต์ตามงานบุญต่างๆ
พอคิดถึงเรื่องงานก็ยังกลุ้มที่ออกมาโดยที่ยังเคลียร์อะไรๆไม่เรียบร้อยเลย
เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาเขียนใหม่ว่าจะต้องทำอะไรบ้าง เพื่อให้ความรู้สึกนี้หมดไป
เขียนแบบไม่มีใครอ่านออกดีกว่านะ
เมื่อเดือนมิย ประมาณ 25มั้ง แจ้งเอ็มดีตอนเช้าไปว่าจะลาออกมาช่วยงานที่บ้าน
จะทำงานถึงวันที่ 30 ซึ่งสุดท้ายก็เลื่อนมาทำถึง 5กค.
วันนั้นรู้สึกดีใจทั้งวันเลยที่พูดได้สำเร็จไม่มีใครคัดค้าน
เฮ่อ พอออกมาแล้วก็รู้สึกกังวลอนาคต จะทำงานอะไรให้พอกิน
ดูๆไปทุกๆคนตั้งใจทำงานกันมาก ขนาดยี้ก็ยังนั่งปักครอสติสที่ต้องใช้สมาธิมากอย่างตั้งใจ
แม้แต่พระก็ต้องไปบิณฑบาตรเพื่อให้มีกิน ต้องออกไปสวดมนต์ตามงานบุญต่างๆ
พอคิดถึงเรื่องงานก็ยังกลุ้มที่ออกมาโดยที่ยังเคลียร์อะไรๆไม่เรียบร้อยเลย
เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาเขียนใหม่ว่าจะต้องทำอะไรบ้าง เพื่อให้ความรู้สึกนี้หมดไป