Гузік (верш з сівой даўніны)

[vyazen2904]

Паміж святлом і цемрай
Між небам і зямлёй
Вісіць на павуцінні
Зялёны гузік твой

Вісіць, напэўна, доўга:
Сто год як знікла ты
Хоць быццам бы учора
Стаялі ля вады...

Пра глупствы гаварылі
Пад ліхтаром начным
І ты яшчэ казала
Пра мора і пра Рым...

Аднойчы выпадкова
Змахну я павуцінне
Твой гузік па падлозе
Пакоціцца і згіне

Я буду доўга й марна
Шукаць яго пад ложкам
Ды там і застануся
Зламаўшы яго ножку

Праз тыдзень мяне знойдуць
І плакаць, пэўна, будуць.
А я б дык рассмяяўся,
Што там памёр - праз гузік.
03.02.2009