Mormonit
Elke zomer lopen er in Tampere Mormoontjes rond. Jonge kerels in kostuum, die altijd met z'n tweeen rondlopen, ze zijn vrij herkenbaar. En mij spreken ze ieder jaar opnieuw aan.
Vandaag was het weer raak. Jordan en NaamVergeten kwamen naast mij zitten op het centrale plein, waar ik een boekje zat te lezen. Ik zat daar met min of meer hetzelfde plan als Jordan had: om mensen aan te spreken. De mensen die IK aan wilde spreken waren touristen, die ik misschien zou kunnen overhalen om een Finse les te komen volgen.
Ik voel mij soms beschaamd dat ik zo weinig over de verschillende religies weet. Mijn kennis is héél oppervlakkig, en ik ben er zeker van dat er zelf ronduit verkeerde opvattingen tussen zitten. Het probleem is dat ik soms wel eens er iets aan doe, aan die onwetendheid. Dan lees ik iets op Wikipedia ofzo, of blader eens door een Jehova-bijbel. Maar de dingen die ik daaruit leer vergeet ik binnen de dag alweer. Zo gebeurt ook elk jaar met de Mormoontjes. Elk jaar leggen ze mij uit wat hun religie nu precies betekent, wat the Book of Mormons is enzovoort, en ik luister altijd enigszins gereserveerd, maar toch geïnteresseerd. Om het dan meteen weer te vergeten.
Het is gewoon niet zo belangrijk voor mij, religie. Ik ga elke week twee keer naar de kerk, dus je zou kunnen denken dat het WEL belangrijk is voor mij. Maar tsja... Ik ga naar de kerk om te zingen, om Fins te horen en te spreken, om mensen te ontmoeten, en om over mijn lessen te praten. Jezus heeft er weinig mee te maken voor mij. Al geloof ik wel in God. Ik vind het een geruststellend idee, dat er iemand daarboven volgt wat ik doe, me leidt en steunt.
Waar geloven jullie in?
Om nu tot het eigenlijk point van mijn post te komen: de meeste van de Mormoontjes zijn buitenlanders. Veel Amerikanen vooral, degene die mij aanspreken. En ik weet nooit of ik ze wel mag geloven. Elk jaar hoor ik dat ze pas twee jaar in Finland zijn. Vóór ze hierheen kwamen, hadden ze twee weken Finse les in Amerika, en daarna hebben ze gewoon Fins geleerd door met mensen te praten over God. En ze spreken verdomd goed Fins. Beter dan ik. Hoe is dat mogelijk! Ik beschouw mijzelf een snelle student, maar zij zijn echt geweldig snel. Hun taalgebruik is vlot, ze gebruiken participles en de passief enzovoorts, en vormen zinnen waar ik me alleen maar aan waag wanneer ik schrijf, omdat het toch enig denkwerk vereist voor mij. Hoe hebben ze dat voor elkaar gekregen, zo'n vloeiend taalgebruik, zucht... Ik moet echt méér Fins beginnen spreken.
Maar dat zeg ik elke dag wel een paar keer:
"Nú zal ik echt Fins beginnen praten."
"Geen Engels meer vanaf nu."
En toch val ik telkens weer terug op het Engels. Nodeloos. Zucht.
Vandaag was het weer raak. Jordan en NaamVergeten kwamen naast mij zitten op het centrale plein, waar ik een boekje zat te lezen. Ik zat daar met min of meer hetzelfde plan als Jordan had: om mensen aan te spreken. De mensen die IK aan wilde spreken waren touristen, die ik misschien zou kunnen overhalen om een Finse les te komen volgen.
Ik voel mij soms beschaamd dat ik zo weinig over de verschillende religies weet. Mijn kennis is héél oppervlakkig, en ik ben er zeker van dat er zelf ronduit verkeerde opvattingen tussen zitten. Het probleem is dat ik soms wel eens er iets aan doe, aan die onwetendheid. Dan lees ik iets op Wikipedia ofzo, of blader eens door een Jehova-bijbel. Maar de dingen die ik daaruit leer vergeet ik binnen de dag alweer. Zo gebeurt ook elk jaar met de Mormoontjes. Elk jaar leggen ze mij uit wat hun religie nu precies betekent, wat the Book of Mormons is enzovoort, en ik luister altijd enigszins gereserveerd, maar toch geïnteresseerd. Om het dan meteen weer te vergeten.
Het is gewoon niet zo belangrijk voor mij, religie. Ik ga elke week twee keer naar de kerk, dus je zou kunnen denken dat het WEL belangrijk is voor mij. Maar tsja... Ik ga naar de kerk om te zingen, om Fins te horen en te spreken, om mensen te ontmoeten, en om over mijn lessen te praten. Jezus heeft er weinig mee te maken voor mij. Al geloof ik wel in God. Ik vind het een geruststellend idee, dat er iemand daarboven volgt wat ik doe, me leidt en steunt.
Waar geloven jullie in?
Om nu tot het eigenlijk point van mijn post te komen: de meeste van de Mormoontjes zijn buitenlanders. Veel Amerikanen vooral, degene die mij aanspreken. En ik weet nooit of ik ze wel mag geloven. Elk jaar hoor ik dat ze pas twee jaar in Finland zijn. Vóór ze hierheen kwamen, hadden ze twee weken Finse les in Amerika, en daarna hebben ze gewoon Fins geleerd door met mensen te praten over God. En ze spreken verdomd goed Fins. Beter dan ik. Hoe is dat mogelijk! Ik beschouw mijzelf een snelle student, maar zij zijn echt geweldig snel. Hun taalgebruik is vlot, ze gebruiken participles en de passief enzovoorts, en vormen zinnen waar ik me alleen maar aan waag wanneer ik schrijf, omdat het toch enig denkwerk vereist voor mij. Hoe hebben ze dat voor elkaar gekregen, zo'n vloeiend taalgebruik, zucht... Ik moet echt méér Fins beginnen spreken.
Maar dat zeg ik elke dag wel een paar keer:
"Nú zal ik echt Fins beginnen praten."
"Geen Engels meer vanaf nu."
En toch val ik telkens weer terug op het Engels. Nodeloos. Zucht.