The Straycats came to town for the very last time...
Na dertig jaar valt het doek voor mn favoriete band aller tijden. The Straycats zijn bezig met hun allerlaatste tournee. En ik was er gisteren bij. Ik was het niet van plan maar een dag van te voren zei mn broertje dat ie een paradisokaartje over had. Daar hoef ik dan niet lang over na te denken.
Bye bye Straycats...
Als 7 jarig menneke keek ik in 1980 naar Avro's TopPop met Ad Visser. Tussen het glamrock en discogeweld door kwam daar ineens dat jonge trio met kuiven zo groot als een, een... tja... gewoon groot! Een soort overdrijving van de jaren 50 rock'n'roll styling, maar het was vooral de muziek dat mijn aandacht trok. Opwindend, en 'anders' dan dat er op dat moment op de radio gedraaid werd. Echt rock 'n' roll kon ik het toen oo niet noemen want het leek toch echt niet op Elvis ofzo. Er zaten punk en wat jazz-invloeden in. Vooral rustend op de snerpende gitaar van opperkat Brian Setzer, en dat merkwaardige tikje van die zompige contrabas. Een instrument dat na 1960 waarschijnlijk niet meer in de popmuziek te vinden was. Tot 1980...
Er volgde een Rockabilly revival met de Straycats op kop. En in de hitparades verschenen nummers die duidelijke links hadden met de jaren 50. In de jaren 90 flikt Brian Setzer het nog een keer om in de hitparades te komen met Swing-muziek uit de jaren 40....
2008.
Paradiso was totaal uitverkocht, nadat Heineken Musichall ook al eerder was uitverkocht. We waren vrij laat en hadden daardoor het voorprogramma gemist. Vond ik niet erg want die band lag me niet zo.
Setzer, Phantom, en Rocker betraden het podium in alle vertrouwen en het spelen ging ze ook makkelijk af. Vaste opener 'Rumble in Brighton' knalde er meteen in en werd opgevolg door jaren tachtig hits als 'Runnawayboys', 'Rock this town', en 'Straycat Strut'. Maar ze speelden ook nummers van het laatste (eigen) album zoals 'Lust 'n' love' en 'Crybaby'. Bassist Lee Rocker, waar mn broertje enkele maanden geleden nog van in het voorprogramma zat zong ook een aantal nummers. Ja, er zaten genoeg verassingen in om niet met een teleurgesteld gevoel naar huis te kunnen. Mn helden deden het fantastisch. En dat zouden ze nog tientallen jaren vol kunnen houden. Maar dat hoeft niet.
Het is goed zo.