(no subject)
х
8.06.2014. Нядзеля. Ездзіў у вёску. Адзін. Увесь дзень думаў: “Хаця б не было дажджу!” З дзяцінства баюся вясковую навальніцу. Па сённяшні дзень памятаецца, як у Лягезах (мне было гадоў пяць) у час навальніцы ветрам адчынілася вакно і ў хату ўварваўся холад і дождж, а за імі слепкае святло маланак і грукат моцных пяруноў. Цётка Аля доўга не магла зачыніць вакно і мне здавалася, што яна змагаецца з некім нябачным, што захацеў залезці да нас у хату…
У Ракаве зайшлі тры пажылыя жанчыны. Адна расказвала: “Ён вельмі ж хацеў у армію! Забралі. Як ён радаваўся, што служыць! І на табе! Прайшло тры тыдні і яго токам у арміі забіла. Хлопцу было 19 гадоў.” (Прыехаўшы ў Мінск, я ў інтэрнеце прачытаў: “У адной з вайсковых часцей Узброеных Сіл Беларусі адбыўся няшчасны выпадак - ад паразы электрычным токам загінуў вайсковец тэрміновай службы”). Загінуў мой зямляк…
Палоў грады. Даўно гэта справай не займаўся, таму ўяўляў побач з сабой маму, якая калісьці вучыла мяне як гэта рабіць. Потым крыху пакасіў каля хаты. Каса тупая. Бацька казаў пра некляпаную касу: “Тупая, як срака…”
Трэба плот рамантаваць. Каля яго расце крапіва, нібы дапамагае вартаваць нашу сялібу…
У садзе вецер зламаў старую сліву. І яна, яшчэ жывая, цяпер ляжыць на траве з такім выглядам, быццам кажа: “Не вінаватая я!”…
Каля ганку, дзе раней ніколі травы не было, нарасло лапухоў. Прыгожыя, але гэта не тая прыгажосць, якая радуе вока…
За гадзіну да майго ад’езду, захмурэлася і пачало грымець. Пакрапаў дождж і заціх. Хата напоўнілася цемрай. Праз паўгадзіны развіднела і я пайшоў на аўтобусны прыпынак. Убачыўшы суседку Ліду Шніп, агукнуў яе. і яна, кінуўшы свае справы ў агародзе, правяла мяне да аўтобуснага прыпынку. Паўспаміналі ранейшую вёску, дзе мы былі малымі, а Пугачы былі вялікімі. У дарогу Ліда дала вялікую трускаўку, якая першай паспела, і я павёз яе ў Мінск, як кропельку пугачоўскага сонца…
8.06.2014. Нядзеля. Ездзіў у вёску. Адзін. Увесь дзень думаў: “Хаця б не было дажджу!” З дзяцінства баюся вясковую навальніцу. Па сённяшні дзень памятаецца, як у Лягезах (мне было гадоў пяць) у час навальніцы ветрам адчынілася вакно і ў хату ўварваўся холад і дождж, а за імі слепкае святло маланак і грукат моцных пяруноў. Цётка Аля доўга не магла зачыніць вакно і мне здавалася, што яна змагаецца з некім нябачным, што захацеў залезці да нас у хату…
У Ракаве зайшлі тры пажылыя жанчыны. Адна расказвала: “Ён вельмі ж хацеў у армію! Забралі. Як ён радаваўся, што служыць! І на табе! Прайшло тры тыдні і яго токам у арміі забіла. Хлопцу было 19 гадоў.” (Прыехаўшы ў Мінск, я ў інтэрнеце прачытаў: “У адной з вайсковых часцей Узброеных Сіл Беларусі адбыўся няшчасны выпадак - ад паразы электрычным токам загінуў вайсковец тэрміновай службы”). Загінуў мой зямляк…
Палоў грады. Даўно гэта справай не займаўся, таму ўяўляў побач з сабой маму, якая калісьці вучыла мяне як гэта рабіць. Потым крыху пакасіў каля хаты. Каса тупая. Бацька казаў пра некляпаную касу: “Тупая, як срака…”
Трэба плот рамантаваць. Каля яго расце крапіва, нібы дапамагае вартаваць нашу сялібу…
У садзе вецер зламаў старую сліву. І яна, яшчэ жывая, цяпер ляжыць на траве з такім выглядам, быццам кажа: “Не вінаватая я!”…
Каля ганку, дзе раней ніколі травы не было, нарасло лапухоў. Прыгожыя, але гэта не тая прыгажосць, якая радуе вока…
За гадзіну да майго ад’езду, захмурэлася і пачало грымець. Пакрапаў дождж і заціх. Хата напоўнілася цемрай. Праз паўгадзіны развіднела і я пайшоў на аўтобусны прыпынак. Убачыўшы суседку Ліду Шніп, агукнуў яе. і яна, кінуўшы свае справы ў агародзе, правяла мяне да аўтобуснага прыпынку. Паўспаміналі ранейшую вёску, дзе мы былі малымі, а Пугачы былі вялікімі. У дарогу Ліда дала вялікую трускаўку, якая першай паспела, і я павёз яе ў Мінск, як кропельку пугачоўскага сонца…