Былое маё ажывае, што кахаю, кахаю, безнадзейна кахаю, па-вар'яцку, шалёна кахаю цябе

Aug 08, 2010 13:25

Адам Міцкевіч
СОН

Калі прымусіць час сказаць "бывай",
А ў сэрцы не пагасне жар кахання, -
Пакінь бяз слоў, але не дабівай
Мяне суровым словам - расставанне!

Ты пры апошняй стрэчы ў гаі,
Пакуль зара расой напоіць руту,
Апошнім пацалункам упаі
І ўжо на ростань - кроплямі атруты.

Разлучымся - і стане мне лягчэй;
Бяссільны, упаду к табе на ўлонне,
Цалую я блакіт тваіх вачэй,
Загледзеўшыся ў цемру іх прадоння.

Так да сканчэння свету я прасплю,
А ў Судны дзень, калі затрубяць трубы,
Ты ціха сыдзеш з неба на зямлю,
Каб разбудзіць таго, хто сэрцу любы.

І здасца мне, што не прайшлі вякі, -
Зусім нядаўна я цябе пакінуў, -
Загледзеўся ў вачэй тваіх блакіт
І задрамаў на нейкую хвіліну.

(Адэса, 1825, пераклаў з польскай Язэп Семяжон)

(рускі варыянт)

СОН

Меня оставить все ж тебе придется,
Но в этот час не обрекай на муки
И, если в сердце верность остается,
Не говори, прощаясь, о разлуке.
Пусть в эту ночь пред сумрачным рассветом
Блаженное мгновение промчится,
Когда ж настанет время разлучиться,
Вручи мне яд, прошу тебя об этом!
Уста к устам приблизятся, а веки,
Когда в них смерть заглянет, не сомкну я;
И так блаженно я усну навеки,
Твой видя взор, лицо твое целуя.
И сколько лет спать буду так - не знаю...
Когда ж велят с могилой распроститься.
Ты, об уснувшем друге вспоминая,
Сойдешь с небес, поможешь пробудиться!
И, ощущая вновь прикосновенье
Любимых рук, к груди твоей прильну я;
Проснусь, подумав, что дремал мгновенье,
Твой видя взор, лицо твое целуя!

Одесса, 1825



ох.. вспоминается как я записывала в своей тетрадочке стихи Караткевіча, Іпатавай.. Про меня ведь пишут.. так мне нравилось читать и думать, что я так понимаю.. нашла заветную тетрадочку.. читаю.. прошло лет 6.. не меньше... а ничего не изменилось.. )) до сих пор про меня.. но только кажется что теперь стало про меня больше, чем раньше..

Што рабіць, калі сэрца дурное цябе ўспамінае
І ляціць да цябе праз ляснога пажарышча дым?
Я ж ня ведаю нават, кахаеш альбо не кахаеш,
Помніш часам мяне ці адразу забыў ты зусім..
Але жыць не магу без цябе, як засмаглыя травы,
Па якіх сухавеі начамі і днямі ідуць.
Я зрываю рамонак што вырас з ускраю раллі
І гадаю с трывогаю:
будзе кахаць ці не будзе?

чудеса.. цетрадачка прыўкрасная
Previous post Next post
Up