Փրանկ Հերբերտ. Հատուած ի վիպէ «Աստուած կայսր Դիւնայի»
Մարգարէ ոչ խոտորի ի պատրանաց անցելոյ, ներկայի եւ ապայի։ Հաստատութիւն լեզուի նորա յառաջ ածէ զսահմանս գծորոշութեան։ Մարգարէից՝ է բանալի ի փական լեզուի։ Պատկեր ճարտարեալ առ նոսա պատկեր եւեթ կայ եւ մնայ։ Տիեզերք մեր չեն ճարտարեալ։ Որ հայեցեալ խոկայն՝ զգծային յաջորդականութիւն իրաց յինքենէ ածէ ի կատար։ Պատճա՞ռք եւ հետեւա՞նք։ Բնաւ չենն ինչ։ Մարգարէ բարբառի զբանս գրոյ ճակատու՝ զտեսիլ իմն երագանցուկ, որում նախախնամեալ է լինել։ Այղ վայրկեան տեսլեան մարգարէի ազատ առնէ զանհուն ինչ բազմութիւն՝ անսահման ի խորհրդաւորութեան եւ ի մեծի զաւրութեան։ Տիեզերք պատրանաւք շարժեալ սասանին, ուստի եւ մարգարէ զիրականութիւն ընդ քողով ճաճանչ պիտակաց արկանէ։ Յայսմանէ իսկ ծնանի համոզումն՝ լեզուի մարգարէից երկիմաստ գոլ։ Որ ունկն դնէն՝ բանից մարգարէութեան ոչ հաւատայ, վասն զի բնազդ իւր յուշէ, թե ի ձայն բարձր բարբառումն տկար առնէ զզաւրութիւն բանից։ Որք գեր ի վերոյ են՝ մարգարէք ի վարագոյր եւեթ զոք առաջնորդեալ հասուցանեն եւ տան նմա թոյղ ըստ այն ի ներքս հայել։
Աւրագիրք գողացեալք
Աւրագիրք գողացեալք