ПРА ШТО СЬПЯВАЕ МІЖЗЕМНАЕ НЕБА. (Кiпр.Частка І.)
Кіпр. Мора. Вальгота. Цеплыня. Ціша. Зямны парадзіс. 5 гадзінаў раніцы. Ты выходзіш з гатэлю - і вось ужо праз колькі хвіляў стаіш перад морам. Дзе яшчэ надарыцца магчымасьць пазбавіць цноты бязьмежжа?
Паволі, пяшчотна, асьцярожна ўваходзіш у бязважкую празрыстасьць. Вада мае тэмпературу твайго цела, таму не адчуваецца. Стыхія едная з табой. Ты, практычна не штурхаючыся, рухаешся да суклону, у цьмяны далягляд - цякучае люстэрка само нясе цябе. Няма ні ветру, ні хваляў, ні людзей, ні рыбаў, няма нават птушак.
Ты застыеш на якую гадзіну, пакуль стыхія не ператвараецца ў бэз. І ты апынаешся ў памаранчава-бэзавых, ружова-фіялетавых, ледзь заўважных, крыстах хваляў. Ты плывеш у стыхіі, у снулай планеце, у вусьцішы і радасьці адначасна. Ты плывеш у сонцы, па каляровай сьцежцы на вадзе, засланай менавіта для цябе. І ўсьміхаешся лёгкасьці, што поўніць тваё нутро, тваю душу. І бяжыш па вадзе. Сам-насам з бязьмежжам. Ты вольны. Усё так проста, так чыста. Юны ветах астатні раз мільгае на даляглядзе і зьнікае. Ты плывеш на сьвятло, да сьвятла. Вада сьпявае. Сьпявае неба. Ты выходзіш з вады, як пахрышчаны.
P.S. Кожны ўзыход вада ды неба сьпявалі рознымі колерамі. Удзень, калі я іх фатаграфавала, яны сьпявалі вось так [клікайце на фоты - у большым фармаце яны куды прыгажэйшыя!]:
© Валярына Кустава