Яшчэ некалькі дзён таму шпацыравала па залеўнай пад пляшачку Варшаве. А з тыдзень таму - спрабавала грэцца скокамі на пляжы ветранай Гдыні. Амаль атрымалася:
Апошнім часам неяк не даводзілася знаходзіць, але тое, можа, таму, што не шукала. Я неяк больш на ракавінках ды каменьчыках спэцыялізуюся)) Маленства на моры прайшло - дык тады ўжо назнаходзілася ці не на ўсё жыццё. Кілаграмамі ў валізках дамоў вазілі мае знаходкі:)
А для гэтага ня вельмі і мора неабходнае! Памятаю, гадоў у 9 знайшла вялізную бурштыніну зь нейкім вусяком унутрох, калі корпалася ў траве ля менскага дома)))
А ў мяне быў адваротны выпадак. У дзяцінстве адпачывала з бацькамі ў Крыму. На пляжы знайшла залаты ланцужок з крыжыкам... Маці ў мяне яго адабрала і выкінула ў мора. Сказала, што не трэба браць на сябе "чужы крыж". Так што, бачыце, усяк бывае:)
У мяне таксама кудысьці тэрмінова зьнікаюць усе ўпрыгожанні, якія выпадкова знаходжу. Адчуваю, што тое справа рук мамкі ;) Але пра крыж - яно так. Лепей ну яго, чужы, са сваім бы ўзгадніцца))
Reply
Reply
Reply
Reply
Reply
Reply
Leave a comment