Пясочны чалавечак

[valjaryna]

ПЯСОЧНЫ ЧАЛАВЕЧАК

...я выпадкова сустрэўся позіркамі зь зялёным чалавечкам,
           што быў расьпяты на звычайным сьвятлафоры.
                                          В.Рыжкоў. Зь верша "Зялёны чалавечак"
Рассыпаецца пясочны чалавечак.
Святлафор лыпае вокам выключна чырвоным.
І замест таго, каб у імя аднаго (у імя тваё, Госпадзе!) не губляць страх -
пачынаеш пералічваць усе прышлыя ў гэты час імёны
і наўмысна не глядзіш на шашы па баках.

Змярканне. Страчваешся ў часе.
Яшчэ імгненне - і можна пачынаць спачатку.
Змярканне. Новая ноч стары дзень гасіць
і далівае ліхтары, зоркі і поўню, як чарку.

З выццём сірэн, пралятаюць апошнія “Хуткія”
з сённяшнімі амаль наўцамі і пакуль пакутнікамі.
Аблудныя бяздомнікі, з чалавечымі вачыма сабакі
кіруюць да незамкнёных пад’ездаў, у нязнесеныя баракі.

Накручваюць стометроўкі ўжо ўшчэнт замерзлыя
добрыя бяздольныя прастытуткі,
хаваюць пальчыкі ў чорныя, белыя снегам занесеныя,
(калі пашанцуе - з мехавым каўнерам) курткі.

Рассыпаецца пясочны чалавечак.
Высокае сіняе неба. Ліхтарні. Вечар.
Заплюшчваюцца вочкі.
Адкладаецца малітоўнік.
Добрай ночкі... Хай зямля табе будзе...
Запальваецца свечка.
Закрываецца вечка.
І няма
больш
чалавечка...

Яшчэ імгненне - і можна пачынаць спачатку.