(no subject)
Կարոտում եմ։ Կարոտում եմ մի շարք բաներ․ մանկությունս՝ իր հետ կապված առօրյա կտորիկներով - ձայները, հոտերը, օդի նյութը կազմող էն ինչ-որ բանը, որ ժամանակն է, ու մեջը խտացած էն մի ուրիշ բանն էլ, որ անուն չունի․ այ դա ամենից շատն եմ կարոտում, որ միջուկն է ժամանակի ու կարոտներիս։
Կարոտում եմ մանկությունիցս ամեն ինչ, բայց ամենից շատ, երևի, ծնողներիս։ Այսինքն, ամեն ինչը, որ կարոտում եմ, կարոտում եմ նրա համար, որ դեպի ծնողներս ուղիղ կամ անուղղակի հղում ունի․ մանկապարտեզս, աշնանային տաք, անձրևաբույր առավոտները՝ հարազատության աստիճանի կիսամաշ վերարկուս մինչև վերջ կոճկած, պապայիս ձեռքը բռնած, ու պապաս ինձ չի երևում, որովհետև փոքր եմ, ու ձեռքը բռնելիս իմ ձեռքը դեպի վեր է պարզած, բայց փոխարենը մանրամասն տեսնում եմ գետինը, երևանյան հարազատ խորդուբորդիկներով, խելահան-անող-ախորժաբույր գետինը՝ անձրևից հետո, ուր լայնաթև թիթեռների պես նարնջաշագանակագույն մեծ տերևներ են, որ քայլելիս (թեև համարյա վազում եմ, որ պապայիցս հետ չընկնեմ) աշխատում եմ ոտքս էնպես դնել, որ տրորեմ ու որսամ խոնավ, անլսելի խրշյունը։
Մանկությանս տարիներին ժամանակը կանգնած էր։ Ավելի ճիշտ՝ անցնում էր էնքան դանդաղ, որ շարժը չէի նկատում, օրն անվերջ երկար էր, շաբաթներն՝ է՛լ ավելի, տարվա մասին էլ չեմ խոսում, ապրում էի ասես հավերժության մեջ։ Օրը ռիթմ ուներ, իր կրկնվող տեսարանները, շարժումները, ձայները։ Երեկոյան յոթը օրվա իմ ամենահոգեպարար ժամն էր․ արևը պատրաստվում էր թեքվելու, և տան պատերի, կահույքի, գորգի վրա վարագույրները թրթռացող, կենդանի, տաք-արևագույն ստվերներ էին գցում, բակից դեռ լսվում էին երեխաների մերթընմերթ, բայց արդեն մարող կանչերը, ու ես նոր էի բակից տուն բարձրացել․ օրը նստել է հանգստի, միացնում ես հեռաուստացույցը՝ իր հանգստությամբ օրվա հետ ներդաշնակ, ու նրա ֆոնայի մեղեդայնության տակ դեռ հազարումի բաներ ունես զբաղվելու՝ կընթրես, գիրք կկարդաս, կհանես տիկնիկներդ, կնկարես գուցե։
Ու էդ ամենն էդպես է, որովհետև բոլորը տանն են՝ ամեն մեկն իր գործին, հեռուստացույցի պես ներդաշնակ ու չպարտադրող՝ օրվա իմ ոսկե ժամին։
Ու չկա տարբերություն՝ աշուն է, թե ձմեռ։ Աշնան արևի խաղացկուն ստվերները փոխարինվում են էկետրական վառարանի ջերմությամբ ու դրա ինչ-որ յուրահատուկ հոտով (այդուհետ ջերմությունը քեզ համար այդ հոտն է ունենալու) ու մառախլապատ պատուհաններով, որոնցից դուրս ձմեռային գիշեր է՝ չքնաղ, որովհետև երբ բացում ես պատուհանը (շատ կարճ ժամանակով, որ չսառես), ձմռան գիշերվա թարմությունը խփում է քթիդ։ Ես փորձում եմ չմոռանալ էդ արբեցնող բույրը, դրանից լավ մեկ էլ նոր արդուկած գիշերանոցի հոտն է, որ քեզ է սպասում բացված անկողնումդ, ու թեև դու տանել չես կարողանում (մինչև հիմա էլ) քնելու համար զգեստափոխվելու երկար-բարակ (դանդաղաշարժ եմ ես), ձանձրալի պրոցեսը, բայց հենց մտնում ես թարմ-ձնաբույր գիշերանոցի մեջ, երջանկությունը լցվում է մինչև պռունկներդ։
Ու էդ ամենն էդպես է, որովհետև մյուս սենյակում տան հարազատ վայբն է․ ծնողներդ քնած չեն դեռ, հեռուստացույցը խոսում է կիսաձայն, բայց քեզ չի կարելի, պիտի քնես, որ կարողանաս առավոտ շուտ արթնանալ՝ մանկապարտեզ, ուր շտապելու ես պապայիդ ձեռքը պինդ բռնած, համարյա վազելով, որ հետ չընկնես։
Իմ մանկությունը նոր արդուկած ձմեռային գիշերանոցի հոտ ունի, հա․․․ Ու էլի շատ հոտեր, որոնց մասին մի օր հերթով պատմելու եմ։ Իսկ հիշողություններն ինձ մոտ ամենից ամուր են պահպանվում հենց հոտային ֆորմատով։
Կարոտում եմ մանկությունիցս ամեն ինչ, բայց ամենից շատ, երևի, ծնողներիս։ Այսինքն, ամեն ինչը, որ կարոտում եմ, կարոտում եմ նրա համար, որ դեպի ծնողներս ուղիղ կամ անուղղակի հղում ունի․ մանկապարտեզս, աշնանային տաք, անձրևաբույր առավոտները՝ հարազատության աստիճանի կիսամաշ վերարկուս մինչև վերջ կոճկած, պապայիս ձեռքը բռնած, ու պապաս ինձ չի երևում, որովհետև փոքր եմ, ու ձեռքը բռնելիս իմ ձեռքը դեպի վեր է պարզած, բայց փոխարենը մանրամասն տեսնում եմ գետինը, երևանյան հարազատ խորդուբորդիկներով, խելահան-անող-ախորժաբույր գետինը՝ անձրևից հետո, ուր լայնաթև թիթեռների պես նարնջաշագանակագույն մեծ տերևներ են, որ քայլելիս (թեև համարյա վազում եմ, որ պապայիցս հետ չընկնեմ) աշխատում եմ ոտքս էնպես դնել, որ տրորեմ ու որսամ խոնավ, անլսելի խրշյունը։
Մանկությանս տարիներին ժամանակը կանգնած էր։ Ավելի ճիշտ՝ անցնում էր էնքան դանդաղ, որ շարժը չէի նկատում, օրն անվերջ երկար էր, շաբաթներն՝ է՛լ ավելի, տարվա մասին էլ չեմ խոսում, ապրում էի ասես հավերժության մեջ։ Օրը ռիթմ ուներ, իր կրկնվող տեսարանները, շարժումները, ձայները։ Երեկոյան յոթը օրվա իմ ամենահոգեպարար ժամն էր․ արևը պատրաստվում էր թեքվելու, և տան պատերի, կահույքի, գորգի վրա վարագույրները թրթռացող, կենդանի, տաք-արևագույն ստվերներ էին գցում, բակից դեռ լսվում էին երեխաների մերթընմերթ, բայց արդեն մարող կանչերը, ու ես նոր էի բակից տուն բարձրացել․ օրը նստել է հանգստի, միացնում ես հեռաուստացույցը՝ իր հանգստությամբ օրվա հետ ներդաշնակ, ու նրա ֆոնայի մեղեդայնության տակ դեռ հազարումի բաներ ունես զբաղվելու՝ կընթրես, գիրք կկարդաս, կհանես տիկնիկներդ, կնկարես գուցե։
Ու էդ ամենն էդպես է, որովհետև բոլորը տանն են՝ ամեն մեկն իր գործին, հեռուստացույցի պես ներդաշնակ ու չպարտադրող՝ օրվա իմ ոսկե ժամին։
Ու չկա տարբերություն՝ աշուն է, թե ձմեռ։ Աշնան արևի խաղացկուն ստվերները փոխարինվում են էկետրական վառարանի ջերմությամբ ու դրա ինչ-որ յուրահատուկ հոտով (այդուհետ ջերմությունը քեզ համար այդ հոտն է ունենալու) ու մառախլապատ պատուհաններով, որոնցից դուրս ձմեռային գիշեր է՝ չքնաղ, որովհետև երբ բացում ես պատուհանը (շատ կարճ ժամանակով, որ չսառես), ձմռան գիշերվա թարմությունը խփում է քթիդ։ Ես փորձում եմ չմոռանալ էդ արբեցնող բույրը, դրանից լավ մեկ էլ նոր արդուկած գիշերանոցի հոտն է, որ քեզ է սպասում բացված անկողնումդ, ու թեև դու տանել չես կարողանում (մինչև հիմա էլ) քնելու համար զգեստափոխվելու երկար-բարակ (դանդաղաշարժ եմ ես), ձանձրալի պրոցեսը, բայց հենց մտնում ես թարմ-ձնաբույր գիշերանոցի մեջ, երջանկությունը լցվում է մինչև պռունկներդ։
Ու էդ ամենն էդպես է, որովհետև մյուս սենյակում տան հարազատ վայբն է․ ծնողներդ քնած չեն դեռ, հեռուստացույցը խոսում է կիսաձայն, բայց քեզ չի կարելի, պիտի քնես, որ կարողանաս առավոտ շուտ արթնանալ՝ մանկապարտեզ, ուր շտապելու ես պապայիդ ձեռքը պինդ բռնած, համարյա վազելով, որ հետ չընկնես։
Իմ մանկությունը նոր արդուկած ձմեռային գիշերանոցի հոտ ունի, հա․․․ Ու էլի շատ հոտեր, որոնց մասին մի օր հերթով պատմելու եմ։ Իսկ հիշողություններն ինձ մոտ ամենից ամուր են պահպանվում հենց հոտային ֆորմատով։