Wampirki 2x07
Oczywiście zamiast iść spać zaczęłam rozgrzebywać rzeczy z Wampirkami, ale już idę spać, tylko podzielę się swoim przebłyskiem geniuszu, żeby mi nie uciekł.
Strasznie mi zgrzytało, że Damon, który cały odcinek był w stosunku do Katherine szyderczy i w miarę ogarnięty (łącznie z cudowną sceną nalewania drinka, Right away, Miss Katherine), w ostatniej scenie uderza trochę w wysokie tony. I dopiero teraz mi trybiki w mózgu zaskoczyły, że przecież on na ten moment sam na sam po prostu przestaje być Damonem z XXI wieku, zamiast tego wyłazi z niego zadurzony chłopiec z 1864 roku i Damon nie umie oddzielić tych starych uczuć, z którymi sobie właśnie radzi, od rejestru językowego, którym się posługiwał, kiedy został zdradzony. Stąd naiwna, zupełnie otwarta twarz i odrobina dziewiętnastowiecznego dramatyzmu, i to jest tak zarąbiście in character, i scenarzyści są geniuszami, i naprawdę już idę spać, zanim zacznę bełkotać...
Strasznie mi zgrzytało, że Damon, który cały odcinek był w stosunku do Katherine szyderczy i w miarę ogarnięty (łącznie z cudowną sceną nalewania drinka, Right away, Miss Katherine), w ostatniej scenie uderza trochę w wysokie tony. I dopiero teraz mi trybiki w mózgu zaskoczyły, że przecież on na ten moment sam na sam po prostu przestaje być Damonem z XXI wieku, zamiast tego wyłazi z niego zadurzony chłopiec z 1864 roku i Damon nie umie oddzielić tych starych uczuć, z którymi sobie właśnie radzi, od rejestru językowego, którym się posługiwał, kiedy został zdradzony. Stąd naiwna, zupełnie otwarta twarz i odrobina dziewiętnastowiecznego dramatyzmu, i to jest tak zarąbiście in character, i scenarzyści są geniuszami, i naprawdę już idę spać, zanim zacznę bełkotać...