Գալուբոյ ագանյոկ Փառթ 2
Էրեգ էի խոստացել գրեի, բայց հավես չկար, ու ճիշտն ասած հիմա էլ հեչ հավես չկա, բայց դե պացան սկազալ, պացան զդելալ, թեկուզ ուշացումով..Ու վաբշե իմ մոտ տենցա, հաշվի առեք..որ մի բան ասում եմ, կարողա շատ ուշ, բայց հաստատ անում եմ:)
պատմեմ գոմիկների պատմությունը ու էլի մի 2 բան ունեմ գրելու
Ուրեմն մի օր ինձ ծանոթ տղերքից մեկը գիշերը տենց 11-ի կողմերը անցնում ա քաղաքապետարանի դիմացի այգու մոտով...դե չեմ ուզում շաբլոն ԳոմԱյգին ասեմ:Էս տղեն նիհար, մոտ 1.63 բոյ ունեցող փոքր-մոքր «պուպսիկա»...ախպեր ասումա սենց գնում եմ, մեկ էլ հետեվիցս մեկը, մի հատ գառդիռոբ հետեւից գոռումա «ապեր մի րոպե կկանգնե՞ս»..ստե էս կինոյի մեջի տղեն ջոգումա, որ ես գառդիռոբը ըդոնցիցա, որովհետւե ձայնը մի տեսակ տղամարդու չէր, ավելի ճիշտ արտասանությունը..դե ի՞նչ անի,իրան շլանգի տեղա դնում ու շարունակումա քայլել, բայց արդեն քիչ մը արագ, շատ քիչ մը..ասումա ախպեր անցա մի 20-30 մետր, մեկ էլ հետ ֆռամ տենամ էսի շատ արագ քայլերով վրեսա գալիս ու էտքաննե հերիք չի մի հատ է գոռաց «կյանքս մի րոպե սպասի, վը՜»...ու ջոգում եմ, էսի վազումա վրես...արա ասումա, հիմա մտածում եմ, հիմա նատուռի ես պիտի՞ վազեմ, որ էս ինձ չհասնի..երկար չեմ մտածում ու սկսում եմ վազել ու վազելու ընթացքում է մտածում եմ, լավ որ էսի ինձ հասավ ու բռնեց, ի՞նչա իմ հետ լինելու, դաժը էռոտիկ տեսարանը աչկիս առաջ հայտվեց ու սկսեցի ավելի արագ վազել, էս ել հետեւիցս...ինքը ապռում էր Ամիրյան փողոցի վրա, Հրապարակի մոտ հենց առաջին շենքերում..վոբշմ վազելով մի կերպ հասա, էտ ընթացքում հետ չնայելով, գնացի արագ տուն պատուհանից նայեմ տենամ մեր «հասարակության կողմից ճնշված» գոմիկը ներքեւը կանգնած ա...
առակս ինչ կցուցանե..ճնշվածները իրանց տենց չեն պահում..էտքան բան
մնացած մի քանի տողը, հետո կգրեմ տրամ չունեմ հիմա
պատմեմ գոմիկների պատմությունը ու էլի մի 2 բան ունեմ գրելու
Ուրեմն մի օր ինձ ծանոթ տղերքից մեկը գիշերը տենց 11-ի կողմերը անցնում ա քաղաքապետարանի դիմացի այգու մոտով...դե չեմ ուզում շաբլոն ԳոմԱյգին ասեմ:Էս տղեն նիհար, մոտ 1.63 բոյ ունեցող փոքր-մոքր «պուպսիկա»...ախպեր ասումա սենց գնում եմ, մեկ էլ հետեվիցս մեկը, մի հատ գառդիռոբ հետեւից գոռումա «ապեր մի րոպե կկանգնե՞ս»..ստե էս կինոյի մեջի տղեն ջոգումա, որ ես գառդիռոբը ըդոնցիցա, որովհետւե ձայնը մի տեսակ տղամարդու չէր, ավելի ճիշտ արտասանությունը..դե ի՞նչ անի,իրան շլանգի տեղա դնում ու շարունակումա քայլել, բայց արդեն քիչ մը արագ, շատ քիչ մը..ասումա ախպեր անցա մի 20-30 մետր, մեկ էլ հետ ֆռամ տենամ էսի շատ արագ քայլերով վրեսա գալիս ու էտքաննե հերիք չի մի հատ է գոռաց «կյանքս մի րոպե սպասի, վը՜»...ու ջոգում եմ, էսի վազումա վրես...արա ասումա, հիմա մտածում եմ, հիմա նատուռի ես պիտի՞ վազեմ, որ էս ինձ չհասնի..երկար չեմ մտածում ու սկսում եմ վազել ու վազելու ընթացքում է մտածում եմ, լավ որ էսի ինձ հասավ ու բռնեց, ի՞նչա իմ հետ լինելու, դաժը էռոտիկ տեսարանը աչկիս առաջ հայտվեց ու սկսեցի ավելի արագ վազել, էս ել հետեւիցս...ինքը ապռում էր Ամիրյան փողոցի վրա, Հրապարակի մոտ հենց առաջին շենքերում..վոբշմ վազելով մի կերպ հասա, էտ ընթացքում հետ չնայելով, գնացի արագ տուն պատուհանից նայեմ տենամ մեր «հասարակության կողմից ճնշված» գոմիկը ներքեւը կանգնած ա...
առակս ինչ կցուցանե..ճնշվածները իրանց տենց չեն պահում..էտքան բան
մնացած մի քանի տողը, հետո կգրեմ տրամ չունեմ հիմա