อิจฉาชีวิตม.ต้นของตัวเอง
สองสามวันนี้นั่งคิดถึงชีวิตช่วงม.ต้นของตัวเอง อืมมม ตอนนั้นไม่ได้รู้สึกดีอะไรหรอกนะ พอตอนนี้สิช่างโหยหาช่วงนั้นเหลือเกิน
แม้จะเป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ ทะเลาะกับเพื่อน อนาคตดูไม่แน่นอน โหยหาแต่ปิดเทอม ดูเป็นชีวิตที่เรียบง่ายเรื่อยๆไปแบบไม่ต้องคิดอะไรมาก ซึ่งจริงๆม้นคือชีวิตที่สมบูรณ์ที่สุดแล้วไม่ใช่หรอวะ ก็ได้แต่นั่งนึกย้อนไป
วันที่มีวิชาเลือกก็วิ่งเข้าห้องศิลปะ อยู่ชมรมวาดการ์ตูน วิ่งเข้าห้องศิลปะ พักลางวันวิ่งเข้าห้องศิลปะ ก็ไปเจอพี่ๆบ้าๆหัวหน้าชมรมออกไปประกวดวาดรูปเป็นบางที มีห้องคอมที่อยู่ตึกเก่าย้อนยุค เพื่อนน่ารักนะมันคิดถึงทุกคนจริงๆในวัยนั้น โรงเรียนกว้างเดินข้ามทีก็ครึ่งชม.กว่าจะถึงอีกฝั่ง ด้านนึงเป็นแม่น้ำด้วยนะ รถก็ไม่ติด เรียนไม่หนัก มีนิยายอ่าน มีเพื่อนให้งอแง งอลกันไปกันมาตามประสาเด็กน้อย มีคนบางคนให้แอบชอบ กลับมานั่งรอ MSN เดินไปเรียนด้วยกัน นั่งเล่น นั่งลอกการบ้าน ไปเชียร์บาส แม้จะแข่งวันเสาร์แม่ก็พาไปดูหลังเลิกเรียนพิเศษ บางทีก็เล่นกีต้าร์ ฮาๆ ส่วนเวลากลับบ้าน บรรยากาศรอบๆก็มีแต่ภูเขา เป็นห้องเล็กๆที่อยู่กัน 3 คนแต่ไม่เคยรู้สึกอึดอัดเลยจริงๆ ช่างต่างจากตอนนี้สุดๆ ได้ว่ายน้ำก่อนไปเรียนกลับมาก็ไปเทควันโดต่อสลับกับไวโอลิน เอ๊ะ ทำไมจำช่วงเวลาทำการบ้านไม่ได้เลยแฮะ!! รึเราไม่เคยทำการบ้านเลยนะ อืมม...
ตอนนี้ก็คงบอกได้แค่คิดถึงนะ ช่วงนั้น อย่างน้อยชีวิตเราก็เคยสงบสุขเรียบง่ายและสมบูรณ์เป็นวัยที่ยังมีความฝันที่ไม่ได้ฝัน มีความอยากที่รอคอย แม้จะไม่ได้สมดั่งใจเช่นตอนนี้แต่ตอนนั้นดูกลับจะมีความสุขมากกว่าเสียอีก ทำไมกันนะ?
.
ทุกวันนี้มีครบทุกอย่างที่ต้องการแล้ว ทั้งเรียนจบคณะที่อยากเรียน มีงานดีๆทำ? มีเงินเดือน มีบ้าน ได้ไปญี่ปุ่นตามที่ต้องการ(เกินความจำเป็นด้วยซ้ำ) แต่กลับชอบชีวิตที่ยังรอคอยสิ่งเหล่านี้มากกว่า ทำไมกันนะ ก็ได้แต่เป็นเรื่องที่สงสัยในช่วงนี้
แม้จะเป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ ทะเลาะกับเพื่อน อนาคตดูไม่แน่นอน โหยหาแต่ปิดเทอม ดูเป็นชีวิตที่เรียบง่ายเรื่อยๆไปแบบไม่ต้องคิดอะไรมาก ซึ่งจริงๆม้นคือชีวิตที่สมบูรณ์ที่สุดแล้วไม่ใช่หรอวะ ก็ได้แต่นั่งนึกย้อนไป
วันที่มีวิชาเลือกก็วิ่งเข้าห้องศิลปะ อยู่ชมรมวาดการ์ตูน วิ่งเข้าห้องศิลปะ พักลางวันวิ่งเข้าห้องศิลปะ ก็ไปเจอพี่ๆบ้าๆหัวหน้าชมรมออกไปประกวดวาดรูปเป็นบางที มีห้องคอมที่อยู่ตึกเก่าย้อนยุค เพื่อนน่ารักนะมันคิดถึงทุกคนจริงๆในวัยนั้น โรงเรียนกว้างเดินข้ามทีก็ครึ่งชม.กว่าจะถึงอีกฝั่ง ด้านนึงเป็นแม่น้ำด้วยนะ รถก็ไม่ติด เรียนไม่หนัก มีนิยายอ่าน มีเพื่อนให้งอแง งอลกันไปกันมาตามประสาเด็กน้อย มีคนบางคนให้แอบชอบ กลับมานั่งรอ MSN เดินไปเรียนด้วยกัน นั่งเล่น นั่งลอกการบ้าน ไปเชียร์บาส แม้จะแข่งวันเสาร์แม่ก็พาไปดูหลังเลิกเรียนพิเศษ บางทีก็เล่นกีต้าร์ ฮาๆ ส่วนเวลากลับบ้าน บรรยากาศรอบๆก็มีแต่ภูเขา เป็นห้องเล็กๆที่อยู่กัน 3 คนแต่ไม่เคยรู้สึกอึดอัดเลยจริงๆ ช่างต่างจากตอนนี้สุดๆ ได้ว่ายน้ำก่อนไปเรียนกลับมาก็ไปเทควันโดต่อสลับกับไวโอลิน เอ๊ะ ทำไมจำช่วงเวลาทำการบ้านไม่ได้เลยแฮะ!! รึเราไม่เคยทำการบ้านเลยนะ อืมม...
ตอนนี้ก็คงบอกได้แค่คิดถึงนะ ช่วงนั้น อย่างน้อยชีวิตเราก็เคยสงบสุขเรียบง่ายและสมบูรณ์เป็นวัยที่ยังมีความฝันที่ไม่ได้ฝัน มีความอยากที่รอคอย แม้จะไม่ได้สมดั่งใจเช่นตอนนี้แต่ตอนนั้นดูกลับจะมีความสุขมากกว่าเสียอีก ทำไมกันนะ?
.
ทุกวันนี้มีครบทุกอย่างที่ต้องการแล้ว ทั้งเรียนจบคณะที่อยากเรียน มีงานดีๆทำ? มีเงินเดือน มีบ้าน ได้ไปญี่ปุ่นตามที่ต้องการ(เกินความจำเป็นด้วยซ้ำ) แต่กลับชอบชีวิตที่ยังรอคอยสิ่งเหล่านี้มากกว่า ทำไมกันนะ ก็ได้แต่เป็นเรื่องที่สงสัยในช่วงนี้