ต้องใช้เวลา
2016-12-02 รู้ไหม ทุกครั้งที่เจอกัน เราจะต้องกลับบ้านมาร้องไห้ ก็ไม่เคยเข้าใจตัวเองว่าทำไม เราอยากเจอ เราอยากคุย เราอยากอยู่ด้วยกันให้นานกว่านี้ แต่ที่น้ำตามันไหลออกมาทุกครั้งหลังจากนั้นไม่ใช่เพราะเรางอแงที่อยากอยู่กับเธอต่อหรอก แต่เป็นเพราะเราต้องทนยอมรับความจริงที่มันเกิดขึ้นมากกว่า ยอมรับว่าที่ผ่านมา ไม่ว่าจะตั้งแต่แรก หรือ วันนี้ มันเป็นเพียงแค่เราฝ่ายเดียว ยอมรับว่ามันไม่ใช่เราที่เข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเธอ ยอมรับว่า ในแพลนชีวิตของเธอไม่เคยมีเราอยู่ด้วย หรือแม้กระทั้งช่วงที่เธอทุกข์หรือสุข เราไม่เคยไปอยู่ในที่ตรงนั้นกับเธอเลยสักนิด ถึงวันนี้ตอนนี้ เราจะยังคงร้องไห้กับเรื่องนี้อยู่ แต่เราเชื่ออีกไม่นานเราจะเข้มแข็งขึ้น เราจะเลิกร้องไห้งอแงเป็นเด็กๆ เราจะเลิกคาดหวัง เลิกเอาชีวิตเธอมาเป็นส่วนสำคัญที่สุดในชีวิตเรา เราจะเลิกให้ได้ และสุดท้ายเราก็จะเลิกคิดถึงเธอด้วยเช่นกัน .... สักวันเราจะเข้มแข็ง เราสัญญา...