Verhaal 2
Het verhaal van kleine Rhea,
Voor Myrthe,
Ze was altijd al een dromer geweest. Ze stond daar samen met een vriendin voor het zojuist gekochte maar oude Theater. Het had haar bijna al haar spaargeld gekost, maar dat deed er niet toe. Dit was haar droom, en daar ging ze voor.
Met het gepiep van een oude deur traden ze binnen, de vloer kraakte en binnen was het aarde donker. De lichten deden het niet, maar de spinnenwebben waren overal zichtbaar. Kleine stofdeeltjes dwarrelde naar beneden. Het gebouw was in sterk verval en binnen was het een grote puinhoop. “Rhea”, sprak haar vriendin zachtjes “weet je zeker dat je dit gaat doen? Het ziet er heel beschadigd uit, dat gaat je heel veel tijd en geld kosten om het allemaal op te knappen. Ik bedoel, hoe ga je dat allemaal doen?”
Rhea stond even te kijken. Het was inderdaad een enorme klus. “Hoe? Dat weet ik niet, maar ik weet wel, dat het me gaat lukken.” Ze stond daar op het podium, ze zag de lichten, het publiek, de spelers, de muzikanten al zitten. Hier gaat het allemaal gebeuren! Ze kon de gevulde zalen al ruiken, de spanning voelen en het applaus al horen. Ja dit is de plek van mijn droom. Ze zag alles voor zich, en niet het verlaten koninkrijk der spinnen dat het eigenlijk was.
En toen ze daar stond te dromen, kwam Koning spin ook aan een lang draad langzaam naar beneden. “Gegroet jong mens, wat moet dat hier in mijn paleis? Bezoek komt hier niet veel, bent u niet wijs?”. Rhea keek op, Euh, hallo, wie bent u? “Pardon? Ik ben koning spin! Een beetje respect is een mooi begin”. Neemt u mij niet kwalijk koning spin, ik ben Rhea en ik heb dit gebouw gekocht van mijn spaargeld, ik ga hier een mooi theater van maken. “gekocht zegt u daar? En hoe ziet u mij dan, de echte eigenaar?” Euh, nou. Dat wist ik niet. “Dat doet er niet toe, dat is dan pech! Als je hier toch gaat beginnen dan jaag ik iedereen weg!”.
Rhea keek naar haar vriendin die en ‘zie je wel’ blik in haar ogen kreeg, en even zonk het Rhea haar in de schoenen. Wat moest ze toch doen!. Ze kon nu toch niet opgeven? En toen kreeg ze een idee:Koning spin? Kunnen we niet samenwerken? Ik knap hier alles op, maak het schoon en zorg er voor dat het weer gaat leven. En iedere avond doe ik de ramen open, zodat er genoeg mugjes binnenkomen zodat u iedere avond een feest maal heeft. “koning spin dacht hier over na “Hmmm, je plan zo als het is om het even, nou daar kan ik wel mee leven”. En Koning spin verdween weer in het plafond.
En Rhea begon hard te werken. Schoonmaken, repareren, schilderen. En iedere keer als ze dacht dat het bijna klaar was, kwam er weer iets nieuws dat moest gebeuren. Maar het schoot lekker op. Tot haar laatste geld ook op was! Wat moest ze nu? Het zonk het haar weer in de schoenen, maar dan zag ze alles weer voor zich, haar droom en haar leven. Ze wist dat ze door moest. Ze leende geld bij de bank en wist opnieuw te investeren. De weken kropen voorbij.
Toen het gebouw af was, zag het er prachtig uit. Het koste meer dan ze had gedacht, en ze had een hoop geld extra moeten lenen. Maar ze wist zeker dat het goed zou komen. Maar toch, bij de eerste audities voor de rollen kwam het maar langzaam op gang, en weinig spelers leken interesse te hebben in haar grote droom. Moest ze dit nou wel doen? kwam er steeds in haar op. Nou ja, ik kan nu moeilijk terug dacht ze! De moed zonk haar langzaam weer in de schoenen.
Maar dan toen ze daar stond op het podium met een paar spelers om te repeteren zag ze alles weer voor zich. Ja! Het kon en het zou lukken. Ze begon brieven te schrijven naar bekende spelers, tijdschriften aan te schrijven, ze begon haar vriendenkring aan te spreken over haar plannen en langzaam maar zeker kwam er steeds meer mensen bij. Ja, het zag er naar uit dat het zou lukken.
En toen de show steeds meer vorm begon te krijgen, startte de verkoop van de eerste grote show. Het moest een groot succes worden om haar uit de financiële problemen te helpen. De kosten waren veel hoger dan gedacht. En dat was een probleem, want er was bijna niemand die een kaartje wilde kopen. Rhea was ook helemaal niet bekend in de theater wereld. Weer bekroop haar het gevoel van de onmogelijkheid. Wat moet ik nu?
Maar ze kreeg op dat zelfde podium weer een visioen hoe had allemaal zou zijn! Ze kroop weer in de pen, schreef mensen aan, schreef advertenties en schreeuwde het van de daken, dat terwijl ze ook nog de regie van de show in handen had. Langzaam begonnen er steeds meer kaartjes te verkopen, en aan het eind was het helemaal uitverkocht.
Op de avond zelf, terwijl de zaal langzaam aan het volstromen was, kreeg Rhea een telefoontje. “hallo, met de hoofdrol speelster? Ja? Een ongeluk? Oh jee. Je kunt niet komen. Nee.. ik begrijp het. Ok, sterkte. Ja, geeft niets.”. Rhea hing op keek verslagen. De tranen stonden in haar ogen. Een van de kleding medewerkers kwam naar haar toegerend, Rhea Rhea! Moet je kijken in de mooiste jurk voor vanavond zit een enorme scheur! Hoe kan dit nou!? En waar is onze hoofdrol speelster?”.
Rhea viel op de grond en begon te huilen. Het was allemaal voor niets geweest en nu was de schande ook nog eens compleet. Wat moest ze nu doen? Op dat moment. Kwam koning spin langzaam weer naar beneden. “Vrouwe Rhea, wat is er nu pop? Na al dat harde werken, geef je toch niet op?” Koning spin, het is hopeloos, de hoofdrol speelster heeft haar been gebroken en de jurk is kapot. Over 5 minuten moeten we beginnen!. “Ah, maar jij kent alle regels, alles en goed, en je hebt ook nog eens een hele lieve snoet! En die jurk, laat mij maar even, ik als spin, kan heel goed weven!”.
En zo begon de show 5 minuten later alsnog, met Rhea in de hoofdrol. Ze straalde, en straalde. En het was een enorm succes. Deze droom, was helemaal uitgekomen.
Voor Myrthe,
Ze was altijd al een dromer geweest. Ze stond daar samen met een vriendin voor het zojuist gekochte maar oude Theater. Het had haar bijna al haar spaargeld gekost, maar dat deed er niet toe. Dit was haar droom, en daar ging ze voor.
Met het gepiep van een oude deur traden ze binnen, de vloer kraakte en binnen was het aarde donker. De lichten deden het niet, maar de spinnenwebben waren overal zichtbaar. Kleine stofdeeltjes dwarrelde naar beneden. Het gebouw was in sterk verval en binnen was het een grote puinhoop. “Rhea”, sprak haar vriendin zachtjes “weet je zeker dat je dit gaat doen? Het ziet er heel beschadigd uit, dat gaat je heel veel tijd en geld kosten om het allemaal op te knappen. Ik bedoel, hoe ga je dat allemaal doen?”
Rhea stond even te kijken. Het was inderdaad een enorme klus. “Hoe? Dat weet ik niet, maar ik weet wel, dat het me gaat lukken.” Ze stond daar op het podium, ze zag de lichten, het publiek, de spelers, de muzikanten al zitten. Hier gaat het allemaal gebeuren! Ze kon de gevulde zalen al ruiken, de spanning voelen en het applaus al horen. Ja dit is de plek van mijn droom. Ze zag alles voor zich, en niet het verlaten koninkrijk der spinnen dat het eigenlijk was.
En toen ze daar stond te dromen, kwam Koning spin ook aan een lang draad langzaam naar beneden. “Gegroet jong mens, wat moet dat hier in mijn paleis? Bezoek komt hier niet veel, bent u niet wijs?”. Rhea keek op, Euh, hallo, wie bent u? “Pardon? Ik ben koning spin! Een beetje respect is een mooi begin”. Neemt u mij niet kwalijk koning spin, ik ben Rhea en ik heb dit gebouw gekocht van mijn spaargeld, ik ga hier een mooi theater van maken. “gekocht zegt u daar? En hoe ziet u mij dan, de echte eigenaar?” Euh, nou. Dat wist ik niet. “Dat doet er niet toe, dat is dan pech! Als je hier toch gaat beginnen dan jaag ik iedereen weg!”.
Rhea keek naar haar vriendin die en ‘zie je wel’ blik in haar ogen kreeg, en even zonk het Rhea haar in de schoenen. Wat moest ze toch doen!. Ze kon nu toch niet opgeven? En toen kreeg ze een idee:Koning spin? Kunnen we niet samenwerken? Ik knap hier alles op, maak het schoon en zorg er voor dat het weer gaat leven. En iedere avond doe ik de ramen open, zodat er genoeg mugjes binnenkomen zodat u iedere avond een feest maal heeft. “koning spin dacht hier over na “Hmmm, je plan zo als het is om het even, nou daar kan ik wel mee leven”. En Koning spin verdween weer in het plafond.
En Rhea begon hard te werken. Schoonmaken, repareren, schilderen. En iedere keer als ze dacht dat het bijna klaar was, kwam er weer iets nieuws dat moest gebeuren. Maar het schoot lekker op. Tot haar laatste geld ook op was! Wat moest ze nu? Het zonk het haar weer in de schoenen, maar dan zag ze alles weer voor zich, haar droom en haar leven. Ze wist dat ze door moest. Ze leende geld bij de bank en wist opnieuw te investeren. De weken kropen voorbij.
Toen het gebouw af was, zag het er prachtig uit. Het koste meer dan ze had gedacht, en ze had een hoop geld extra moeten lenen. Maar ze wist zeker dat het goed zou komen. Maar toch, bij de eerste audities voor de rollen kwam het maar langzaam op gang, en weinig spelers leken interesse te hebben in haar grote droom. Moest ze dit nou wel doen? kwam er steeds in haar op. Nou ja, ik kan nu moeilijk terug dacht ze! De moed zonk haar langzaam weer in de schoenen.
Maar dan toen ze daar stond op het podium met een paar spelers om te repeteren zag ze alles weer voor zich. Ja! Het kon en het zou lukken. Ze begon brieven te schrijven naar bekende spelers, tijdschriften aan te schrijven, ze begon haar vriendenkring aan te spreken over haar plannen en langzaam maar zeker kwam er steeds meer mensen bij. Ja, het zag er naar uit dat het zou lukken.
En toen de show steeds meer vorm begon te krijgen, startte de verkoop van de eerste grote show. Het moest een groot succes worden om haar uit de financiële problemen te helpen. De kosten waren veel hoger dan gedacht. En dat was een probleem, want er was bijna niemand die een kaartje wilde kopen. Rhea was ook helemaal niet bekend in de theater wereld. Weer bekroop haar het gevoel van de onmogelijkheid. Wat moet ik nu?
Maar ze kreeg op dat zelfde podium weer een visioen hoe had allemaal zou zijn! Ze kroop weer in de pen, schreef mensen aan, schreef advertenties en schreeuwde het van de daken, dat terwijl ze ook nog de regie van de show in handen had. Langzaam begonnen er steeds meer kaartjes te verkopen, en aan het eind was het helemaal uitverkocht.
Op de avond zelf, terwijl de zaal langzaam aan het volstromen was, kreeg Rhea een telefoontje. “hallo, met de hoofdrol speelster? Ja? Een ongeluk? Oh jee. Je kunt niet komen. Nee.. ik begrijp het. Ok, sterkte. Ja, geeft niets.”. Rhea hing op keek verslagen. De tranen stonden in haar ogen. Een van de kleding medewerkers kwam naar haar toegerend, Rhea Rhea! Moet je kijken in de mooiste jurk voor vanavond zit een enorme scheur! Hoe kan dit nou!? En waar is onze hoofdrol speelster?”.
Rhea viel op de grond en begon te huilen. Het was allemaal voor niets geweest en nu was de schande ook nog eens compleet. Wat moest ze nu doen? Op dat moment. Kwam koning spin langzaam weer naar beneden. “Vrouwe Rhea, wat is er nu pop? Na al dat harde werken, geef je toch niet op?” Koning spin, het is hopeloos, de hoofdrol speelster heeft haar been gebroken en de jurk is kapot. Over 5 minuten moeten we beginnen!. “Ah, maar jij kent alle regels, alles en goed, en je hebt ook nog eens een hele lieve snoet! En die jurk, laat mij maar even, ik als spin, kan heel goed weven!”.
En zo begon de show 5 minuten later alsnog, met Rhea in de hoofdrol. Ze straalde, en straalde. En het was een enorm succes. Deze droom, was helemaal uitgekomen.