Mijn eigen kleine mijmeravond.
De muziek brengt meer weer naar vroegere mijmeringen. Als een herinnering voel ik me als toen. Als een dejavu, als een ketting van herinneringen door de jaren heen. Voel ik me als toen, als nu. En verbonden met toen. Alsof mijn gevoelens een echo door de tijd maken. Alsof ik ieder jaar dit zelfde voel en meemaakt. Ik ben weer 18, misschien ook wel 44.
Het is altijd het zelfde, en dat zal het in de komende jaren ook wel zo zijn. Altijd op een avond alleen, buiten de donkere nacht, rustige muziek op de achtergrond, een tikje treurig, maar niet verdrietig. Nou, niet echt.
De computer aan, muziek die rustig speelt, met een stille intermezzo als de mp3tjes afgelopen zijn. Dat typ ik rustig door, hier, of ergens anders. Maar altijd alleen. Zo als vandaag, een tikje eenzaam.
Het moment zal passeren en dan is de bui vergeten. Helemaal vergeten om niet meer aan te denken, tot over een paar maanden, misschien een jaar. Dan voel ik me weer zo, en weet ik weer. Dan draai ik de zelfde muziek weer en voel ik me weer even 18, of 44.
Hoe ik dit wel niet zou willen delen, de eenzaamheid, samen voelen. Ik zou met een ander niet begrepen willen worden, elkaar aankijkend met het idee dat het gewoon goed is. En de liefde zou daar zo puur zijn. Troost en passie zou bitter en zoet bloeien tot een dromerige dans, die alleen jij en ik zouden kunnen voelen. En voelen alsof het de aller laatste keer zou zijn. Als een laatste keer vrijen en het weten dat de laatste keer zou zijn. Wat zou je zeggen? en ik dan?
Nou ja, dat doet er verder niet zo veel toe. Tot over een paar maanden misschien? want morgen als ik wakker wordt is alles vergeten, alsof het er nooit geweest is.
Het is altijd het zelfde, en dat zal het in de komende jaren ook wel zo zijn. Altijd op een avond alleen, buiten de donkere nacht, rustige muziek op de achtergrond, een tikje treurig, maar niet verdrietig. Nou, niet echt.
De computer aan, muziek die rustig speelt, met een stille intermezzo als de mp3tjes afgelopen zijn. Dat typ ik rustig door, hier, of ergens anders. Maar altijd alleen. Zo als vandaag, een tikje eenzaam.
Het moment zal passeren en dan is de bui vergeten. Helemaal vergeten om niet meer aan te denken, tot over een paar maanden, misschien een jaar. Dan voel ik me weer zo, en weet ik weer. Dan draai ik de zelfde muziek weer en voel ik me weer even 18, of 44.
Hoe ik dit wel niet zou willen delen, de eenzaamheid, samen voelen. Ik zou met een ander niet begrepen willen worden, elkaar aankijkend met het idee dat het gewoon goed is. En de liefde zou daar zo puur zijn. Troost en passie zou bitter en zoet bloeien tot een dromerige dans, die alleen jij en ik zouden kunnen voelen. En voelen alsof het de aller laatste keer zou zijn. Als een laatste keer vrijen en het weten dat de laatste keer zou zijn. Wat zou je zeggen? en ik dan?
Nou ja, dat doet er verder niet zo veel toe. Tot over een paar maanden misschien? want morgen als ik wakker wordt is alles vergeten, alsof het er nooit geweest is.