Co myślicie? [Kruk]
Kruk
Żył sobie kruk, który zawsze siadał na najwyższej gałęzi.
Jeżeli jakiś inny kruk zajmował jego miejsce, wtedy latał po niebie, czasami do utraty tchu.
Pewnego dnia zrozumiał, że wznosząc się wyżej i wyżej, tak naprawdę marzył o tym, żeby chodzić po ziemi tak jak ludzie.
I kruk zaczął marzyć, by stać się człowiekiem.
Wprawdzie nie mówił nikomu o swoim marzeniu, ale inne kruki i tak uważały go za dziwaka i śmiały się z niego.
On tymczasem zastanawiał się, czy jest możliwe.
W końcu zapytał najstarszego, sędziwego kruka czy jego marzenie może się spełnić.
Najstarszy kruk powiedział, że w Noc Świętojańską każde wypowiedziane życzenie zostanie spełnione i że jedyne, co musi zrobić, to frunąc ku ziemi myśleć o tym, czego pragnie.
Tak więc kruk czekał na nadejście Nocy Świętojańskiej i ćwiczył płynny lot aż ku ziemi, podczas gdy inne kruki śmiały się z niego.
W końcu nadszedł upragniony dzień; kruk postąpił zgodnie ze słowami starego kruka; sfrunął z najwyższej gałęzi drzewa do samej ziemi, powtarzając w myślach, że chce stać się człowiekiem.
I jego marzenie się spełniło.
Stał się mężczyzną o kruczoczarnych włosach i ciemnych oczach, tak pięknym, że wszyscy go pożądali.
Ale choć z początku cieszył się swoim życiem na ziemi, prędko zrozumiał, że czegoś mu brakuje.
Godzinami siedział przy oknie patrząc w niebo.
I zrozumiał, że prawie odkąd jego stopy dotknęły ziemi, zaczął marzyć o tym, by wznieść się w powietrze.
Postanowił zaczekać do następnej Nocy Świętojańskiej, by na powrót stać się krukiem.
Postawił stopy na parapecie okna i starał się unieść w powietrze, wypowiadając w myślach swoje życzenie, ale ludzie, którzy następnego dnia kreślili wokół niego białą linię, nigdy się tego nie domyślili.
Żył sobie kruk, który zawsze siadał na najwyższej gałęzi.
Jeżeli jakiś inny kruk zajmował jego miejsce, wtedy latał po niebie, czasami do utraty tchu.
Pewnego dnia zrozumiał, że wznosząc się wyżej i wyżej, tak naprawdę marzył o tym, żeby chodzić po ziemi tak jak ludzie.
I kruk zaczął marzyć, by stać się człowiekiem.
Wprawdzie nie mówił nikomu o swoim marzeniu, ale inne kruki i tak uważały go za dziwaka i śmiały się z niego.
On tymczasem zastanawiał się, czy jest możliwe.
W końcu zapytał najstarszego, sędziwego kruka czy jego marzenie może się spełnić.
Najstarszy kruk powiedział, że w Noc Świętojańską każde wypowiedziane życzenie zostanie spełnione i że jedyne, co musi zrobić, to frunąc ku ziemi myśleć o tym, czego pragnie.
Tak więc kruk czekał na nadejście Nocy Świętojańskiej i ćwiczył płynny lot aż ku ziemi, podczas gdy inne kruki śmiały się z niego.
W końcu nadszedł upragniony dzień; kruk postąpił zgodnie ze słowami starego kruka; sfrunął z najwyższej gałęzi drzewa do samej ziemi, powtarzając w myślach, że chce stać się człowiekiem.
I jego marzenie się spełniło.
Stał się mężczyzną o kruczoczarnych włosach i ciemnych oczach, tak pięknym, że wszyscy go pożądali.
Ale choć z początku cieszył się swoim życiem na ziemi, prędko zrozumiał, że czegoś mu brakuje.
Godzinami siedział przy oknie patrząc w niebo.
I zrozumiał, że prawie odkąd jego stopy dotknęły ziemi, zaczął marzyć o tym, by wznieść się w powietrze.
Postanowił zaczekać do następnej Nocy Świętojańskiej, by na powrót stać się krukiem.
Postawił stopy na parapecie okna i starał się unieść w powietrze, wypowiadając w myślach swoje życzenie, ale ludzie, którzy następnego dnia kreślili wokół niego białą linię, nigdy się tego nie domyślili.