Onbeschreven kan ook bevlekt zijn.
Het is vandaag driehonderdzevenenzestig dagen geleden dat ik jou, of jij mij, of wij elkaar, voor het eerst kuste(n). Maar daar gaat het nu niet om. Mijn leven draait natuurlijk wel voor een groot deel om jou, maar ik durf het niet meer te beschrijven. Bang, dat ik mooie metaforen hergebruik en ze nog ergens op een verloren website, in een kwijtgeraakt notitieboekje of weggestopt wordbestand geschreven zijn, over iemand anders. De liefde is nooit schoon, de enige zin die er toe doet op deze door godvergeten blog. Natuurlijk is de liefde nooit schoon, hoe zou dat kunnen. Misschien wel bij die meisjes die ik vroeger zo vervloekte, die verliefd werden op de eerste jongen waar ze ooit mee zoenden, met hem neukten - maar dat noemen ze natuurlijk niet zo - om vervolgens voor de rest van hun leven bij hem te blijven. Mijn moeder is zo'n meisje. Is die liefde schoon? Een onbeschreven blad kan ook bevlekt zijn. Schrijven over de liefde doe ik dus niet meer. Eerst dacht ik dat het erg was, dat ik niet meer schreef. Dat die hele verdomde klotestudie, dat praktische van de Journalistiek, mijn creativiteit had verpest. Onzin. Journalistiek doe ik al tijden niet meer en nu probeer ik het wetenschappelijk schrijven over de knie te krijgen. Dat de wetenschap weinig ruimte overlaat over emoties en gevoelens was me al eerder duidelijk. Ik zal nooit wetenschappelijk kunnen bewijzen dat wat ik voel echt is. Er zal nooit een onderzoek zijn dat laat zien dat ik meer voor jou voel dan voor alle andere jongens. En eigenlijk hoeft dat ook helemaal niet. De drang om aan jou, of één van die andere jongens te bewijzen dat onze liefde echt en puur is, heb ik eigenlijk nergens voor nodig. Ik zal me moeten bewijzen op het gebied van studeren, dat de universiteit niet een te groot obstakel is, dat ik in staat ben mezelf financieel te kunnen onderhouden en dat ik dat hele leven waar iedereen het continu over heeft wel aan kan. Laten we daar eens mee gaan beginnen.