Alfons Heerlijk
Het kantoor waar Alfons Heerlijk werkte had veel weg van een gemeubileerde tennisbaan. Het was een mooie uitgestrekte mini-vlakte zo hier op twee hoog. Net en umpirestoel ontbraken er, maar voor de rest zou je wel een lekker balletje kunnen meppen op dit blauwe vloertje. Boem! Een ace! 15 nul was de stand na een doffe dreun.
Zo veel beweging zat er hier niet in, want zo´n beetje de hele dag zat je maar wat op je achterwerk. En anders zat je wat in een muffige dossierkast te neuzen. De stofnesten vlogen je aan als je er aan het bladeren was. Zo nu en dan klonk er wat gerochel op. Als dat maar geen stoflongen zouden worden.
De werkster werd vaak op gang en toilet gesignaleerd, maar nooit in het kantoor eigenlijk. Terwijl dat waarschijnlijk wel de bedoeling was geweest.
Misschien was ze wat bangetjes voor de reusachtige kamerplant die er zo pontificaal middenin stond. In de schemer leek het wel een verschijning inderdaad.
Alfons kon het de schoonmaakster niet echt kwalijk nemen dat ze zo slonzig was, want uit
eigen ervaring wist hij dat kantoren schoonmaken maar een stomvervelend werkje is. Ze zag er trouwens best leuk uit. Verlegen typetjes, die vond Alfons wel aantrekkelijk. Ze klonk wel een beetje monotoon, dat was minder.
Qua reilen en zeilen was dit een kantoor als alle andere. Dat betekende: veel koffie, gekanker en geouwehoer. O ja, er werd natuurlijk ook nog wel een beetje gewerkt. Het was immers een redelijk arbeidslustige tijdgeest zo hier in de 21e eeuw.
Het was een loos moment zo aan het begin van de middag dus maar eens
een blik naar buiten geworpen. Pijpestelen regende het en de lucht was grauw, Holland op
zijn best. "Hoe komen ze er bij Nederland voor oranje te houden, het is gewoon grijs, zoals
veel hier. Uw landschapsschilderij van vandaag ziet er zo uit: egaal grijs met wat vage vertikale stippellijntjes er doorheen. Niet zo heel erg interessante kunst."
De Neanderthaler die altijd op het belendende bouwterrein werkte was er helaas niet.
De speelse laarsjes die hij droeg stonden in schril contrast met zijn oermenselijkheid; "best amusant", dacht Alfons bij zichzelf. De radio had ook niet veel zinnigs te melden. Een vreselijk popi-jopi gebler was het dat de hele dag over je werd uitgebraakt. Af en toe zocht iemand een sportzender. "De voetbalwedstrijd eindigde in een verpletterende nederlaag voor de plaatselijke FC . "Dat soort mededelingen werd er dan gedaan.
Bij gebrek aan beter wilde hij maar aan het werk gaan, ondanks zijn
middag-dufheid en sikkeneurigheid.
Om een motor draaiende te houden is goeie brandstof natuurlijk onontbeerlijk. Aldus werd het tijd voor een voorzet.
"Nou, nog een bakje koffie dat zou er wel ingaan Ulf." zei hij tegen de collega
tegenover hem. "en als ik me niet vergis is het jouw beurt om te halen. Bij de weg, koffie is
natuurlijk een goddelijke uitvinding. Zonder dat zou de Westerse maatschappij het
kapitaal nooit zo energiek kunnen aanbidden als nu." Ulf fronste de wenkbrauwen.
"Ik heb liever dat je me met meneer aanspreekt eigenlijk. Tegen zo´n weinig beleefde aanpsreekvorm maak ik bezwaar. Zeker als zo´n caffeïne junk als jij zo tegen me babbelt.", antwoordde Ulf met een guitige grijns op het gelaat. Dit was wel weer zo´n typerend moment voor de heer De Wenser. Het was een grap, maar kon niet verbloemen dat hij zich ergens een miskend genie voelde.
Het nam niet weg dat de bestelling keurig gehaald werd. Het was geen kwaaie kerel en over Alfons` koffie-verslaving had ie wel gelijk.
"Een bakje voor Boris, eentje voor Alfons en eentje voor Wiebe." Boris was een vrij apart geval. Niemand mocht hem echt maar je kon maar beter geen ruzie met hem hebben. Hij viel vooral op door het luidruchtige geslurp en het feit dat ie enorm vet was. Nu was dit nog niet zo rampzalig, maar dat ie in je oor meende te moeten slurpen was toch wel behoorlijk hinderlijk. Als je hem daar zo onderuitgezakt zag zitten had ie wel iets weg van een breedbekkikker. Het bijbehorende gekwaak liet ook niet lang op zich wachten. Het was soms best vermakelijk. Vaak liep ie wat stoere verhalen op te dissen.