«Прынёманскi» вела марафон 1o.o6.2o17.
Калі толькі ўбачыў 20 сакавіка анонс, вырашыў тут жа зарэгістравацца. Хоць у маім выпадку планы маюць месца ня спраўджвацца, але ў гэты раз яны «спраўдзіліся».
Чаму «спраўдзіліся»? Таму што ў гэтыя ж выходныя праходзіў этап Maratony Kresowe ў Międzyrzec Podlaski. На які была выдатная магчымасць паехаць. Але тыя сродкі, што засталіся ў кішэні вырашылі, што мне хопіць толькі на паездку і ўдзел у Гродзенскую вобласць, нягледзячы на ўсе ўгаворы LuXoR пазычыць грошай ці танней звычайнага паехаць.
5 чэрвеня на пошту прыйшоў ліст ад арганізатараў з просьбай пацвердзіць удзел у вела марафоне. З радасцю бы пацвердзіў, але пасля паездкі ў Вільнюс я застудзіў горла. Ехаць мне гэта не моцна перашкаджае, але перспектыва захварэць зусім мяне не задавальняла ніяк. Бомба запаволенага дзеяння магла спрацаваць у любую раніцу на працягу тыдня. Але гэтага не здарылася. Як і поўнага вылячэння.
Чамусьці вырашыў праехаць поўную дыстанцыю. Хоць і разумею, што не гатовы ў цяперашняй форме пакутаваць больш за дзве гадзіны. Зноў спрацаваў неўласцівы мне прынцып: «прыдуркаватасць і адвага». На гэтым ён і скончыўся. Далей - жорсткая расплата!
6 чэрвеня, пасля невялікай перапіскі з kisa_anuta і Porych вырашыў купіць адзін білет на ранішні цягнік да Ліды, бо месца ў вагоне з імі імкліва заканчваліся. Узяў адзін білет, так як склалася такая сітуацыя, што два купіць не мог. Калі б правадніца не пусціла ў цягнік - сабраў бы ровар і паехаў бы дадому далей спаць, што тут?!
Ужо бліжэй да марафона, у пятніцу, купіў зваротны квіток. Бо на форуме альтэрнатыўных варыянтаў дабрацца я не знайшоў. У той жа вечар патэлефанаваў і запісаўся на трансфер ад вакзала да месца старту.
Здаецца, усё падрыхтаваў і сабраў з сабой. У заплечніку шмат вольнага месца, што для мяне дзіўна. Не пакідае пачуццё, што забыўся ўзяць нешта.
Раніцай усё як заўсёды: пад'ём і гадзіну на зборы.
На вуліцы халаднавата. Але гэта для мяне прыемная ранішняя прахалода. Праўда, не летняя, а яшчэ весенняя, нягледзячы на тое, што на календары чэрвень. Толькі лянівы не жартаваў ужо ў гэтым кірунку.
Ехаў у кароткай вела форме, але, каб не захварэць, надзеў long sleeve і накаленнікі, каб калені заставаліся ў цяпле.
Стандартныя 35 хвілін дарогі да вакзала па пустым горадзе. Люблю катацца па Мінску раніцай, калі ў ім нікога. Рабіў бы гэта часцей і без прычыны, калі б не любіў паспаць больш.
Адразу выехаў на платформу, куды павінен быў прыбыць цягнік, і разабраў ровар, спакаваўшы яго ў чахол. Сустрэў яшчэ двух удзельнікаў. Трохі пагутарыўшы, пайшлі бліжэй да сваіх вагонаў.
У вагоне не асоба перашкаджалі навакольным, адразу закінуўшы ровары на верхнюю паліцу. У дарозе прылёг крыху падрамаць, дзесьці каля гадзіны мне нават удалося адпачыць.
Вось мы і ў Лідзе. Але тут мы ненадоўга. За намі прыязджае невялікі мікрааўтобус, куды мы ўсе закідваем запакаваныя ровары і адпраўляемся ў Мелегава, дзе будзе старт вела марафону.
Былі на месцы за дзве гадзіны да старту. Адразу ж схадзіў атрымаць нумар. kisa_anuta прапаноўвала Porych пайсці пагуляць, каб атрымаць прыгожы нумар 69. Але Дзіма адмовіўся. Мне дастаўся 66-й. Спецыяльна не чакаў, але прыемна атрымаць які-небудзь «прыгожы» нумар. Цяпер можна і падсілкавацца.
Надвор'е было дастаткова спякотным, таму стараўся знаходзіцца ў цені. Нягледзячы на гэта, па прыездзе нанёс на адкрытыя ўчасткі цела крэм ад загару. Не вельмі хацелася б згарэць яшчэ да старту. За 15 хвілін да пачатку працэдуру паўтарыў.
Напоўніў кішэні вела майкі гелямі, батончыкамі, запасной камерай, помпай і латкамі, размяшаў у адной з пляшак энергетычны напой, пакінуў заплечнік на верандзе дома і паехаў на невялікую размінку. Заадно прагледзеў стартавы ўчастак гонкі. Зразумеў, што будзе нялёгка з самага пачатку. Бо ўчастак даволі трасяніны нават нягледзячы на тое, што колы я папярэдне падспусцiў. Нічога, спадзяюся, што спраўлюся. Можна вяртацца ў стартавы калідор.
Удзельнікаў было не так шмат, таму можна было размінацца і даўжэй, так як праблем размяшчэннем у стартавым натоўпе ўдалося пазбегнуць. Старт не моцна затрымаўся, што вельмі добра. І прайшоў без завалаў і рэзкіх прыпынкаў.
Разгон добры. 20+ км/г на рыгiдзе па «пральнай дошцы» для мяне гэта занадта. Ужо праз хвілін 15 гонкі рукі цалкам забітыя. Слаба ўяўляю, як ехаць далей.
На 4-м кіламетры пераход праз «Гаў'ю» прыйшлося прагуляцца ў горку. Спуск з яе апынуўся нечакана раптоўным, так як спускацца з ходу не планаваў і высцябнуў правую нагу. Але чамусьці ўсё ж паехаў, так і не ўсцябнуўшыся ў педаль.
Цяпер звычайная дарога, на якой па ранейшаму трасе. Мяне абганяе Korvinov, з якім мы разам дабіраліся з Ліды. Ён на full suspention ровары, яму крыху лягчэй.
А бо далей - лепш! «Рулiлава»! Тое, што трэба было зараз. На здзіўленне, на «найнеры» з памерам рамы L і даволі высокімі габарытамі змог ўпісвацца ў гэта ўсё. Хай і не так хутка, як таго хацелася, але гэта паслужыла нядрэннай трэніроўкай навыку кіравання роварам і прывыкання да яго. На гэтым участку была даволі падрабязная разметка. Але невялікая група гоншчыкаў ўсё ж знайшла, дзе можна з'ехаць не туды. Добра, што хтосьці іх вярнуў назад.
Група прыкметна парадзела.
Хацелася папіць вады, але, дастаўшы флягу, трапляю ў сухую каляіну, ледзь не катапультаваўшыся з кабіны і не стварыўшы завал. Як я стрымаўся, мне дагэтуль незразумела. І тут жа мяне абагналі Inga і MariSha-86, адразу ж «засвяцілі» мне даволі прыстойны адрыў.
Выехалі на асфальт, думаў - даганю. Доўгі час трымаў прасвет у метраў 70, спрабаваў дагнаць, але сіл пасля старту не было, каб дадаць значна.
Пастаянная трасяніна яшчэ больш выводзіла з сябе. Хацелася гучна лаяцца матам, у першую чаргу на самога сябе і сваю бездапаможнасць.
Тут маім спадарожнікам стаў BARS. Ён даволі добра сядзеў на коле на любой гравейцы. А, выехаўшы на асфальтавы ўчастак, прапанаваў мне сесці на кола і дабраць групу, якая едзе наперадзе. Здароўя і сіл ў яго аказалася хоць адбаўляй, выйшаўшы на змену, ён засвяціў мне каля 15 метраў маментальна. Дабраць я не змог. BARS пачакаў мяне. Не ведаю чаму. Ехаў бы сабе наперад.
Тут мы набылі яшчэ аднаго спадарожніка, Rayman'a, які задаваў дастаткова бадзёры тэмп, вёў па трэку і не даваў засумаваць, перакідваючыся з намі парай фраз або папросту пытаючыся, у каго які пульс. Хоць пра тэмп казаць досыць дзіўна, калі ўлічыць, што Rayman быў з прастудай, таму пульс трымаў да 150 удараў. Цяпер не здзіўлены, чаму ён ехаў з намі ў адным тэмпе.
Папрацаваць зменамі мне, зразумела, хацелася б. Але я з цяжкасцю трымаў той тэмп, які задавалі хлопцы. За гэта сорамна. Не люблю сядзець усю гонку на коле.
Прыехалі да броду. Rayman пайшоў абыходзіць яго па бярвеннямі справа, я - за ім. А BARS са словамі: «Я не за этим сюда приехал!» фарсіраваў брод. Гэта вельмі відовішчна і запамінальнае, вядома. І дастаўляе задавальненне. Але калі падобная перашкода знаходзіцца за 1-3 кіламетры для фінішу. Дапамагае прачнуцца, асвяжыцца, прыйсці ў пачуцці перад фінішным кідком. Але не тут, дзе можна потым зверху накінуць песочка і потым круціць, калi весела хрусцiць ланцуг.
Трохі далей BARS ад нас адчапіўся: яго разбілі курчы. Гэта было вельмі крыўдна. Успрыняў гэта як знак, каб піць ваду часцей на такой спякоце. Крыху далей абагналі MariSha-86. Мне здавалася, што яна зможа зачапіцца за нас, аднавіцца і працягнуць ехаць у досыць бадзёрым тэмпе. Але яе даволі хутка не аказалася за намі.
Вельмі ўразіў save ад Rayman'а ў лесе, калі ён нейкім цудам не ўпаў у пяску. У гэты момант ён паехаў па паралельнай лясной сцежцы, пакуль я калупаўся ў пясках.
54-ы км, ужо практычна тры гадзіны ў дарозе. Другі раз пераязджаем праз мост над Нёманам. Перад спускам стаiць КП. Калі мы да яго прыехалі, Inga ўжо пакідала яго. Мы спыніліся, мне напоўнілі флягу і я выпіў шклянку вады, з'еў адно печыва і, спусціўшыся з моста пешшу, працягнулі дыстанцыю.
Тут пачалі праяўляцца праблемы з разметкай. Дзесьці яна была сарваная, дзесьці яе перавесiлi.
На адным з лясных single track'аў даволі нядрэнна адарваўся ад Rayman'a. Хоць асаблівых высілкаў для гэтага не прыкладваў. Гэта адыграла нада мной злы жарт. І я павярнуў крыху не туды. Занадта няўважлівым быў. За гэта паплаціўся лішнім кіламетрам і больш, чым трыма хвілінамі, страчанымі марна. Зразумела, Rayman ужо наперадзе. Заслужана мне!
«...I chose a false solution
But nobody proved me wrong
Headfirst hallucination...» Мне хацелася ехаць у сваім тэмпе. Але тады я (хай і павольна) ад'язджаў ад Rayman'а. Па выніку атрымалася адно і тое ж, але з куды вялікім выдаткам энергіі.
Крыху далей гэтак жа ледзь не павярнуў не туды, але на гэты раз адразу ж паглядзеў па тэлефоне на трэк і ўбачыў, што паехаў не туда.
Далей - асфальтавы ўчастак перад фінішам. Аднаўляю дыханне, дапіваю ваду. Адпрацаваць кавалак як след няма сіл, таму часта азіраюся назад, каб ніхто не дагнаў раптам ці не з'явіўся ў зоне бачнасці. Хуткасць усяго дзесьці 24-26 км/г. Бліжэй да фінішу удалечыні стаў прыкметны веласіпедыст у сіняй jersey - Rayman. Але яго я ніяк не даганю. Але не здаюся, імкнуся на рэштках сіл даехаць, ня кінуўшы круціць. У выніку нас падзялілі сем секунд. Праўда я уклаўся ў 4 гадзіны, што само па сабе прыемна.
Па пратаколах я фінішаваў на «круглай» 20-й пазіцыі. Выніковае месца мне было не асабліва важна. Куды цікавей было праехаць гонку роўна. Што ў мяне не вельмі атрымалася. Для сябе зразумеў, што занадта хуткі старт - не маё. Пакуль што недастаткова сіл, каб усю дыстанцыю трымаць такі высокі для мяне тэмп.
Праз пару хвілін міма нас праляцеў, не збаўляючы ходу, BARS. Па ім было відаць, што сіл было шмат і ён павінен быў быць вышэй. Але сёння лёс распарадзіўся інакш.
Выпіўшы дзве шклянкі вады, я праехаў некалькі кіламетраў, каб зрабiць замiнку.
Вярнуўшыся да фінішу, заўважыў sergey83. Калі шчыра, я думаў, што ён мяне абгоніць хвілін праз 10 пасля старту. Максімум, праз 20. Але потым мае думкі былі занятыя зусім іншым. Сустрэўшы на фінішы, быў прыемна здзіўлены. Аказалася, што ў яго не было магчымасці трэніравацца ў гэтым годзе. Прапанаваў мне паехаць у Мінск з ім. Вельмі павабна, калі ўлічыць, што ў кішэні засталося ўсяго пару капеек. Але ён збіраўся па працы ў Ліду, таму сышліся на тым, што пазней дамовімся.
Цяпер можна пайсці падсілкавацца. Але спачатку трэба было змыць з сябе ўвесь пыл. Невялічкая рукамыйніца з прахалоднай вадой - тое, што трэба. І не такі брудны і ў пачуцці прыводзіць.
Пасля водных працэдур пара і падсілкавацца. На выбар быў боршч або грачаная каша. Хацелася больш вадкасці, але зрабіў выбар на карысць кашы і морквы. Завяршыў прыём ежы гарбатай з лімонам. Было вельмі смачна, хай і замала. Арганізм пасля такога патрабаваў большага, але потым да яго дайшла каша і ўсё стала ў парадку.
Вось і Porych фінішаваў. Кажа, што можна збірацца, як фінішуе kisa_anuta. Гледзячы на гадзіннік, зразумеў, што так, ужо пара.
Разгаварыўся з rumm'ам, адначасна збіраючы заплечнік і ровар. rumm прапанаваў падвезці мяне і ровар да горада. Толькі зняць прыйшлося б два колы. Гэта нескладана. Ужо праз дзесяць хвілін мы выязджалі з базавага лагера. Сустрэлі sergey83, ён сказаў, што ўсё ж па працы трэба ў Ліду заехаць. Думаю, што яшчэ не раз з ім убачымся.
Дабраўшыся ў горад, я акуратна выбраўся з машыны, так як ногі пачалі хапаць невялікія курчы. Падзякаваў rumm'у, сабраў ровар і выехаў у бок хаты. Прыйшлося ехаць даволі хутка, каб паспець ненадоўга сустрэцца з адным чалавекам. Удалося паспець. Вось, што значыць матывацыя!
Дома, нягледзячы на гэта, быў на дзве гадзіны раней, чым калі б ехаў на цягніку. Гэты час сышоў на душ і разбор заплечніка з рэчамі.
Усё, дзень скончаны. Даволі насычаны і выматвальны. Але пры гэтым спакойны. Ўсюды, дзе хацеў, паспеў.
Дзякуй арганізатарам за выдатны марафон! Яны вельмі пастараліся. Хацелася б прыехаць у наступным годзе, больш падрыхтаваным ва ўсіх сэнсах гэтага слова. Не стану загадваць, але, калі дата марафону выпадзе на свабодныя выходныя, то абавязкова прыеду.
[Links.]Трошкі спасылак:
Інфармацыя аб марафоне ў мерапрыемствы: https://vk.com/prinemanskij
Галіна на forum.poehali.net: http://forum.poehali.net/index.php?board=21;action=display;threadid=116824
Трэк вела марафона ў strava, endomondo.
Фотаздымкі, выкарастаныя ў запісу (Некаторыя я захаваў асобна ў свой альбом. Але спасылкі на альбомы, адкуль браў іх, вядома, будуць.): https://goo.gl/photos/kjY6iaSM3sKox3RGA
З суполкі «ВЕЛОПРЁТ»: https://vk.com/album-89694741_245416099, https://vk.com/album-89694741_245265347
З суполкі «Поехали Барановичи»: https://vk.com/album-115528584_244446660
З суполкі «Велоспорт, туризм, лыжи /Браслав/»: https://vk.com/wall-53492405_1251
Калі будзе цікава, вось яшчэ адна справаздача: https://2kola.by/bike/bike-race/prinemanskij-2017.html
Відэа на тэлебачанні пра вела марафон: https://www.youtube.com/watch?v=hw4E0SPZK6I
Фінішныя пратаколы: https://docs.google.com/spreadsheets/d/118vuDsQJvgjAKEqZVN6tm7JanWw4ufTo0fBIXDW3fXE/edit#gid=1460385855
Дзякуй за ўвагу!Good luck...
Чаму «спраўдзіліся»? Таму што ў гэтыя ж выходныя праходзіў этап Maratony Kresowe ў Międzyrzec Podlaski. На які была выдатная магчымасць паехаць. Але тыя сродкі, што засталіся ў кішэні вырашылі, што мне хопіць толькі на паездку і ўдзел у Гродзенскую вобласць, нягледзячы на ўсе ўгаворы LuXoR пазычыць грошай ці танней звычайнага паехаць.
5 чэрвеня на пошту прыйшоў ліст ад арганізатараў з просьбай пацвердзіць удзел у вела марафоне. З радасцю бы пацвердзіў, але пасля паездкі ў Вільнюс я застудзіў горла. Ехаць мне гэта не моцна перашкаджае, але перспектыва захварэць зусім мяне не задавальняла ніяк. Бомба запаволенага дзеяння магла спрацаваць у любую раніцу на працягу тыдня. Але гэтага не здарылася. Як і поўнага вылячэння.
Чамусьці вырашыў праехаць поўную дыстанцыю. Хоць і разумею, што не гатовы ў цяперашняй форме пакутаваць больш за дзве гадзіны. Зноў спрацаваў неўласцівы мне прынцып: «прыдуркаватасць і адвага». На гэтым ён і скончыўся. Далей - жорсткая расплата!
6 чэрвеня, пасля невялікай перапіскі з kisa_anuta і Porych вырашыў купіць адзін білет на ранішні цягнік да Ліды, бо месца ў вагоне з імі імкліва заканчваліся. Узяў адзін білет, так як склалася такая сітуацыя, што два купіць не мог. Калі б правадніца не пусціла ў цягнік - сабраў бы ровар і паехаў бы дадому далей спаць, што тут?!
Ужо бліжэй да марафона, у пятніцу, купіў зваротны квіток. Бо на форуме альтэрнатыўных варыянтаў дабрацца я не знайшоў. У той жа вечар патэлефанаваў і запісаўся на трансфер ад вакзала да месца старту.
Здаецца, усё падрыхтаваў і сабраў з сабой. У заплечніку шмат вольнага месца, што для мяне дзіўна. Не пакідае пачуццё, што забыўся ўзяць нешта.
Раніцай усё як заўсёды: пад'ём і гадзіну на зборы.
На вуліцы халаднавата. Але гэта для мяне прыемная ранішняя прахалода. Праўда, не летняя, а яшчэ весенняя, нягледзячы на тое, што на календары чэрвень. Толькі лянівы не жартаваў ужо ў гэтым кірунку.
Ехаў у кароткай вела форме, але, каб не захварэць, надзеў long sleeve і накаленнікі, каб калені заставаліся ў цяпле.
Стандартныя 35 хвілін дарогі да вакзала па пустым горадзе. Люблю катацца па Мінску раніцай, калі ў ім нікога. Рабіў бы гэта часцей і без прычыны, калі б не любіў паспаць больш.
Адразу выехаў на платформу, куды павінен быў прыбыць цягнік, і разабраў ровар, спакаваўшы яго ў чахол. Сустрэў яшчэ двух удзельнікаў. Трохі пагутарыўшы, пайшлі бліжэй да сваіх вагонаў.
У вагоне не асоба перашкаджалі навакольным, адразу закінуўшы ровары на верхнюю паліцу. У дарозе прылёг крыху падрамаць, дзесьці каля гадзіны мне нават удалося адпачыць.
Вось мы і ў Лідзе. Але тут мы ненадоўга. За намі прыязджае невялікі мікрааўтобус, куды мы ўсе закідваем запакаваныя ровары і адпраўляемся ў Мелегава, дзе будзе старт вела марафону.
Былі на месцы за дзве гадзіны да старту. Адразу ж схадзіў атрымаць нумар. kisa_anuta прапаноўвала Porych пайсці пагуляць, каб атрымаць прыгожы нумар 69. Але Дзіма адмовіўся. Мне дастаўся 66-й. Спецыяльна не чакаў, але прыемна атрымаць які-небудзь «прыгожы» нумар. Цяпер можна і падсілкавацца.
Надвор'е было дастаткова спякотным, таму стараўся знаходзіцца ў цені. Нягледзячы на гэта, па прыездзе нанёс на адкрытыя ўчасткі цела крэм ад загару. Не вельмі хацелася б згарэць яшчэ да старту. За 15 хвілін да пачатку працэдуру паўтарыў.
Напоўніў кішэні вела майкі гелямі, батончыкамі, запасной камерай, помпай і латкамі, размяшаў у адной з пляшак энергетычны напой, пакінуў заплечнік на верандзе дома і паехаў на невялікую размінку. Заадно прагледзеў стартавы ўчастак гонкі. Зразумеў, што будзе нялёгка з самага пачатку. Бо ўчастак даволі трасяніны нават нягледзячы на тое, што колы я папярэдне падспусцiў. Нічога, спадзяюся, што спраўлюся. Можна вяртацца ў стартавы калідор.
Удзельнікаў было не так шмат, таму можна было размінацца і даўжэй, так як праблем размяшчэннем у стартавым натоўпе ўдалося пазбегнуць. Старт не моцна затрымаўся, што вельмі добра. І прайшоў без завалаў і рэзкіх прыпынкаў.
Разгон добры. 20+ км/г на рыгiдзе па «пральнай дошцы» для мяне гэта занадта. Ужо праз хвілін 15 гонкі рукі цалкам забітыя. Слаба ўяўляю, як ехаць далей.
На 4-м кіламетры пераход праз «Гаў'ю» прыйшлося прагуляцца ў горку. Спуск з яе апынуўся нечакана раптоўным, так як спускацца з ходу не планаваў і высцябнуў правую нагу. Але чамусьці ўсё ж паехаў, так і не ўсцябнуўшыся ў педаль.
Цяпер звычайная дарога, на якой па ранейшаму трасе. Мяне абганяе Korvinov, з якім мы разам дабіраліся з Ліды. Ён на full suspention ровары, яму крыху лягчэй.
А бо далей - лепш! «Рулiлава»! Тое, што трэба было зараз. На здзіўленне, на «найнеры» з памерам рамы L і даволі высокімі габарытамі змог ўпісвацца ў гэта ўсё. Хай і не так хутка, як таго хацелася, але гэта паслужыла нядрэннай трэніроўкай навыку кіравання роварам і прывыкання да яго. На гэтым участку была даволі падрабязная разметка. Але невялікая група гоншчыкаў ўсё ж знайшла, дзе можна з'ехаць не туды. Добра, што хтосьці іх вярнуў назад.
Група прыкметна парадзела.
Хацелася папіць вады, але, дастаўшы флягу, трапляю ў сухую каляіну, ледзь не катапультаваўшыся з кабіны і не стварыўшы завал. Як я стрымаўся, мне дагэтуль незразумела. І тут жа мяне абагналі Inga і MariSha-86, адразу ж «засвяцілі» мне даволі прыстойны адрыў.
Выехалі на асфальт, думаў - даганю. Доўгі час трымаў прасвет у метраў 70, спрабаваў дагнаць, але сіл пасля старту не было, каб дадаць значна.
Пастаянная трасяніна яшчэ больш выводзіла з сябе. Хацелася гучна лаяцца матам, у першую чаргу на самога сябе і сваю бездапаможнасць.
Тут маім спадарожнікам стаў BARS. Ён даволі добра сядзеў на коле на любой гравейцы. А, выехаўшы на асфальтавы ўчастак, прапанаваў мне сесці на кола і дабраць групу, якая едзе наперадзе. Здароўя і сіл ў яго аказалася хоць адбаўляй, выйшаўшы на змену, ён засвяціў мне каля 15 метраў маментальна. Дабраць я не змог. BARS пачакаў мяне. Не ведаю чаму. Ехаў бы сабе наперад.
Тут мы набылі яшчэ аднаго спадарожніка, Rayman'a, які задаваў дастаткова бадзёры тэмп, вёў па трэку і не даваў засумаваць, перакідваючыся з намі парай фраз або папросту пытаючыся, у каго які пульс. Хоць пра тэмп казаць досыць дзіўна, калі ўлічыць, што Rayman быў з прастудай, таму пульс трымаў да 150 удараў. Цяпер не здзіўлены, чаму ён ехаў з намі ў адным тэмпе.
Папрацаваць зменамі мне, зразумела, хацелася б. Але я з цяжкасцю трымаў той тэмп, які задавалі хлопцы. За гэта сорамна. Не люблю сядзець усю гонку на коле.
Прыехалі да броду. Rayman пайшоў абыходзіць яго па бярвеннямі справа, я - за ім. А BARS са словамі: «Я не за этим сюда приехал!» фарсіраваў брод. Гэта вельмі відовішчна і запамінальнае, вядома. І дастаўляе задавальненне. Але калі падобная перашкода знаходзіцца за 1-3 кіламетры для фінішу. Дапамагае прачнуцца, асвяжыцца, прыйсці ў пачуцці перад фінішным кідком. Але не тут, дзе можна потым зверху накінуць песочка і потым круціць, калi весела хрусцiць ланцуг.
Трохі далей BARS ад нас адчапіўся: яго разбілі курчы. Гэта было вельмі крыўдна. Успрыняў гэта як знак, каб піць ваду часцей на такой спякоце. Крыху далей абагналі MariSha-86. Мне здавалася, што яна зможа зачапіцца за нас, аднавіцца і працягнуць ехаць у досыць бадзёрым тэмпе. Але яе даволі хутка не аказалася за намі.
Вельмі ўразіў save ад Rayman'а ў лесе, калі ён нейкім цудам не ўпаў у пяску. У гэты момант ён паехаў па паралельнай лясной сцежцы, пакуль я калупаўся ў пясках.
54-ы км, ужо практычна тры гадзіны ў дарозе. Другі раз пераязджаем праз мост над Нёманам. Перад спускам стаiць КП. Калі мы да яго прыехалі, Inga ўжо пакідала яго. Мы спыніліся, мне напоўнілі флягу і я выпіў шклянку вады, з'еў адно печыва і, спусціўшыся з моста пешшу, працягнулі дыстанцыю.
Тут пачалі праяўляцца праблемы з разметкай. Дзесьці яна была сарваная, дзесьці яе перавесiлi.
На адным з лясных single track'аў даволі нядрэнна адарваўся ад Rayman'a. Хоць асаблівых высілкаў для гэтага не прыкладваў. Гэта адыграла нада мной злы жарт. І я павярнуў крыху не туды. Занадта няўважлівым быў. За гэта паплаціўся лішнім кіламетрам і больш, чым трыма хвілінамі, страчанымі марна. Зразумела, Rayman ужо наперадзе. Заслужана мне!
«...I chose a false solution
But nobody proved me wrong
Headfirst hallucination...» Мне хацелася ехаць у сваім тэмпе. Але тады я (хай і павольна) ад'язджаў ад Rayman'а. Па выніку атрымалася адно і тое ж, але з куды вялікім выдаткам энергіі.
Крыху далей гэтак жа ледзь не павярнуў не туды, але на гэты раз адразу ж паглядзеў па тэлефоне на трэк і ўбачыў, што паехаў не туда.
Далей - асфальтавы ўчастак перад фінішам. Аднаўляю дыханне, дапіваю ваду. Адпрацаваць кавалак як след няма сіл, таму часта азіраюся назад, каб ніхто не дагнаў раптам ці не з'явіўся ў зоне бачнасці. Хуткасць усяго дзесьці 24-26 км/г. Бліжэй да фінішу удалечыні стаў прыкметны веласіпедыст у сіняй jersey - Rayman. Але яго я ніяк не даганю. Але не здаюся, імкнуся на рэштках сіл даехаць, ня кінуўшы круціць. У выніку нас падзялілі сем секунд. Праўда я уклаўся ў 4 гадзіны, што само па сабе прыемна.
Па пратаколах я фінішаваў на «круглай» 20-й пазіцыі. Выніковае месца мне было не асабліва важна. Куды цікавей было праехаць гонку роўна. Што ў мяне не вельмі атрымалася. Для сябе зразумеў, што занадта хуткі старт - не маё. Пакуль што недастаткова сіл, каб усю дыстанцыю трымаць такі высокі для мяне тэмп.
Праз пару хвілін міма нас праляцеў, не збаўляючы ходу, BARS. Па ім было відаць, што сіл было шмат і ён павінен быў быць вышэй. Але сёння лёс распарадзіўся інакш.
Выпіўшы дзве шклянкі вады, я праехаў некалькі кіламетраў, каб зрабiць замiнку.
Вярнуўшыся да фінішу, заўважыў sergey83. Калі шчыра, я думаў, што ён мяне абгоніць хвілін праз 10 пасля старту. Максімум, праз 20. Але потым мае думкі былі занятыя зусім іншым. Сустрэўшы на фінішы, быў прыемна здзіўлены. Аказалася, што ў яго не было магчымасці трэніравацца ў гэтым годзе. Прапанаваў мне паехаць у Мінск з ім. Вельмі павабна, калі ўлічыць, што ў кішэні засталося ўсяго пару капеек. Але ён збіраўся па працы ў Ліду, таму сышліся на тым, што пазней дамовімся.
Цяпер можна пайсці падсілкавацца. Але спачатку трэба было змыць з сябе ўвесь пыл. Невялічкая рукамыйніца з прахалоднай вадой - тое, што трэба. І не такі брудны і ў пачуцці прыводзіць.
Пасля водных працэдур пара і падсілкавацца. На выбар быў боршч або грачаная каша. Хацелася больш вадкасці, але зрабіў выбар на карысць кашы і морквы. Завяршыў прыём ежы гарбатай з лімонам. Было вельмі смачна, хай і замала. Арганізм пасля такога патрабаваў большага, але потым да яго дайшла каша і ўсё стала ў парадку.
Вось і Porych фінішаваў. Кажа, што можна збірацца, як фінішуе kisa_anuta. Гледзячы на гадзіннік, зразумеў, што так, ужо пара.
Разгаварыўся з rumm'ам, адначасна збіраючы заплечнік і ровар. rumm прапанаваў падвезці мяне і ровар да горада. Толькі зняць прыйшлося б два колы. Гэта нескладана. Ужо праз дзесяць хвілін мы выязджалі з базавага лагера. Сустрэлі sergey83, ён сказаў, што ўсё ж па працы трэба ў Ліду заехаць. Думаю, што яшчэ не раз з ім убачымся.
Дабраўшыся ў горад, я акуратна выбраўся з машыны, так як ногі пачалі хапаць невялікія курчы. Падзякаваў rumm'у, сабраў ровар і выехаў у бок хаты. Прыйшлося ехаць даволі хутка, каб паспець ненадоўга сустрэцца з адным чалавекам. Удалося паспець. Вось, што значыць матывацыя!
Дома, нягледзячы на гэта, быў на дзве гадзіны раней, чым калі б ехаў на цягніку. Гэты час сышоў на душ і разбор заплечніка з рэчамі.
Усё, дзень скончаны. Даволі насычаны і выматвальны. Але пры гэтым спакойны. Ўсюды, дзе хацеў, паспеў.
Дзякуй арганізатарам за выдатны марафон! Яны вельмі пастараліся. Хацелася б прыехаць у наступным годзе, больш падрыхтаваным ва ўсіх сэнсах гэтага слова. Не стану загадваць, але, калі дата марафону выпадзе на свабодныя выходныя, то абавязкова прыеду.
[Links.]Трошкі спасылак:
Інфармацыя аб марафоне ў мерапрыемствы: https://vk.com/prinemanskij
Галіна на forum.poehali.net: http://forum.poehali.net/index.php?board=21;action=display;threadid=116824
Трэк вела марафона ў strava, endomondo.
Фотаздымкі, выкарастаныя ў запісу (Некаторыя я захаваў асобна ў свой альбом. Але спасылкі на альбомы, адкуль браў іх, вядома, будуць.): https://goo.gl/photos/kjY6iaSM3sKox3RGA
З суполкі «ВЕЛОПРЁТ»: https://vk.com/album-89694741_245416099, https://vk.com/album-89694741_245265347
З суполкі «Поехали Барановичи»: https://vk.com/album-115528584_244446660
З суполкі «Велоспорт, туризм, лыжи /Браслав/»: https://vk.com/wall-53492405_1251
Калі будзе цікава, вось яшчэ адна справаздача: https://2kola.by/bike/bike-race/prinemanskij-2017.html
Відэа на тэлебачанні пра вела марафон: https://www.youtube.com/watch?v=hw4E0SPZK6I
Фінішныя пратаколы: https://docs.google.com/spreadsheets/d/118vuDsQJvgjAKEqZVN6tm7JanWw4ufTo0fBIXDW3fXE/edit#gid=1460385855
Дзякуй за ўвагу!Good luck...