January ice skating.
Пачаўся для мяне 2о16-ы год даволі сумбурна. Але ўсё роўна па сутнасці ўсё занадта спакойна.
Сабраліся мы схадзіць на адкрыты каток каля Нацыянальнай Бібліятэкі.
Яго як раз павінны былі заліць. Прынамсі пра гэта стрыкацелі ўсі загалоўкі навінавых парталаў Беларусі. Незразумела асабіста мне, чаму. Але няхай.
Нічога не прадвяшчала бяды, як кажуць. Ды і не думаў я, што буду пісаць пра гэта. Але нешта пайшло не так. А як - гэта табе, цікаўны чытач, пад cut.
Перш, чым пісаць далей, я хацеў бы папярэдзіць, што паўтараць гэта не трэба. Усё, ніжэй апісанае, можа абярнуцца невядома, чым. У маім выпадку, адным з самых запамінальных і вясёлых момантаў у студзені.
Першы выезд здарыўся сёмага студзеня. Прыехалі з LuXoR крыху раней. На месцы сутыкнуліся з невялікімі праблемамі: няма паблізу прыбіральні. Абышлі ўсё побач, з цяжкасцю, але ўсё ж гэтым разабраліся. Для адкрытых каткоў такога маштабу (пра якія нават навіны інтэрнэт-парталах пішуць) варта было б паклапаціцца пра гэта.
Дачакаліся астатніх. Хтосьці спазняўся, мы вырашылі не мерзнуць і не чакаць, надзелі канькі і пачалі катацца. Можна было б пажартаваць пра тое, што ў апошні раз стаяў на каньках ў мінулым годзе, калі б не якасць лёду. Яно жахліва. На мой погляд, на адкрытым катку ў Чыжоўцы ён лепш. Тут нават тым, хто ўпэўнена стаіць на каньках, прыходзілася несалодка. Спрабаваў я знайсці адзін кружок, па якім можна больш-менш бяспечна праехаць. У мяне не атрымалася. Пакуль астатнія хлопцы падцягнуліся, мы вырашылі, што тут катацца неяк не вельмі хочацца.
Варыянтаў было няшмат. Ці ехаць на іншы каток або ісці на лёд Сляпянскай воднай сістэмы, якая знаходзіцца побач. У выніку сышліся на другім варыянце. Па прыродзе сваёй я не самы смелы чалавек, але натоўп ён такі. Ня вытрымаў, павёў.
У выніку мы, пакінуўшы ўсе рэчы побач з прышпіленым роварам, рызыкуючы вярнуўшыся іх не знайсьці, пайшлі прама ў каньках па снезе на іншы лёд.
Тут ужо была невялікі расчышчаны пятачок, дзе можна было б выдатна пакатацца. Але ён вельмі маленькі.
Гэта ўсім здалося сумным. І частка адразу ж паехала да мастка пад праспектам Незалежнасці. У выніку практычна ўсі, за выключэннем Сашы і яго жонкі (правільна зрабілі, няма чаго за вар'ятамі лазіць дзе ні попадзя) паехалі вывучаць лёд воднай сістэмы.
Мароз гэтыя дні стаяў добры, лёд быў цвёрды, злёгку прысыпаны снегам, які не моцна перашкаджаў ехаць па ім. Пад мостам прайшлі нармальна. Акуратна, звяртаючы ўвагу на ўсі няроўнасці. Спяшацца там ні да чаго.
Першай досыць сур'ёзнай і некамфортнага перашкодай на нашым шляху быў пераход каля дома 123/3 па вуліцы Кедышкі. Прыйшлося пераходзіць праз верх.
Спусціўшыся зноў на лёд і праехаўшы літаральна метраў 50, я ўбачыў яшчэ некалькі невялікіх расчышчаных пляцовак. На адной бацькі вучылі катацца на каньках дзяцей, на іншай хлопцы гулялі ў хакей, калі гэта можна назваць так. Так, гэта не вельмі бяспечна можа здацца. Хоць, успамінаючы лёд, на якім стаяў літаральна хвілін 30 таму, разумею, што там траўму атрымаць можна было і горш і адбіць жаданне станавіцца на лёд надоўга.
Пад перасячэннем з вуліцай Каліноўскага таксама праехалі без асаблівых праблем. Нам ужо пачынаюць трапляцца такія ж упоратыя смельчакі, як і мы. За мостам яшчэ раз зрабілі прыпынак, пачакалі усіх, зрабілі фота і працягнулі шлях.
Тут яшчэ больш міні-каткоў. Але ёсць і невялікія нязручнасці - лункі рыбакоў, якія злёгку прыкрытыя снегам і не заўсёды своечасова кідаюцца ў вочы. Тут праверка рэакцыі і вестыбюлярнага апарата. Але ўсе ўдзельнікі выдатна катаюцца на ровары, у іх з гэтым няма асаблівых праблем.
Прыехаў да скрыжавання вуліц Сядых і Карбышава, мы сустрэлі яшчэ адну перашкоду, якую не так проста пераадолець. Толькі па наземным пешаходным пераходзе. У каньках?! Вы што, з розуму сышлі? А давайце! У такой кампаніі ў мяне проста няма часу сумаваць. Хоць ляза канькоў вельмі шкада.
Што рабіць, пайшлі пераходзіць. Пачакалі, пакуль паток машын будзе не такі інтэнсіўны. дачакаліся да таго, што пераходзілі дарогу перад машынай міліцыі. У мяне проста няма слоў.
Пасмяяліся і хопіць, едзем далей. Тут усі масты прыйшлося пераадольваць паўзком. Шчыра кажучы, хацелася паспрабаваць з разгону пераадолець гэта метадам футбольнага «падкату». Але я сцыкло і не стаў гэтага рабіць.
Даехаўшы да канчатковага прыпынку трамваяў «Зялёны луг», мы зрабілі некалькі фотаздымкаў, паглядзелі на гульню ў хакей і вырашылі ехаць назад.
Па шляху мы знайшлі адну петарду снарад, што не выбухнула і наладзілі дыверсію, падарваўшы яе пад мостам. Просім прабачэньня ў тых, чый супакой мы пры гэтым парушылі. Мы ўсё яшчэ дзеці. Па меншай меры я.
Назад дабіраліся тым самым шляхам. Толькі пры праездзе аднаго з мастоў LuXoR пачуў хруст лёду, таму асцярожнічаў. Ехаў за ім я, але нічога не пачуў і праехаў проста так.
Прыехалі зноў да Нацыянальнай Бібліятэцы, спынілі трекеры, памераліся, у каго больш змянілі абутак, успомнілі, як хадзіць па Зямлі.
Шчыра, я думаў, за ўсе тыя гады, што я катаўся на розных катках ў горадзе, хіба што пару разоў было амаль гэтак жа прыемна. Але там вырашала вельмі прыемная кампанія. Тут жа ўсё разам супала.
За гэты дзень мы праехалі па розных дадзеных каля 10 кіламетраў, ніжэй будуць спасылкі на трэкі ўдзельнікаў.
На жаль, мы так і не прыйшлі да адзінага рашэння, дзе зладзіць after party. Мабыць, усім і так хапіла. Ужо тады мы вырашылі, што трэба паўтарыць, толькі па іншым маршруце або кірунку.
Трэкі:
мой: https://www.strava.com/activities/464980782
LuXoR: https://www.strava.com/activities/465016807
Sith: https://www.strava.com/activities/465008963
Выбар прыпаў на 10 студзеня. У перапынку паміж гэтым я ездзіў у Беласток. Пакуль мяне не было, хлопцы выдатна пракаціліся па Свіслачы. Чым выклікалі незадаволенасць у органаў правапарадку. Шчыра кажучы, такое я не ўхваляю. Лепш не прыцягваць да сябе ўвагу. Вось дык ГРУ. Але гэта быў невялікі вячэрні збор.
А ўжо для буйной вылазкі было абрана Мінскае мора. Туды і накіраваліся з самай раніцы.
Да гэтага катання на каньках падрыхтаваліся трохі больш сур'ёзна. Ваня ўзяў з сабой трохі вяроўкі без мыла, на выпадак выратавання, я з сабой узяў сухую вопратку, трохі ежы, каб падсілкавацца і заліў кроплю гарачай гарбаты ў тэрма кубак, які апынулася зусім бескарысным. Для маіх вялікіх ботаў у мяне не было падыходнага заплечніка, таму папрасіў у Андрэя ўзамен таго, што яго рэчы буду ўсю паездку вазіць я, а ён будзе катацца ўлегцы.
На жаль, LuXoR не змог на гэты раз скласці нам кампанію. Спадзяюся, ён выдатна правёў час, катаючыся на снежным схіле.
Калі прыйшлі да берага, мы былі, як бы гэта мякчэй сказаць, крыху ашаломленыя колькасцю рыбакоў. На градусніку далёка не -5 было, варта адзначыць.
Надзелі канькі і ехалі. Але тут жа сутыкнуліся з першымі цяжкасцямі. Старыя лункі. Шмат старых лунак! Вельмі шмат старых, змерзлых і прысыпаных снегам лунак. Заўважыць іх, калі ўсё вакол белае, складана нават па рэльефе. І часта натыкаешся. На адну нагу заваліўся ў самым пачатку. Потым ехаў асцярожней. І так, столькі рыбакоў ужывую я да гэтага дня не бачыў ніколі ў адным месцы.
Ваня ўзяў з сабой палкі для трэкінгу, каб паспрабаваць ехаць, як на лыжах. З самага пачатку ён зразумеў, што гэта так сабе задума і папрасіў мяне замацаваць іх на заплечніку. У мяне атрымалася гэта не вельмі.
Мы доўга чакалі, пакуль скончацца лункі. І наша чаканне было ўзнагароджана! Лёд стаў куды раўней, ехаць стала ў задавальненне. Столькі месца вакол, куды прыемней, чым абмежаваная каробка крытых каткоў. Людзей вакол амаль няма. Даволі холадна, вецер. Але гэта адыходзіць на другі план па параўнанні з адчуваннем, якое атрымліваеш там.
Зрабілі невялікі перапынак на адным з астравоў. Па-царску Ваня разгарнуў сваю абрус-самабранку, на якой мы трохі пачаставаліся. Мне было трохі страшна выбірацца на гэты астравок, бо на самым беразе лёд не вельмі цвёрды быў, гэта заўважыў адразу ж. Стаяць доўга і астываць мне б не вельмі хацелася, для арганізма гэта не добра. Асабліва для суставаў. З гэтай мэтай я і быў у накаленніках.
Пачулі удалечыні шум матора і вырашылі прыехаць туды. Убачанае мяне ўразіла. Тым, што я такога раней не бачыў. Хлопцы каталіся на даволі цікавых гібрыдах speedway-нага матацыкла і баліда carting. Нават не ведаю, як гэта называецца. А спытаць як заўсёды пасаромеўся. Калі хто-небудзь у курсе, адукуеце мяне, неадукаванага. Для нагляднасці залью ролік, зняты дрыготкімі рукамі.
На гэтым незвычайнае ў прагулцы не скончылася. Удалечыні мы заўважылі веласіпедыстаў. Потым даведаўся, што гэта Ukurka і кампанія, якія вырашылі па лёдзе пракаціцца гэтак жа, як і мы. На іх сляды мы напалі.
Цікава выглядаюць сляды ад fatbike. Але ровары ў звычайным жыцці сустракаюцца досыць часта. А вось snowkiting - не. Да гэтага я ведаў пра гэта толькі з відэа аднаго картавага блогера. Сёння ўбачылі яго ўжывую. Быў момант, калі мы да яго прыехалі досыць блізка, хацелася вельмі дагнаць яго. Але не ўдалося, хуткасць у яго была куды вышэй.
Далей мы заехалі на Востраў Кахання. Там зрабілі яшчэ адзін прывал у альтанцы. Ніколі раней там не быў, ды і складана ацаніць прыгажосць месца зімой. Знішчыўшы астаткі правізіі, узялі курс на месца старту.
Еду і ўнутры такое прыемнае пачуццё. Быццам я зноў здаровы, што быццам магу зноў ехаць на роўных з усімі. Нібы не было амаль года пропуску ўсіх спаборніцтваў, у якіх так хацелася б паўдзельнічаць. Для мяне гэта вельмі каштоўна. Пастараўся запомніць гэты момант на даўжэй, каб ён грэў цёплымі летнімі вечарамі, пакуль усё катаюць у лесе ці на веладарожцы, бегаюць і рэгіструюцца на крутыя марафоны і ездзяць на bridge the gap.
Вось на снезе пачынаюць прамалёўвацца сляды лыжніка. Ён ехаў каньковым ходам. Гэта ж геніяльна! Не трэба ездзіць у Раўбічы, нават на лыжаролерную трасу. Тут ёсць лёд - цвёрдая аснова добрай лыжнай трасы, якую складана неяк сапсаваць або разбіць лыжамі. (На жаль, адваротнае правільна ў гэтым выпадку, хутчэй за ўсё.) І снег зверху. Мяркуючы па слядах і таму, што на каньках я не мог трапляць у сляды, лыжнік быў выдатна падрыхтаваны. Калі я яшчэ буду на лыжах і захачу павучыцца ездзіць каньковым ходам, я паеду менавіта туды. Зімовыя віды люблю вельмі, але фізіялогія мая пад гэта не зусім завостраная.
Перад тым, як вярнуцца да месца старту, мы заехалі правей, да судна «Вілія», там зрабілі яшчэ некалькі фатаграфій і прыехалі ў канчатковую кропку маршруту. Спынілася запіс трэка на 15,8 кіламетрах. Даволі нядрэнна, я лічу.
У гэты дзень, як аказалася, у тых месцах бегаў exese. Па шчырасці, я сумую па тых трэніроўках, што былі. Падтрымаў бы нават такую ідэю па прабежцы каля Мінскага мора. Там добра. Думаю, зімой таксама. Не толькі ўлетку.
Да электрычкі ў Мінск нам заставалася ледзь менш за гадзіну. Гэты час мы проста хадзілі па пероне і размаўлялі. Рыбакі тым часам спакойна сядзелі, весела пазіраючы на нас.
Гэтыя выезды мне вельмі спадабаліся. Вельмі хацелася б паўтарыць. Дзякуй велізарнае ўсім за кампанію! Гэта было нерэальна! Хачу паўтарыць. Трэба будзе падумаць над маршрутамі яшчэ.
Вярнуўшыся ў Менск і аддаўшы канькі на завострыванне, мне было сорамна, што я такое зрабіў з лёзамі на сваіх каньках. Але, мне здаецца, атрыманыя эмоцыі таго каштавалі. Майстру дзякуй! Чахлы для лёзаў ужо набытыя. І калі мне захочацца паўтарыць падобнае, канькі пацерпяць крыху менш шкады.
Трэкі:
мой: https://www.strava.com/activities/467522110
Sith: https://www.strava.com/activities/467368523
Фатаздымкі ад Sith: https://drive.google.com/folderview?id=0B4K9nLTgggrwUEdmT0hZaDJ1eE0&usp=sharing
і ад masey_al: https://photos.google.com/share/AF1QipOZsrBs_qVATlkMLn-1iHUmxlUp4EHdmVoHRx9tQ6SAvPIFMbxcX05P9hvCn8GdZw?key=VW5uRnlmdFF3Vm1SYXVlSzhrVG5XQUladFNIbWdB
Дзякуй за ўвагу!
Good luck...
Сабраліся мы схадзіць на адкрыты каток каля Нацыянальнай Бібліятэкі.
Яго як раз павінны былі заліць. Прынамсі пра гэта стрыкацелі ўсі загалоўкі навінавых парталаў Беларусі. Незразумела асабіста мне, чаму. Але няхай.
Нічога не прадвяшчала бяды, як кажуць. Ды і не думаў я, што буду пісаць пра гэта. Але нешта пайшло не так. А як - гэта табе, цікаўны чытач, пад cut.
Перш, чым пісаць далей, я хацеў бы папярэдзіць, што паўтараць гэта не трэба. Усё, ніжэй апісанае, можа абярнуцца невядома, чым. У маім выпадку, адным з самых запамінальных і вясёлых момантаў у студзені.
Першы выезд здарыўся сёмага студзеня. Прыехалі з LuXoR крыху раней. На месцы сутыкнуліся з невялікімі праблемамі: няма паблізу прыбіральні. Абышлі ўсё побач, з цяжкасцю, але ўсё ж гэтым разабраліся. Для адкрытых каткоў такога маштабу (пра якія нават навіны інтэрнэт-парталах пішуць) варта было б паклапаціцца пра гэта.
Дачакаліся астатніх. Хтосьці спазняўся, мы вырашылі не мерзнуць і не чакаць, надзелі канькі і пачалі катацца. Можна было б пажартаваць пра тое, што ў апошні раз стаяў на каньках ў мінулым годзе, калі б не якасць лёду. Яно жахліва. На мой погляд, на адкрытым катку ў Чыжоўцы ён лепш. Тут нават тым, хто ўпэўнена стаіць на каньках, прыходзілася несалодка. Спрабаваў я знайсці адзін кружок, па якім можна больш-менш бяспечна праехаць. У мяне не атрымалася. Пакуль астатнія хлопцы падцягнуліся, мы вырашылі, што тут катацца неяк не вельмі хочацца.
Варыянтаў было няшмат. Ці ехаць на іншы каток або ісці на лёд Сляпянскай воднай сістэмы, якая знаходзіцца побач. У выніку сышліся на другім варыянце. Па прыродзе сваёй я не самы смелы чалавек, але натоўп ён такі. Ня вытрымаў, павёў.
У выніку мы, пакінуўшы ўсе рэчы побач з прышпіленым роварам, рызыкуючы вярнуўшыся іх не знайсьці, пайшлі прама ў каньках па снезе на іншы лёд.
Тут ужо была невялікі расчышчаны пятачок, дзе можна было б выдатна пакатацца. Але ён вельмі маленькі.
Гэта ўсім здалося сумным. І частка адразу ж паехала да мастка пад праспектам Незалежнасці. У выніку практычна ўсі, за выключэннем Сашы і яго жонкі (правільна зрабілі, няма чаго за вар'ятамі лазіць дзе ні попадзя) паехалі вывучаць лёд воднай сістэмы.
Мароз гэтыя дні стаяў добры, лёд быў цвёрды, злёгку прысыпаны снегам, які не моцна перашкаджаў ехаць па ім. Пад мостам прайшлі нармальна. Акуратна, звяртаючы ўвагу на ўсі няроўнасці. Спяшацца там ні да чаго.
Першай досыць сур'ёзнай і некамфортнага перашкодай на нашым шляху быў пераход каля дома 123/3 па вуліцы Кедышкі. Прыйшлося пераходзіць праз верх.
Спусціўшыся зноў на лёд і праехаўшы літаральна метраў 50, я ўбачыў яшчэ некалькі невялікіх расчышчаных пляцовак. На адной бацькі вучылі катацца на каньках дзяцей, на іншай хлопцы гулялі ў хакей, калі гэта можна назваць так. Так, гэта не вельмі бяспечна можа здацца. Хоць, успамінаючы лёд, на якім стаяў літаральна хвілін 30 таму, разумею, што там траўму атрымаць можна было і горш і адбіць жаданне станавіцца на лёд надоўга.
Пад перасячэннем з вуліцай Каліноўскага таксама праехалі без асаблівых праблем. Нам ужо пачынаюць трапляцца такія ж упоратыя смельчакі, як і мы. За мостам яшчэ раз зрабілі прыпынак, пачакалі усіх, зрабілі фота і працягнулі шлях.
Тут яшчэ больш міні-каткоў. Але ёсць і невялікія нязручнасці - лункі рыбакоў, якія злёгку прыкрытыя снегам і не заўсёды своечасова кідаюцца ў вочы. Тут праверка рэакцыі і вестыбюлярнага апарата. Але ўсе ўдзельнікі выдатна катаюцца на ровары, у іх з гэтым няма асаблівых праблем.
Прыехаў да скрыжавання вуліц Сядых і Карбышава, мы сустрэлі яшчэ адну перашкоду, якую не так проста пераадолець. Толькі па наземным пешаходным пераходзе. У каньках?! Вы што, з розуму сышлі? А давайце! У такой кампаніі ў мяне проста няма часу сумаваць. Хоць ляза канькоў вельмі шкада.
Што рабіць, пайшлі пераходзіць. Пачакалі, пакуль паток машын будзе не такі інтэнсіўны. дачакаліся да таго, што пераходзілі дарогу перад машынай міліцыі. У мяне проста няма слоў.
Пасмяяліся і хопіць, едзем далей. Тут усі масты прыйшлося пераадольваць паўзком. Шчыра кажучы, хацелася паспрабаваць з разгону пераадолець гэта метадам футбольнага «падкату». Але я сцыкло і не стаў гэтага рабіць.
Даехаўшы да канчатковага прыпынку трамваяў «Зялёны луг», мы зрабілі некалькі фотаздымкаў, паглядзелі на гульню ў хакей і вырашылі ехаць назад.
Па шляху мы знайшлі адну петарду снарад, што не выбухнула і наладзілі дыверсію, падарваўшы яе пад мостам. Просім прабачэньня ў тых, чый супакой мы пры гэтым парушылі. Мы ўсё яшчэ дзеці. Па меншай меры я.
Назад дабіраліся тым самым шляхам. Толькі пры праездзе аднаго з мастоў LuXoR пачуў хруст лёду, таму асцярожнічаў. Ехаў за ім я, але нічога не пачуў і праехаў проста так.
Прыехалі зноў да Нацыянальнай Бібліятэцы, спынілі трекеры, памераліся, у каго больш змянілі абутак, успомнілі, як хадзіць па Зямлі.
Шчыра, я думаў, за ўсе тыя гады, што я катаўся на розных катках ў горадзе, хіба што пару разоў было амаль гэтак жа прыемна. Але там вырашала вельмі прыемная кампанія. Тут жа ўсё разам супала.
За гэты дзень мы праехалі па розных дадзеных каля 10 кіламетраў, ніжэй будуць спасылкі на трэкі ўдзельнікаў.
На жаль, мы так і не прыйшлі да адзінага рашэння, дзе зладзіць after party. Мабыць, усім і так хапіла. Ужо тады мы вырашылі, што трэба паўтарыць, толькі па іншым маршруце або кірунку.
Трэкі:
мой: https://www.strava.com/activities/464980782
LuXoR: https://www.strava.com/activities/465016807
Sith: https://www.strava.com/activities/465008963
Выбар прыпаў на 10 студзеня. У перапынку паміж гэтым я ездзіў у Беласток. Пакуль мяне не было, хлопцы выдатна пракаціліся па Свіслачы. Чым выклікалі незадаволенасць у органаў правапарадку. Шчыра кажучы, такое я не ўхваляю. Лепш не прыцягваць да сябе ўвагу. Вось дык ГРУ. Але гэта быў невялікі вячэрні збор.
А ўжо для буйной вылазкі было абрана Мінскае мора. Туды і накіраваліся з самай раніцы.
Да гэтага катання на каньках падрыхтаваліся трохі больш сур'ёзна. Ваня ўзяў з сабой трохі вяроўкі без мыла, на выпадак выратавання, я з сабой узяў сухую вопратку, трохі ежы, каб падсілкавацца і заліў кроплю гарачай гарбаты ў тэрма кубак, які апынулася зусім бескарысным. Для маіх вялікіх ботаў у мяне не было падыходнага заплечніка, таму папрасіў у Андрэя ўзамен таго, што яго рэчы буду ўсю паездку вазіць я, а ён будзе катацца ўлегцы.
На жаль, LuXoR не змог на гэты раз скласці нам кампанію. Спадзяюся, ён выдатна правёў час, катаючыся на снежным схіле.
Калі прыйшлі да берага, мы былі, як бы гэта мякчэй сказаць, крыху ашаломленыя колькасцю рыбакоў. На градусніку далёка не -5 было, варта адзначыць.
Надзелі канькі і ехалі. Але тут жа сутыкнуліся з першымі цяжкасцямі. Старыя лункі. Шмат старых лунак! Вельмі шмат старых, змерзлых і прысыпаных снегам лунак. Заўважыць іх, калі ўсё вакол белае, складана нават па рэльефе. І часта натыкаешся. На адну нагу заваліўся ў самым пачатку. Потым ехаў асцярожней. І так, столькі рыбакоў ужывую я да гэтага дня не бачыў ніколі ў адным месцы.
Ваня ўзяў з сабой палкі для трэкінгу, каб паспрабаваць ехаць, як на лыжах. З самага пачатку ён зразумеў, што гэта так сабе задума і папрасіў мяне замацаваць іх на заплечніку. У мяне атрымалася гэта не вельмі.
Мы доўга чакалі, пакуль скончацца лункі. І наша чаканне было ўзнагароджана! Лёд стаў куды раўней, ехаць стала ў задавальненне. Столькі месца вакол, куды прыемней, чым абмежаваная каробка крытых каткоў. Людзей вакол амаль няма. Даволі холадна, вецер. Але гэта адыходзіць на другі план па параўнанні з адчуваннем, якое атрымліваеш там.
Зрабілі невялікі перапынак на адным з астравоў. Па-царску Ваня разгарнуў сваю абрус-самабранку, на якой мы трохі пачаставаліся. Мне было трохі страшна выбірацца на гэты астравок, бо на самым беразе лёд не вельмі цвёрды быў, гэта заўважыў адразу ж. Стаяць доўга і астываць мне б не вельмі хацелася, для арганізма гэта не добра. Асабліва для суставаў. З гэтай мэтай я і быў у накаленніках.
Пачулі удалечыні шум матора і вырашылі прыехаць туды. Убачанае мяне ўразіла. Тым, што я такога раней не бачыў. Хлопцы каталіся на даволі цікавых гібрыдах speedway-нага матацыкла і баліда carting. Нават не ведаю, як гэта называецца. А спытаць як заўсёды пасаромеўся. Калі хто-небудзь у курсе, адукуеце мяне, неадукаванага. Для нагляднасці залью ролік, зняты дрыготкімі рукамі.
Click to viewНа гэтым незвычайнае ў прагулцы не скончылася. Удалечыні мы заўважылі веласіпедыстаў. Потым даведаўся, што гэта Ukurka і кампанія, якія вырашылі па лёдзе пракаціцца гэтак жа, як і мы. На іх сляды мы напалі.
Цікава выглядаюць сляды ад fatbike. Але ровары ў звычайным жыцці сустракаюцца досыць часта. А вось snowkiting - не. Да гэтага я ведаў пра гэта толькі з відэа аднаго картавага блогера. Сёння ўбачылі яго ўжывую. Быў момант, калі мы да яго прыехалі досыць блізка, хацелася вельмі дагнаць яго. Але не ўдалося, хуткасць у яго была куды вышэй.
Далей мы заехалі на Востраў Кахання. Там зрабілі яшчэ адзін прывал у альтанцы. Ніколі раней там не быў, ды і складана ацаніць прыгажосць месца зімой. Знішчыўшы астаткі правізіі, узялі курс на месца старту.
Еду і ўнутры такое прыемнае пачуццё. Быццам я зноў здаровы, што быццам магу зноў ехаць на роўных з усімі. Нібы не было амаль года пропуску ўсіх спаборніцтваў, у якіх так хацелася б паўдзельнічаць. Для мяне гэта вельмі каштоўна. Пастараўся запомніць гэты момант на даўжэй, каб ён грэў цёплымі летнімі вечарамі, пакуль усё катаюць у лесе ці на веладарожцы, бегаюць і рэгіструюцца на крутыя марафоны і ездзяць на bridge the gap.
Вось на снезе пачынаюць прамалёўвацца сляды лыжніка. Ён ехаў каньковым ходам. Гэта ж геніяльна! Не трэба ездзіць у Раўбічы, нават на лыжаролерную трасу. Тут ёсць лёд - цвёрдая аснова добрай лыжнай трасы, якую складана неяк сапсаваць або разбіць лыжамі. (На жаль, адваротнае правільна ў гэтым выпадку, хутчэй за ўсё.) І снег зверху. Мяркуючы па слядах і таму, што на каньках я не мог трапляць у сляды, лыжнік быў выдатна падрыхтаваны. Калі я яшчэ буду на лыжах і захачу павучыцца ездзіць каньковым ходам, я паеду менавіта туды. Зімовыя віды люблю вельмі, але фізіялогія мая пад гэта не зусім завостраная.
Перад тым, як вярнуцца да месца старту, мы заехалі правей, да судна «Вілія», там зрабілі яшчэ некалькі фатаграфій і прыехалі ў канчатковую кропку маршруту. Спынілася запіс трэка на 15,8 кіламетрах. Даволі нядрэнна, я лічу.
У гэты дзень, як аказалася, у тых месцах бегаў exese. Па шчырасці, я сумую па тых трэніроўках, што былі. Падтрымаў бы нават такую ідэю па прабежцы каля Мінскага мора. Там добра. Думаю, зімой таксама. Не толькі ўлетку.
Да электрычкі ў Мінск нам заставалася ледзь менш за гадзіну. Гэты час мы проста хадзілі па пероне і размаўлялі. Рыбакі тым часам спакойна сядзелі, весела пазіраючы на нас.
Гэтыя выезды мне вельмі спадабаліся. Вельмі хацелася б паўтарыць. Дзякуй велізарнае ўсім за кампанію! Гэта было нерэальна! Хачу паўтарыць. Трэба будзе падумаць над маршрутамі яшчэ.
Вярнуўшыся ў Менск і аддаўшы канькі на завострыванне, мне было сорамна, што я такое зрабіў з лёзамі на сваіх каньках. Але, мне здаецца, атрыманыя эмоцыі таго каштавалі. Майстру дзякуй! Чахлы для лёзаў ужо набытыя. І калі мне захочацца паўтарыць падобнае, канькі пацерпяць крыху менш шкады.
Трэкі:
мой: https://www.strava.com/activities/467522110
Sith: https://www.strava.com/activities/467368523
Фатаздымкі ад Sith: https://drive.google.com/folderview?id=0B4K9nLTgggrwUEdmT0hZaDJ1eE0&usp=sharing
і ад masey_al: https://photos.google.com/share/AF1QipOZsrBs_qVATlkMLn-1iHUmxlUp4EHdmVoHRx9tQ6SAvPIFMbxcX05P9hvCn8GdZw?key=VW5uRnlmdFF3Vm1SYXVlSzhrVG5XQUladFNIbWdB
Дзякуй за ўвагу!
Good luck...