Langit.
Why do we have to cherish the time we have with the people we love, when we're going to live forever? We're going to live forever, and that forever includes the people we love. Death isn't really death because life reads in nanoseconds compared to eternity. So, why?
I asked myself this question awhile ago. After that while, I answered myself.
We don't say goodbye, we don't treasure people while they're still around, we don't tell people we love them. We don't do these things for ourselves (not really),we do it for them. We do it so that, just in case we die first, they won't be so melancholy. They'll have what we left them and they can cherish that while they live. It's for them. Because we love them.
Humans. We are so inclined to love. It's not our fault, God made us this way. And so it's true what's written in our Christian Living books. True freedom is not doing what you want, but doing what is good. Doing good is loving. We're lovers, not fighters. :}
Even Hate proves that we were designed to love.
If you hate immensely, then you love immensely because hate is love turned around I guess. And, more often that not, love is the reason for hate. You love A, and thus, you hate B.
I really want to go to Heaven. But, I haven't been praying much recently, I couldn't find what I needed.
I'm sorry, I just had to put this out here, in space. I was choking on my theories and beliefs.
Bakit natin kailangan mahalagahin ang oras na nakakasama natin ang mga mahal natin sa buhay, kung mabubuhay naman tayo ng walang hanggan? Mabubuhay tayo ng walang katapusan, at sa buhay na iyon, makakasama rin natin sila. Ang kamatayan ay hindi talaga kamatayan sapagkat ang buhay ay lubhang maliit kung ikukumpara sa hangganan. Bakit?
Tinanong ko yan sa sarili ko kanina. Pagkatapos, sinagot ko yung sarili ko.
Di tayo nagpapaalam, di natin pinapahalagahan ang mga tao habang andyan pa sila, di natin sinasabi na mahal natin sila. Di natin ginagawa ang mga bagay na ito para sa sarili natin kundi para sa kanila. Ginagawa natin ang mga ito para, sa pagkakataong mamatay tayo, di sila masyado maninimdim. Sa kanila ang mga iniwan natin para sa kanila at babalik balikan nila ito. Para sa kanila. Dahil mahal natin sila.
Tao. Natural sa atin ang magmahal. Di natin ito kasalanan, ginawa tayong ganito ng Diyos. Kaya't totoo ang mga nakasulat sa libro natin. Ang totoong kalayaan ay hindi ang paggawa ng kahit anong gusto mo, kundi ang paggawa ng mabuti. Ang paggawa ng mabuti ay pagmamahal. At tayo ay mga taong nagmamahal, hindi mga taong nabubuhay para sa alitan. :}
Pati ang poot ay patunay na ginawa tayo upang magmahal.
Kung grabe ka makaramdam ng poot, grabe ka rin magmahal dahil ang poot ay pagmamahal na inikot o iniba lamang, siguro. At madalas, ang pagmamahal ang dahilan para sa poot. Mahal mo si A, kaya napopoot ka kay BA.
Gusto ko talagang makaapak sa Langit. Pero, di nako masyado nagdadasal ngayon, di ko mahanap ang kinakailangan ko.
**No wonder I don't write in Filipino. My Filipino is too formal and sermon-sounding-ish. Maybe my English is the same, but it's funnier. Right? :}
I asked myself this question awhile ago. After that while, I answered myself.
We don't say goodbye, we don't treasure people while they're still around, we don't tell people we love them. We don't do these things for ourselves (not really),we do it for them. We do it so that, just in case we die first, they won't be so melancholy. They'll have what we left them and they can cherish that while they live. It's for them. Because we love them.
Humans. We are so inclined to love. It's not our fault, God made us this way. And so it's true what's written in our Christian Living books. True freedom is not doing what you want, but doing what is good. Doing good is loving. We're lovers, not fighters. :}
Even Hate proves that we were designed to love.
If you hate immensely, then you love immensely because hate is love turned around I guess. And, more often that not, love is the reason for hate. You love A, and thus, you hate B.
I really want to go to Heaven. But, I haven't been praying much recently, I couldn't find what I needed.
I'm sorry, I just had to put this out here, in space. I was choking on my theories and beliefs.
Bakit natin kailangan mahalagahin ang oras na nakakasama natin ang mga mahal natin sa buhay, kung mabubuhay naman tayo ng walang hanggan? Mabubuhay tayo ng walang katapusan, at sa buhay na iyon, makakasama rin natin sila. Ang kamatayan ay hindi talaga kamatayan sapagkat ang buhay ay lubhang maliit kung ikukumpara sa hangganan. Bakit?
Tinanong ko yan sa sarili ko kanina. Pagkatapos, sinagot ko yung sarili ko.
Di tayo nagpapaalam, di natin pinapahalagahan ang mga tao habang andyan pa sila, di natin sinasabi na mahal natin sila. Di natin ginagawa ang mga bagay na ito para sa sarili natin kundi para sa kanila. Ginagawa natin ang mga ito para, sa pagkakataong mamatay tayo, di sila masyado maninimdim. Sa kanila ang mga iniwan natin para sa kanila at babalik balikan nila ito. Para sa kanila. Dahil mahal natin sila.
Tao. Natural sa atin ang magmahal. Di natin ito kasalanan, ginawa tayong ganito ng Diyos. Kaya't totoo ang mga nakasulat sa libro natin. Ang totoong kalayaan ay hindi ang paggawa ng kahit anong gusto mo, kundi ang paggawa ng mabuti. Ang paggawa ng mabuti ay pagmamahal. At tayo ay mga taong nagmamahal, hindi mga taong nabubuhay para sa alitan. :}
Pati ang poot ay patunay na ginawa tayo upang magmahal.
Kung grabe ka makaramdam ng poot, grabe ka rin magmahal dahil ang poot ay pagmamahal na inikot o iniba lamang, siguro. At madalas, ang pagmamahal ang dahilan para sa poot. Mahal mo si A, kaya napopoot ka kay BA.
Gusto ko talagang makaapak sa Langit. Pero, di nako masyado nagdadasal ngayon, di ko mahanap ang kinakailangan ko.
**No wonder I don't write in Filipino. My Filipino is too formal and sermon-sounding-ish. Maybe my English is the same, but it's funnier. Right? :}