Аб свабодзе, інфармацыі і адукацыі
Вось што я маю вам, панове, сказаць.
Пасля таго як купка боўдзілаў расстраляла тых гаротных карыкатурыстаў, па ўсім свеце ўзнялася хваля дыскусій на конт свабоды слова, свабоды інфармацыі і інш. Зразумела, не абыйшло гэта і нашу Беларусь. Спрэчкі, меркаванні, дыскусіі, тэлеперадачы розныя, бла-бла-бла... Але чамусьці мне ні воднага разу не трапілася адна такая простая думка.
Ніхто ніколі не адзначыў, што насамрэч справа не у свабодзе і не ў інфармацыі. Справа ў людзях. А дакладней кажучы - ў адсутнасці ў людзей умення працаваць з інфармацыяй. З кожнага кутка толькі і чуеш:" Верце нам! Не верце ім! Праўда толькі ў нас! Усе астатнія - ілгуны!" Але ніхто не скажа (калі толькі не ўзгадаць тых украінскіх студэнтаў), што кожную інфармацыю трэба правяраць і пераправяраць. Што трэба вучыцца збіраць, апрацоўваць інфармацыю, і толькі потым рабіць нейкія высновы. І ў той жа час быць гатовым да таго, што у пэўны момант гэтыя высновы апынуцца недасканалымі, і ўсё трэба будзе пачынаць ізноў.
Тут ужо нават нейкай тэорыяй змовы папахваць пачынае. )) Хоць усё лёгка тлумачыцца і без яе.
Дзяржаве больш выгодна з дапамогай забарон і маніпулявання інфармацыяй ствараць ў грамадскасці патрэбнае ёй - дзяржаве - меркаванне па тым ці іншым пытанні. Выгодна ў параўнанні з працай па падвышэнні кагнітыўных здольнасцяў грамадзян, што дае ім магчымасць процістаяць ЛЮБОЙ спробе маніпуляцыі, як з боку дзяржавы, так і з любога іншага боку.
Тобок, дзяржава павінна займацца не рэгуляваннем інфармацыйнага поля, а імкнуцца да стварэння ўмоў для таго, каб грамадзяне мелі вопыт працы з інфармацыяй. А гэта непасрэдна звязана з якасцю адукацыі. А што робіцца з якасцю нашай адукацыі - не мне вам казаць. Усе гэтыя законы аб СМІ ды падобныя, гэта не тое, што патрэбна. Гэта не дзейнасць. Гэта яе імітацыя.
Вось недзе так, панове.
Пасля таго як купка боўдзілаў расстраляла тых гаротных карыкатурыстаў, па ўсім свеце ўзнялася хваля дыскусій на конт свабоды слова, свабоды інфармацыі і інш. Зразумела, не абыйшло гэта і нашу Беларусь. Спрэчкі, меркаванні, дыскусіі, тэлеперадачы розныя, бла-бла-бла... Але чамусьці мне ні воднага разу не трапілася адна такая простая думка.
Ніхто ніколі не адзначыў, што насамрэч справа не у свабодзе і не ў інфармацыі. Справа ў людзях. А дакладней кажучы - ў адсутнасці ў людзей умення працаваць з інфармацыяй. З кожнага кутка толькі і чуеш:" Верце нам! Не верце ім! Праўда толькі ў нас! Усе астатнія - ілгуны!" Але ніхто не скажа (калі толькі не ўзгадаць тых украінскіх студэнтаў), што кожную інфармацыю трэба правяраць і пераправяраць. Што трэба вучыцца збіраць, апрацоўваць інфармацыю, і толькі потым рабіць нейкія высновы. І ў той жа час быць гатовым да таго, што у пэўны момант гэтыя высновы апынуцца недасканалымі, і ўсё трэба будзе пачынаць ізноў.
Тут ужо нават нейкай тэорыяй змовы папахваць пачынае. )) Хоць усё лёгка тлумачыцца і без яе.
Дзяржаве больш выгодна з дапамогай забарон і маніпулявання інфармацыяй ствараць ў грамадскасці патрэбнае ёй - дзяржаве - меркаванне па тым ці іншым пытанні. Выгодна ў параўнанні з працай па падвышэнні кагнітыўных здольнасцяў грамадзян, што дае ім магчымасць процістаяць ЛЮБОЙ спробе маніпуляцыі, як з боку дзяржавы, так і з любога іншага боку.
Тобок, дзяржава павінна займацца не рэгуляваннем інфармацыйнага поля, а імкнуцца да стварэння ўмоў для таго, каб грамадзяне мелі вопыт працы з інфармацыяй. А гэта непасрэдна звязана з якасцю адукацыі. А што робіцца з якасцю нашай адукацыі - не мне вам казаць. Усе гэтыя законы аб СМІ ды падобныя, гэта не тое, што патрэбна. Гэта не дзейнасць. Гэта яе імітацыя.
Вось недзе так, панове.