Οδυσσέας Ελύτης «Η Μαρίνα των βράχων» / Одиссеас Элитис "Марина среди скал"
Перевод стихотворения Одиссеаса Элитиса Η Μαρίνα των βράχων.
Οδυσσέας Ελύτης «Η Μαρίνα των βράχων»
Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη - Μα πού γύριζες
Ολημερίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
Αετοφόρος άνεμος γύμνωσε τους λόφους.
Γύμνωσε την επιθυμία σου ως το κόκαλο
Κι οι κόρες των ματιών σου πήρανε τη σκυτάλη της Xίμαιρας
Ριγώνοντας μ’ αφρό τη θύμηση!
Πού είναι η γνώριμη ανηφοριά του μικρού Σεπτεμβρίου
Στο κοκκινόχωμα όπου έπαιζες θωρώντας προς τα κάτω
Τους βαθιούς κυαμώνες των άλλων κοριτσιών
Τις γωνιές όπου οι φίλες σου άφηναν αγκαλιές τα δυοσμαρίνια
- Μα πού γύριζες;
Ολονυχτίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
Σου ‘λεγα να μετράς μες στο γδυτό νερό τις φωτεινές του μέρες
Ανάσκελη να χαίρεσαι την αυγή των πραγμάτων
Ή πάλι να γυρνάς κίτρινους κάμπους
Μ' ένα τριφύλλι φως στο στήθος σου ηρωίδα ιάμβου.
Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη
Κι ένα φόρεμα κόκκινο σαν το αίμα
Βαθιά μες στο χρυσάφι του καλοκαιριού
Και τ’ άρωμα των γυακίνθων - Μα πού γύριζες
Κατεβαίνοντας προς τους γιαλούς τους κόλπους με τα βότσαλα
Ήταν εκεί ένα κρύο αρμυρό θαλασσόχορτο
Μα πιο βαθιά ένα ανθρώπινο αίσθημα που μάτωνε
Κι άνοιγες μ’ έκπληξη τα χέρια σου λέγοντας τ’ όνομά του
Ανεβαίνοντας ανάλαφρα ως τη διαύγεια των βυθών
Όπου σελάγιζε ο δικός σου ο αστερίας.
Άκουσε ο λόγος είναι των στερνών η φρόνηση
Κι ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος
Κι ο ήλιος στέκεται από πάνω του θηρίο ελπίδας
Κι εσύ πιο κοντά του σφίγγεις έναν έρωτα
Έχοντας μια πικρή γεύση τρικυμίας στα χείλη.
Δεν είναι για να λογαριάζεις γαλανή ως το κόκαλο
άλλο καλοκαίρι,
Για ν’ αλλάξουνε ρέμα τα ποτάμια
Και να σε πάνε πίσω στη μητέρα τους,
Για να ξαναφιλήσεις άλλες κερασιές
Ή για να πας καβάλα στο μαΐστρο.
Στυλωμένη στους βράχους δίχως χτες και αύριο,
Στους κινδύνους των βράχων με τη χτενισιά της θύελλας
Θ' αποχαιρετήσεις το αίνιγμά σου.
Марина среди скал
Вкус бури на твоих губах... Но где бродила
Ты целый день среди застывших снов камней и моря?..
Раскрыл холмы орлов несущий ветер,
Твое томление до кости обнажил
Зрачки твои схватили посох - знак
Химеры, что пятнает пеной память!
Там сентября короткого знакомый крутогор,
Где в рыжей глине ты играла, сверху глядя
На девушек других, на их соцветья,
И на уступы, где твои подруги
Охапки розмаринов оставляли...
Где же ты бродила
Всю ночь среди застывших снов камней и моря?..
Я говорил, чтоб ты считала только
Светящиеся дни в нагой воде,
Чтоб лежа навзничь, радовалась только
Заре всего иль чтобы снова
Бродила ты по жёлтому ущелью,
Неся, как героиня древних ямбов,
Трилистник света на своей груди.
Вкус бури на твоих губах, а платье
Алеет, словно кровь, в бездонном злате лета…
И гиацинтов аромат…
Где ты бродила,
Спускаясь вниз на берега залива,
На галечные бухты...
В глубине
Есть там трава солёная морская,
Но глубже человеческое чувство,
Которое болит,
И удивленно
Разводишь руки, имя называя,
Легко взмывая к ясности глубин,
Где светится твоя звезда морская.
Послушай:
Слово - это мудрость старых,
И время - скульптор беспощадный.
Солнце -
Чудовище надежды в вышине.
И ты близка к нему, в объятьях стиснув
Свою любовь..
Храня вкус бури на губах...
Лазурная до кости, нет, не нужно
Раздумывать о следующем лете,
Не нужно, чтобы реки поменяли русла,
И отнесли тебя к своим истокам,
Чтоб целовала ты другие вишни,
И чтоб верхом неслась на урагане.
Застынув в скалах без вчера и завтра,
Лицом к лицу с опасностями скал,
С причёсанными бурей волосами,
Ты попрощаешься с твоей загадкой...
(В качестве иллюстраций я использовала фотографии Мервина о'Гормана (Mervyn O'Gorman), они, на мой взгляд, подходят больше всего).
