winds for the spices and stars for the gold
Dozen inpakdag 1
Mijn kamer moet in kartonnen dozen.
Ik heb teveel boeken. Maar dat is een contradictio in terminis.
Ik vraag me af wat vreemdelingen over mij zouden denken aan de hand van al mijn spullen, als zij mijn kamer in dozen moesten stoppen.
Onder het inpakken zing ik mee met Laura:
And I'm clearing all the crap out of my room
(...)
And I called them all and told them I've got to move
(Ik ben helemaal niet blue en ik heb ook geen tweeëntwintig pagina's tellend epistel geschreven.)
Dozen inpakdag 2
Vandaag zijn de foto's aan de beurt. En ansichtkaarten, schilderijen, tekeningen, posters... en blaadjes vol met woorden: liedjes, gedachtenfladders en nooit verzonden brieven.
Kerstmis 2010: Als ik er maar heel even over nadenk, besef ik me hoe raar het is dat jij je nu niet in de winter bevindt. Integendeel. En jij kunt je vast niet voorstellen hoezeer ik me wél in de winter bevind. Ik geloof niet dat je je kan voorstellen exact hoe koud ik het soms heb, en hoe licht de sneeuw is als de zon erop schijnt, hoe winterthee van pickwick ruikt en hoe de kerstliedjes klinken als wij ze vierstemmig trachten te zingen terwijl niemand geoefend heeft.
En sinterklaas gedichten.
Sinterklaas 2008:
Lieve Tamar
Het is een nogal benieuwend geval
met groot gebrek aan zekerheid
maar toch al iets meer waarschijnlijkheid
wat het nu met jou worden zal
Je hart ligt, behalve bij Niek,
bij wat je doet met Donkey Shot,
want je bent nog altijd verzot
op het maken van muziek.
Toch is er een probleem met die band.
Al ben je aan je gitaar gewend,
het is niet het enige instrument
waarvan jij de geheimen kent.
En door de leden van de band
voel jij je ook niet altijd gekend:
het lijkt soms of je de enige bent
in het gehele firmament
die met muziek ideeën uitzendt
in jouw taal. Alsof niemand die kent,
van Amsterdam tot Lent
en van Antwerpen tot Gent.
Misschien was je liever een eenmansformatie
maar dan zou je instrumenten verliezen
en bovendien: welke moest je dan kiezen?
Een ingewikkelde situatie...
Hoewel, wat is dat voor gezeik?
Hier is voor jou een nieuw fenomeen.
Daarop speel jij, geheel alleen
werkelijk alles tegelijk.
Veel succes,
Sinterklaas
Het gebrek aan zekerheid bleek uiteindelijk ongegrond. Maar vier jaar later en ik weet nog steeds niet welk instrument ik moet kiezen of met wie ik moet spelen. De instrumenten zijn ook aan de beurt vandaag. Twee gitaren, een digitale piano, een wegwerpviool, vijf tin whistles, een blokfluit en twee mondharmonica's. Mijn cello verblijft in Nijmegen, in afwachting van kerstmis.
Vandaag plukte ik de sterren van mijn plafond, terwijl Johnny Flynn zong:
And the gap in between them is nothing to us
Our eyes cut the distance, as loving eyes must
From me unto you, son, from dust unto dust
En ik dacht aan gisteren en aan het kindeke Jezus en kerken en kastelen en regen. Dat had ik beter niet kunnen doen, want vervolgens stootte ik een heel mooi glazen nachtlampje van de muur, die toen in zeventig scherven uit elkaar viel. De laatste tijd sneuvelt er veel in mijn kamer. Dat maakt me een beetje verdrietig. Het komt misschien doordat mijn hoofd al een beetje verhuisd is.
Mijn kamer moet in kartonnen dozen.
Ik heb teveel boeken. Maar dat is een contradictio in terminis.
Ik vraag me af wat vreemdelingen over mij zouden denken aan de hand van al mijn spullen, als zij mijn kamer in dozen moesten stoppen.
Onder het inpakken zing ik mee met Laura:
And I'm clearing all the crap out of my room
(...)
And I called them all and told them I've got to move
(Ik ben helemaal niet blue en ik heb ook geen tweeëntwintig pagina's tellend epistel geschreven.)
Dozen inpakdag 2
Vandaag zijn de foto's aan de beurt. En ansichtkaarten, schilderijen, tekeningen, posters... en blaadjes vol met woorden: liedjes, gedachtenfladders en nooit verzonden brieven.
Kerstmis 2010: Als ik er maar heel even over nadenk, besef ik me hoe raar het is dat jij je nu niet in de winter bevindt. Integendeel. En jij kunt je vast niet voorstellen hoezeer ik me wél in de winter bevind. Ik geloof niet dat je je kan voorstellen exact hoe koud ik het soms heb, en hoe licht de sneeuw is als de zon erop schijnt, hoe winterthee van pickwick ruikt en hoe de kerstliedjes klinken als wij ze vierstemmig trachten te zingen terwijl niemand geoefend heeft.
En sinterklaas gedichten.
Sinterklaas 2008:
Lieve Tamar
Het is een nogal benieuwend geval
met groot gebrek aan zekerheid
maar toch al iets meer waarschijnlijkheid
wat het nu met jou worden zal
Je hart ligt, behalve bij Niek,
bij wat je doet met Donkey Shot,
want je bent nog altijd verzot
op het maken van muziek.
Toch is er een probleem met die band.
Al ben je aan je gitaar gewend,
het is niet het enige instrument
waarvan jij de geheimen kent.
En door de leden van de band
voel jij je ook niet altijd gekend:
het lijkt soms of je de enige bent
in het gehele firmament
die met muziek ideeën uitzendt
in jouw taal. Alsof niemand die kent,
van Amsterdam tot Lent
en van Antwerpen tot Gent.
Misschien was je liever een eenmansformatie
maar dan zou je instrumenten verliezen
en bovendien: welke moest je dan kiezen?
Een ingewikkelde situatie...
Hoewel, wat is dat voor gezeik?
Hier is voor jou een nieuw fenomeen.
Daarop speel jij, geheel alleen
werkelijk alles tegelijk.
Veel succes,
Sinterklaas
Het gebrek aan zekerheid bleek uiteindelijk ongegrond. Maar vier jaar later en ik weet nog steeds niet welk instrument ik moet kiezen of met wie ik moet spelen. De instrumenten zijn ook aan de beurt vandaag. Twee gitaren, een digitale piano, een wegwerpviool, vijf tin whistles, een blokfluit en twee mondharmonica's. Mijn cello verblijft in Nijmegen, in afwachting van kerstmis.
Vandaag plukte ik de sterren van mijn plafond, terwijl Johnny Flynn zong:
And the gap in between them is nothing to us
Our eyes cut the distance, as loving eyes must
From me unto you, son, from dust unto dust
En ik dacht aan gisteren en aan het kindeke Jezus en kerken en kastelen en regen. Dat had ik beter niet kunnen doen, want vervolgens stootte ik een heel mooi glazen nachtlampje van de muur, die toen in zeventig scherven uit elkaar viel. De laatste tijd sneuvelt er veel in mijn kamer. Dat maakt me een beetje verdrietig. Het komt misschien doordat mijn hoofd al een beetje verhuisd is.