Ik vind het soms moeilijk om muziek niet met liefde te verwarren.

Dec 15, 2012 20:56

De nacht is nooit donker, behalve dan op het Duitse platteland.
Pas als lichaamsdelen beginnen tegen te sputteren, besef je je hoezeer je ze nodig hebt, maar dat geldt evenzeer voor mensen.

A priori
Ik weet niet altijd wat ik belangrijk vind, maar soms wel. Mijn familie vind ik belangrijk. Eten en slapen en het warm hebben vind ik belangrijk. Onthouden vind ik belangrijk en daarom schrijven ook. Proberen te begrijpen vind ik heel belangrijk. Waarheid vind ik belangrijker dan liefde en ik weet niet zeker of liefde waarheid is. Woorden zijn belangrijk om dingen te kunnen begrijpen. Muziek is belangrijk, maar ik weet niet waarom. Ik stel geen prioriteiten. Deed ik dat wel, dan zou ik uiteen barsten in duizend stukjes, zoals het glas dat ik net kapot liet vallen.

A posteriori
Schumann opus 73. Woorden zijn verraderlijk en fantasieën zijn een soort woorden. Dat is alles wat ik erover zal zeggen.



"Bij jou betekent slapen ook echt slapen."
Ik ben zooooo blij dat dit al zooooo lang voorbij is (daar ben ik al héél lang héél blij mee, maar nu nóg blijer):
"Lieve Tamar, het is pijnlijk, maar het is wel zo. Ik voel het ook. Ik voel hoe goed we bij elkaar klikten, als een puzzelstukje. Ik voel hoe heerlijk je bent om bij te zijn, om mee te zijn. Ik voel wat een geweldig mooi persoon je bent. Je ogen, je gedachten, ideëen, muziek, poëzie. Ik denk aan je. Maar het kan ook niet meer verder. Het werkte alsmaar al niet. Door mij. Door blabla, wat we al zo vaak hebben gezegd. Ik weet nog niet hoe, maar ik zou heel graag willen dat we bij elkaar blijven, als vrienden. Zoals je weet."
Je moest eens weten wat ik allemaal weet, Antonius!

Sprookje
Onderweg kwam roodkapje een jongeman tegen. Hij was gekleed als een jager en droeg een geweer bij zich. Ze raakten in gesprek. Toen zij vertelde waarnaar ze op weg was, beweerde hij dat er een kortere route was. Maar roodkapje had beloofd niet van het pad te wijken, dus ze sloten een weddenschap: als hij de hut van grootmoeder als eerste zou bereiken, kreeg hij een kus van haar.

Ik wilde iets citeren over Shakespeare maar ik kan het niet vinden.

Nijmegen, winter 2010
Als ik buiten loop, vooral als er sneeuw ligt, dan heb ik soms een vreemd verlangen om letterlijk voor eeuwig in de kou te gaan liggen. Om te gaan liggen, en te versmelten met de kou. Om deel te zijn van de winterwereld - de kale bomen en de witte daken en de vogeltjes op de voeders - in plaats van toeschouwer. Als ik een seizoen was, was ik winter. Ik zou blauwig wit zijn, en puur en schoon en heel koud, en het geluid van kerstkoren door mijn lucht laten trillen. Ik zou niet meer denken en voelen, slapen en dromen en eenzaam zijn, weten en niet weten, eten en drinken en moe zijn. Ik zou alleen maar zijn. Voor eeuwig in de kou.
Previous post Next post
Up
[]