alas, I cannot swim
Ik ben gediagnostiseerd als terminale patiënt.
Gerben: "...Maar dat zou betekenen dat zoiets als een toets eigenlijk een heel abstracte vorm van kennismeting is?!"
Ik: "Exact! Jij begrijpt het."
G: "Het zijn de woorden van een groot filosofe uit de vorige eeuw."
Ik: "Vorige eeuw? 1991?"
G: "Ze is jong gestorven aan een vorm van melancholie."
Ik: "Oei! Ik wist niet dat dat fataal kon zijn."
G: "Je moest eens weten! Het einde van haar eerste schooljaar op de universiteit werd haar teveel. Ze heeft zichzelf van een klif in Engeland geworpen."
In tegenstelling tot wat bepaalde mensen over mij schijnen te denken, word ik uitermate blij van het vooruitzicht nog enkele jaren musicologie te studeren aan de UvA.
Over Sprookjes en Schubert; verontrustende eenvoud en de kneedbaarheid van taal
Ik keek naar haar serene gelaatstrekken en dacht.
Wat dacht de prins toen hij het bed van de eeuwige slaapster ten lange leste had weten te bereiken? Ik kon me niet herinneren dat de boeken daarover iets vermeldden. Volgens mij dacht hij helemaal niks. Hij kuste haar gewoon en zij ontwaakte uit haar betoverde slaap.
Ik dacht aan appeltaart en aan mijn blaren, mijn zweetvoeten, de naderende donderwolken en Carl Philipp Emanuel Bach. Ik slenterde het kasteel maar weer uit.
Gerben: "...Maar dat zou betekenen dat zoiets als een toets eigenlijk een heel abstracte vorm van kennismeting is?!"
Ik: "Exact! Jij begrijpt het."
G: "Het zijn de woorden van een groot filosofe uit de vorige eeuw."
Ik: "Vorige eeuw? 1991?"
G: "Ze is jong gestorven aan een vorm van melancholie."
Ik: "Oei! Ik wist niet dat dat fataal kon zijn."
G: "Je moest eens weten! Het einde van haar eerste schooljaar op de universiteit werd haar teveel. Ze heeft zichzelf van een klif in Engeland geworpen."
In tegenstelling tot wat bepaalde mensen over mij schijnen te denken, word ik uitermate blij van het vooruitzicht nog enkele jaren musicologie te studeren aan de UvA.
Over Sprookjes en Schubert; verontrustende eenvoud en de kneedbaarheid van taal
Ik keek naar haar serene gelaatstrekken en dacht.
Wat dacht de prins toen hij het bed van de eeuwige slaapster ten lange leste had weten te bereiken? Ik kon me niet herinneren dat de boeken daarover iets vermeldden. Volgens mij dacht hij helemaal niks. Hij kuste haar gewoon en zij ontwaakte uit haar betoverde slaap.
Ik dacht aan appeltaart en aan mijn blaren, mijn zweetvoeten, de naderende donderwolken en Carl Philipp Emanuel Bach. Ik slenterde het kasteel maar weer uit.