must I fall down at your feet and plead?
Pas als lichaamsdelen beginnen tegen te sputteren, besef je je hoezeer je ze nodig hebt. Dat geldt voor nagenoeg elk stukje van je lichaam, of je nu wel of geen weet hebt van zijn bestaan. Zo ben ik vandaag hardhandig (hartvoetig, ha) met mijn (Godzijdank perfect functionerende) neus op het akelige feit gedrukt dat het ontbreken van een van je voeten het leven extreem bemoeilijkt. Geen amputaties, nee, maar ik moet het vandaag stellen zonder mijn linkervoet te gebruiken en dat is verdomde irritant.
Het verontrust me te moeten vaststellen dat met een dysfunctionerende linkervoet op deze sombere zondagmiddag, mijn laptop mijn beste vriend is. Hij is zo'n beetje het enige voorwerp waar ik gebruik van kan maken zonder de genoemde voet. Ik ervaar een tergende spijt van dat ik gister, omdat Dekker v.d. Vegt niet in staat bleek mijn boekenlust te stillen, besloot te wachten met het kopen van een of meerdere boeken tot morgen, als ik weer in Amsterdam heb. Wat te doen? Wat te doen? Ik kan alleen maar bedenken wat niet te doen. Bijvoorbeeld door het waterige bos wandelen, iets waar ik ontzettend veel zin in had toen ik wakker werd; een feestmaal koken (laat staan de benodigde boodschappen doen); het huis verlaten; naar de film gaan; fietsen; autorijden; met de trein; ijsberen door de huiskamer (waar ik opgesloten ben); rondlopen met een baby in mijn armen; naar de bibliotheek; drummen.
Lieve voet,
Je bestaat uit mij. Wij zijn geen wij maar ik. Ik wil geen onenigheid hebben met mijzelf.
In plaats daarvan wil ik wandelen. Leuk he?
Liefs,
Stukje-herseren (in samenwerking met verscheidene zenuwen, spieren, vingers, ogen, een hart en ander gerei).