Bezigheidstherapie
Als Borderliner is mijn leven nooit saai. Ik heb van die grandioze momenten waarop ik in 2 dagen heel mn leven omver gooi. Ik maak alles kapot waar ik hard aan heb gewerkt om voor elkaar te krijgen, ik duw iedereen uit mijn omgeving weg, en kruip diep weg in mijn bed, onder de dekens, en poog te doen alsof de buitenwereld niet bestaat. En zo'n 2 weken later heb ik er spijt van, en kan ik weer 3 maanden aan de slag om alles te herstellen.
Op dit moment ben ik hard bezig met overal een zooi van te maken. Ik zie het mezelf doen, ik weet waar ik mee bezig ben, en dat het geen goed idee is, maar ik wil mezelf niet echt tegenhouden. Ik voel me verbitterd, verraden, aan de kant gesmeten, en als anderen mij niets waard vinden, zal ik ook wel niets waard zijn. Toch? Blijkbaar haal ik er toch ergens voldoening uit dat ik weer een teringzooi van mn leven heb weten te maken.
Ik wil niets meer met SamariuM te maken hebben, en daar horen alle Samariummers ook bij. Wat automatisch betekend dat ik 90% van mn omgeving eruit werk, en dat ik me nu dus als een kluizenaar mag gaan gedragen, want boohoo, nobody cares, since I scared them all away.
Momenteel maak ik een zooi van mn leven, van mn werk, van mijn relaties, mijn vriendschappen. Ik weet niet eens precies waarom. Omdat ik jaloers ben dat anderen het wel voor elkaar hebben ofzo. Whatever it is, I should stop. But I don't wanna.
*duikt maar weer onder de dekens en gaat medelijden met zichzelf hebben*
Ohja, en als mensen denken dat ze me een goedbedoelde schop onder mn kont kunnen geven: Don't! I'll bite your head off!