Overspoeld
Whoah! *klampt zich vast aan iets dat stilstaat* Mijn leven gaat te snel. Ik ben in een dip-periode, en tegelijk ook niet. Ik voel me depressief, en tegelijk ook niet. Ik ben gelukkig met mijn relatie en tegelijk ook niet. Ik ben blij met mijn sociale leven en tegelijk ook niet. Ik ben blij met de veranderingen in mijn leven, en tegelijk ook niet. Het is...te veel. Te snel. Te ineens.
De reden dat ik me depri voel zal grotendeels gewoon 'the natural cause of things' zijn. Lekker weer=allemaal mensen die in sexy kleren over straat lopen. Ik voel me niet sexy, en ga me nog on-sexy-erder voelen door al die sexy mensen. Mensen gaan allemaal weer beginnen met hun studie, en ik heb nog steeds geen studie. Ik kan nog steeds niet werken. Ik ga 2 halve dagen in de week iets doen, reïntegreren. T zou alleen fijn zijn als de reïntegratie-arts me dan ook daadwerkelijk zou bellen om een afspraak te maken. De reden dat het niet echt doorzet komt vast door de medicatie. En dat Matthijs veel bij me is.
Hij werkt aan de ene kant geruststellend. Stemmingsstabiliserend. Probleemoplossend. Ik voel me fijner door hem, hij helpt me. Aan de andere kant maakt hij het ook moeilijker. Hij is veel bij me, waardoor ik toch niet helemaal echt mezelf kan zijn. Ik heb weinig tijd voor mezelf. En toch vind ik het vreselijk als hij er niet is. Ik voel me afhankelijk van hem, alsof ik niet meer zonder hem kan functioneren. Wat een enorme angst van me is. Ik slaap ook minder goed als hij naast me slaapt. Ik hoop dat het komt doordat ik het niet gewend ben dat iemand bij me slaapt. Dat ik er vanzelf aan wen. Ik weet dat we een groter bed nodig gaan hebben. In mijn bed (180x200) redden we het net. In het logeerbed bij zijn ouders (160x200) ben ik om 4 uur 's nachts maar in zijn kamer gaan liggen omdat ik gewoon niet kon slapen. Te weinig ruimte. We hebben het veel over samenwonen de laatste tijd. Hij is hier zoveel, het is logisch. Het is praktisch. Het scares the hell out of me. Ik weet niet of ik het kan. Ik ben bang dat onze relatie kapot gaat, en wat moet ik dan?
Ik houd van mijn vrienden. Veel. Ik kan ze alleen niet om me heen hebben. Ik heb momenteel een hekel aan mensen. Mijn hoofd zit al zo vol, dat er niets anders bij kan. Zelfs Matthijs past er niet meer bij :P Maar ik heb al allerlei sociale dingen gepland, ik mis mijn vrienden, ik voel me schuldig dat ik me uit hun leven plaats. Ik wil betrokken zijn, mee kunnen helpen, en niet er alleen zijn voor de goede momenten ofzo. Ik eis misschien ook teveel van mezelf op dat punt. Het liefst zou ik beste vrienden zijn met iedereen ofzo :P Maargoed, binnenkort moet ik verhuizen.
Dat verhuizen wil ik eigenlijk doen met hulp van mijn vrienden. Ik ga geen verhuisbedrijf inhuren ofzo, ik bel wel wat mensen met auto's, busjes en aanhangwagens. En anders kan ik altijd nog een busje regelen. Zoveel spullen hoef ik niet te verhuizen. Zoveel spullen heb ik niet. Maar toch, als ik het eenmaal in dozen heb, zal het vast nog veel meer zijn dan ik zelf verwacht. Ik vind het eng. Ik ben in heel mijn leven nog maar 2 keer verhuisd. Een keer als kind, dus dat hebben mijn ouders geregeld. En van het huis van mijn ouders naar hier, maar daar hoefde ik ook niets voor te doen. Nu moet ik ineens dingen regelen, beslissingen nemen...en dat is moeilijk.
Dat Matthijs voorstelde om samen te gaan wonen, maakt het ook niet makkelijker. Ik ben al 2,5 jaar bezig met 'tijdelijk'. Tijdelijk op 170, wat bijna 2 jaar werd. Nog veel tijdelijker hier, wat uiteindelijk ruim een half jaar zal zijn. Tijdelijk in Papendrecht, wat wrs ook een half jaar gaat zijn. Niet lang genoeg om grote veranderingen uit te voeren. Niet kort genoeg om niets te hoeven veranderen.
Mijn hoofd loopt over. Ik weet het niet meer. Ik heb nog meer vakantie nodig :P
Voorlopig eerst maar eens de verhuizing regelen. En als ik dat heb gedaan, iets van dagbesteding. En erop vertrouwen dat Matthijs een blijvend punt is in mijn leven. En proberen om niet volledig in de stress te schieten van die gedachte :P Ik ben gewoon niet gewend dat iemand anders meer dedicated is dan ik. Dat iemand anders degene is die begint over samenwonen. Dat iemand anders degene is die de meeste input en liefde in een relatie stopt. Ik weet niet of ik dat kan, ik weet niet of ik dat wil. Maar ik weet wel dat ik er voorlopig niet teveel over na moet gaan denken. En vooral mezelf zo mijn bed in moet gaan schoppen, morgen verhuizingsdingen moet regelen en moet blijven ademen. Uiteindelijk komt alles goed. En zo niet, dan is er nu toch niets dat ik er nog aan kan doen. Breathe in...breathe out... *laat het stilstaande ding weer los en betreedt voorzichtig de woelige rivier die haar leven is*
De reden dat ik me depri voel zal grotendeels gewoon 'the natural cause of things' zijn. Lekker weer=allemaal mensen die in sexy kleren over straat lopen. Ik voel me niet sexy, en ga me nog on-sexy-erder voelen door al die sexy mensen. Mensen gaan allemaal weer beginnen met hun studie, en ik heb nog steeds geen studie. Ik kan nog steeds niet werken. Ik ga 2 halve dagen in de week iets doen, reïntegreren. T zou alleen fijn zijn als de reïntegratie-arts me dan ook daadwerkelijk zou bellen om een afspraak te maken. De reden dat het niet echt doorzet komt vast door de medicatie. En dat Matthijs veel bij me is.
Hij werkt aan de ene kant geruststellend. Stemmingsstabiliserend. Probleemoplossend. Ik voel me fijner door hem, hij helpt me. Aan de andere kant maakt hij het ook moeilijker. Hij is veel bij me, waardoor ik toch niet helemaal echt mezelf kan zijn. Ik heb weinig tijd voor mezelf. En toch vind ik het vreselijk als hij er niet is. Ik voel me afhankelijk van hem, alsof ik niet meer zonder hem kan functioneren. Wat een enorme angst van me is. Ik slaap ook minder goed als hij naast me slaapt. Ik hoop dat het komt doordat ik het niet gewend ben dat iemand bij me slaapt. Dat ik er vanzelf aan wen. Ik weet dat we een groter bed nodig gaan hebben. In mijn bed (180x200) redden we het net. In het logeerbed bij zijn ouders (160x200) ben ik om 4 uur 's nachts maar in zijn kamer gaan liggen omdat ik gewoon niet kon slapen. Te weinig ruimte. We hebben het veel over samenwonen de laatste tijd. Hij is hier zoveel, het is logisch. Het is praktisch. Het scares the hell out of me. Ik weet niet of ik het kan. Ik ben bang dat onze relatie kapot gaat, en wat moet ik dan?
Ik houd van mijn vrienden. Veel. Ik kan ze alleen niet om me heen hebben. Ik heb momenteel een hekel aan mensen. Mijn hoofd zit al zo vol, dat er niets anders bij kan. Zelfs Matthijs past er niet meer bij :P Maar ik heb al allerlei sociale dingen gepland, ik mis mijn vrienden, ik voel me schuldig dat ik me uit hun leven plaats. Ik wil betrokken zijn, mee kunnen helpen, en niet er alleen zijn voor de goede momenten ofzo. Ik eis misschien ook teveel van mezelf op dat punt. Het liefst zou ik beste vrienden zijn met iedereen ofzo :P Maargoed, binnenkort moet ik verhuizen.
Dat verhuizen wil ik eigenlijk doen met hulp van mijn vrienden. Ik ga geen verhuisbedrijf inhuren ofzo, ik bel wel wat mensen met auto's, busjes en aanhangwagens. En anders kan ik altijd nog een busje regelen. Zoveel spullen hoef ik niet te verhuizen. Zoveel spullen heb ik niet. Maar toch, als ik het eenmaal in dozen heb, zal het vast nog veel meer zijn dan ik zelf verwacht. Ik vind het eng. Ik ben in heel mijn leven nog maar 2 keer verhuisd. Een keer als kind, dus dat hebben mijn ouders geregeld. En van het huis van mijn ouders naar hier, maar daar hoefde ik ook niets voor te doen. Nu moet ik ineens dingen regelen, beslissingen nemen...en dat is moeilijk.
Dat Matthijs voorstelde om samen te gaan wonen, maakt het ook niet makkelijker. Ik ben al 2,5 jaar bezig met 'tijdelijk'. Tijdelijk op 170, wat bijna 2 jaar werd. Nog veel tijdelijker hier, wat uiteindelijk ruim een half jaar zal zijn. Tijdelijk in Papendrecht, wat wrs ook een half jaar gaat zijn. Niet lang genoeg om grote veranderingen uit te voeren. Niet kort genoeg om niets te hoeven veranderen.
Mijn hoofd loopt over. Ik weet het niet meer. Ik heb nog meer vakantie nodig :P
Voorlopig eerst maar eens de verhuizing regelen. En als ik dat heb gedaan, iets van dagbesteding. En erop vertrouwen dat Matthijs een blijvend punt is in mijn leven. En proberen om niet volledig in de stress te schieten van die gedachte :P Ik ben gewoon niet gewend dat iemand anders meer dedicated is dan ik. Dat iemand anders degene is die begint over samenwonen. Dat iemand anders degene is die de meeste input en liefde in een relatie stopt. Ik weet niet of ik dat kan, ik weet niet of ik dat wil. Maar ik weet wel dat ik er voorlopig niet teveel over na moet gaan denken. En vooral mezelf zo mijn bed in moet gaan schoppen, morgen verhuizingsdingen moet regelen en moet blijven ademen. Uiteindelijk komt alles goed. En zo niet, dan is er nu toch niets dat ik er nog aan kan doen. Breathe in...breathe out... *laat het stilstaande ding weer los en betreedt voorzichtig de woelige rivier die haar leven is*