ня ведаю нават, як гэта назваць...
Сёньня, ідучы здаваць адзін нудны прадмет, зразумела, што я ня толькі перастала баяцца іспытаў (што само па сабе ёсьць нахабства, канешне).
Здаваньне іспытаў пачало прыносіць мне нейкае дзіўнае задавальненьне. Прычым цікава, што зусім не мазахісцкае.
Прыемна адчуць хаця б перад іспытам, што ў галаве ёсьць штосьці на тую тэму, па якой будуць экзамінаваць, а потым яшчэ сканцэнтраваць гэтае штосьці і зрабіць інтэрактыўным. У тым сеньсе, што клікнеш у мазгах на "Дрымкалска-голабрдскія гаворкі македонскай мовы", а паралельна вылезе спасылка на "Разьвіцьцё рэдукаваных вакалаў".
Ну гэта ў лепшым выпадку, канешне :))
Але ўсё роўна прыемна.
Нарэшце зьявілася адчуваньне, што мне ёсьць пра што з выкладчыкам пабалакаць...
Толькі дзе гэта было, калі мы на першым курсе трэсьліся перад беларусазнаўствам? :))
Здаваньне іспытаў пачало прыносіць мне нейкае дзіўнае задавальненьне. Прычым цікава, што зусім не мазахісцкае.
Прыемна адчуць хаця б перад іспытам, што ў галаве ёсьць штосьці на тую тэму, па якой будуць экзамінаваць, а потым яшчэ сканцэнтраваць гэтае штосьці і зрабіць інтэрактыўным. У тым сеньсе, што клікнеш у мазгах на "Дрымкалска-голабрдскія гаворкі македонскай мовы", а паралельна вылезе спасылка на "Разьвіцьцё рэдукаваных вакалаў".
Ну гэта ў лепшым выпадку, канешне :))
Але ўсё роўна прыемна.
Нарэшце зьявілася адчуваньне, што мне ёсьць пра што з выкладчыкам пабалакаць...
Толькі дзе гэта было, калі мы на першым курсе трэсьліся перад беларусазнаўствам? :))