(no subject)
Net terug van Amanda Palmer. Niet alleen een goede zangeres, ook een goede showvrouw met een geweledige stem. Leuke liedjes gehoord, niet alleen van haar cd maar ook van de Dresden Dolls. En de grappigste afsluiter ooit: onuitversterkt met een ukelele Creep spelen en de hele zaal mee laten zingen. Ik moest zo hard lachen na de eerste regels op een zo ongepast moment en ging daar nog harder van lachen. En dat mensen dan boos kijken en dat je dan nog harder moet lachen. Vooral omdat de professor van mijn lab 's werelds grootste radiohead liefhebber is (denk aan: zelf thuis radiohead kunst hebben hangen, ondertekende cd's, borrelen met de bandleden, je kent het wel). Dan is het moeilijk stil zijn....