Alice in Wonderland
Niets motiveert meer dan iets wat je leuk vindt.
Ik heb een weekend vrij (voor mijn doen uitzonderlijk) en besteed deze door eindelijk eens uit te vinden hoe ik met die naaimachine mijn patronen tot kledingstukken kan omtoveren, vanavond naar Paradiso voor het concert van Hot Chip (!) en de Bloody Beetroots (!) en even te genieten van de rust.
Volgende week heb ik een zakenreis naar Spanje. My very own businesstrip. Een training 'Socratisch gesprekken voeren' (Google, mensen!) samen met baas en nog een paar van mijn juniormedewerkers.
Ik ben onrustig, kan niet stil zitten, wil werken, voor mijzelf, aan mijzelf, voor Creative Urbans, voor het Poldermuseum. Want het Poldermuseum klinkt zo suf maar ik daar zúlke leuke dingen.
Ik maak een tentoonstelling. Ik schrijf het beleidsplan, een educatief lesprogramma voor kinderen en een vrijwilligersbeleid. Ik bepaal hoe de tentoonstelling eruit komt te zien én bouw hem. Ik zorg voor sponsors, subsidies en stuur mensen aan. Ik doe daar alles. Vrijwillig. Wat is dat leuk.
En Creative Urbans is de zwaarste baan die je kan bedenken, maar zo goed. Kansen, mogelijkheden, verantwoordelijkheden, gelegenheid tot alles wat ik wil bereiken.
Werk schijnt essentieel te zijn. Maar ik heb géén idee waar ik met m'n werk heen wil. Twee banen is zwaar, daarnaast een eigen business willen opzetten is nog zwaarder. Maar wordt misschien toch tijd dat ik dat ga doen, gewoon, klein, lief, leuk.
Iedere week zit ik met collega Elselien in de kroeg en tekenen we een nieuw bedrijfsplan. Zo hebben we op bierviltjes al een datingbureau opgezet, een partijenorganisatiebedrijf en beginnen we nu een zusteronderneming van een grote organisatie. Wat martini en whisky al niet kunnen doen
Maar dromen zijn er om waar te maken.
En volgens mij ben ik daar bijna klaar voor...
Maar zolang dat niet het geval is ga ik verder met mijn bedrijven, weekendjes weg, met mijn lange tafel- en wijnavonden met vrienden en met alles wat ik zo fijn vind.
Persoonlijk hoogtepunt dit weekend: Alice in Wonderland. Dat vertegenwoordigd precies hoe ik mij voel en wat ik kunst vind.
Ik heb een weekend vrij (voor mijn doen uitzonderlijk) en besteed deze door eindelijk eens uit te vinden hoe ik met die naaimachine mijn patronen tot kledingstukken kan omtoveren, vanavond naar Paradiso voor het concert van Hot Chip (!) en de Bloody Beetroots (!) en even te genieten van de rust.
Volgende week heb ik een zakenreis naar Spanje. My very own businesstrip. Een training 'Socratisch gesprekken voeren' (Google, mensen!) samen met baas en nog een paar van mijn juniormedewerkers.
Ik ben onrustig, kan niet stil zitten, wil werken, voor mijzelf, aan mijzelf, voor Creative Urbans, voor het Poldermuseum. Want het Poldermuseum klinkt zo suf maar ik daar zúlke leuke dingen.
Ik maak een tentoonstelling. Ik schrijf het beleidsplan, een educatief lesprogramma voor kinderen en een vrijwilligersbeleid. Ik bepaal hoe de tentoonstelling eruit komt te zien én bouw hem. Ik zorg voor sponsors, subsidies en stuur mensen aan. Ik doe daar alles. Vrijwillig. Wat is dat leuk.
En Creative Urbans is de zwaarste baan die je kan bedenken, maar zo goed. Kansen, mogelijkheden, verantwoordelijkheden, gelegenheid tot alles wat ik wil bereiken.
Werk schijnt essentieel te zijn. Maar ik heb géén idee waar ik met m'n werk heen wil. Twee banen is zwaar, daarnaast een eigen business willen opzetten is nog zwaarder. Maar wordt misschien toch tijd dat ik dat ga doen, gewoon, klein, lief, leuk.
Iedere week zit ik met collega Elselien in de kroeg en tekenen we een nieuw bedrijfsplan. Zo hebben we op bierviltjes al een datingbureau opgezet, een partijenorganisatiebedrijf en beginnen we nu een zusteronderneming van een grote organisatie. Wat martini en whisky al niet kunnen doen
Maar dromen zijn er om waar te maken.
En volgens mij ben ik daar bijna klaar voor...
Maar zolang dat niet het geval is ga ik verder met mijn bedrijven, weekendjes weg, met mijn lange tafel- en wijnavonden met vrienden en met alles wat ik zo fijn vind.
Persoonlijk hoogtepunt dit weekend: Alice in Wonderland. Dat vertegenwoordigd precies hoe ik mij voel en wat ik kunst vind.