Update-ish
Wow, another update! Within a month! Life really can be amazing. Anyhoo, onto the rant.
It's been quite a week, eventhough it hasn't even finished yet. I'm so terribly sucked up in school, it can't be healthy. I've basically been studying non-stop all week, and I'm still afraid it's not going to be enough. Final exams are next week...
Got a huge disappointment on Tuesday. I got back the essay from Islam I worked so hard on and I got a 5,5. I honestly hadn't seen that one coming. Worst part is, the professor was handing out the essays to the people that sat on the outer sides of the rows, which I wasn't, so mine passed a whole bunch of other people before reaching me. And a few of them were actually laughing out loud looking at my grade! How rude is that?! I was so pissed. It was mainly this girl though that hasn't seemed to like me from the beginning of the course, I've no idea why, but it's one of those girls who think they're all that. Funny, you'd think people would be over those highschool attitudes once reaching university. But unfortunately I'm learning that growing up doesn't necessarily mean maturing.
Anyway, after that I got a bit down-hearted, to say the least. Convincing myself I'm too stupid to go to university, that I can't think on an academical level, and so on, you know the drill. Which was a really bad timing, because the very next day I had to give a presentation for my other course, Guerra Civil. So whereas normally I'm really not that nervous about giving presentations, now I got totally insecure about the contents of it, my Spanish pronunciation, and I just felt like a complete idiot. Fortunately, the girls I had to do the presentation with are my best friends, and they were just as nervous as I was, so we had big fun doing fake yoga and meditation before class! :') Luckily, I got to go first, after which I did have to wait an awful while 'till the end of class before we received our note. It was worth it though, because we got a 9! That must be about the highest grade I've ever gotten since going to university, so, obviously, I was thrilled. As were my friends of course. My teacher, Elena, literally said a professor could wish for nothing more. She actually got a bit teary-eyed talking about how she loves our class and how she feels a special bond with us (she's such a sweety). I'm really glad to have her guiding me with my bachelor's thesis, she really is great.
So, bottom line: I shouldn't be so easily daunted. Sometimes life (or professors) sucks, sometimes it (or they) doesn't, what are you gonna do about it but do your best? I already knew that though. Just kinda forgot about it... ;)
I think I'm taking the night off tonight. There's just a limit as to how much a brain can absorb. I also have a movie lying around I have to see for Guerra Civil before Monday, so I'm gonna watch that, as a kind of responsible relaxation...
DE MOL EN DE EGEL ZATEN NAAST ELKAAR TUSSEN HET kreupelhout aan de rand van het bos.
Het was een kille dag en zij spraken over wat zij graag eens één keer in hun leven zouden willen doen, al was het maar één keer.
‘Ik zou,’ zei de mol, ‘en dat meen ik, ik zou heel graag eens één keer al hollend mijn jas aandoen.’
Hij zweeg even, tuurde onder een paar takken door en ging verder: ‘Terwijl ik roep: Ik kom! En in de verte zou iemand op mij wachten. Nou goed dan, mol, zou hij zeggen. Schiet op. Ik wacht al uren. Maar hij zou wachten.’
De egel luisterde aandachtig, zoals altijd wanneer het over de verte ging of over onbekenden.
‘Maar of hij nou wacht of niet, egel, waar het om gaat is dat ik al hollend mijn jas zou aandoen.’
‘Wat heb je voor een jas?’ vroeg de egel.
‘Een hele mooie,’ zei de mol. ‘Maar die jas doet er niet toe. Het gaat erom dat ik hem al hollend zou aandoen.’
‘O,’ zei de egel.
‘Dus eerst een mouw, en dan tien passen later de andere mouw, en ondertussen waait de jas zo half achter me aan...’
‘Ja ja,’ zei de egel.
‘Maar,’ zei de mol en hij knikte somber, ‘echt hollen kan ik niet. Op zijn hoogst een sukkeldrafje, dat is alles wat ik haal.’
‘Ik kan ook niet goed hollen,’ zei de egel.
‘En op een sukkeldrafje mijn jas aanschieten: dat kán niet,’ zei de mol. ‘Dan vat ik nog liever kou.’
‘Dus...?’ vroeg de egel.
‘Dus zal ik nooit al hollend mijn jas aandoen,’ zei de mol.
‘Ja,’ zei de egel.
‘Nooit,’ zei de mol. ‘Dat beloof ik je, helaas.’
Grijze wolken dreven door de lucht boven het bos en de mol en de egel verzonken in een diep gepeins.
‘Ik wou dat het eens één keer heel gezellig was,’ zei de egel even later.
‘Maar dat kan toch?’ zei de mol.
‘O, zei ik dat hardop?’ zei de egel. ‘Dat was niet mijn bedoeling. Het
was zo maar een gedachte. Nee hoor, ik heb niets gezegd.’
Hij trok zijn hoofd russen zijn schouders terug. De eerste druppels van een reusachtige regenbui vielen naar beneden. En langzaam, zo snel als zij konden, sloften zij naar huis.
Maar toen de egel enige tijd later naar buiten ging om na te denken over de beslommeringen van de dag, zag hij plotseling de mol voorbijkomen. Het was meer dan een sukkeldraf, het leek wel hollen, terwijl hij bovendien een jas aanschoot.
Iets verderop viel de mol uitgeput om.
‘Je bent helemaal buiten adem,’ zei de egel.
‘Het is gelukt,’ hijgde de mol.
‘Dat zou ik ook zo graag eens zijn,’ zei de egel. ‘Buiten adem.’ En hij keek vol bewondering naar de mol die met een half aangetrokken jas breeduit op zijn rug naar lucht lag te snakken.
- Toon Tellegen -
It's been quite a week, eventhough it hasn't even finished yet. I'm so terribly sucked up in school, it can't be healthy. I've basically been studying non-stop all week, and I'm still afraid it's not going to be enough. Final exams are next week...
Got a huge disappointment on Tuesday. I got back the essay from Islam I worked so hard on and I got a 5,5. I honestly hadn't seen that one coming. Worst part is, the professor was handing out the essays to the people that sat on the outer sides of the rows, which I wasn't, so mine passed a whole bunch of other people before reaching me. And a few of them were actually laughing out loud looking at my grade! How rude is that?! I was so pissed. It was mainly this girl though that hasn't seemed to like me from the beginning of the course, I've no idea why, but it's one of those girls who think they're all that. Funny, you'd think people would be over those highschool attitudes once reaching university. But unfortunately I'm learning that growing up doesn't necessarily mean maturing.
Anyway, after that I got a bit down-hearted, to say the least. Convincing myself I'm too stupid to go to university, that I can't think on an academical level, and so on, you know the drill. Which was a really bad timing, because the very next day I had to give a presentation for my other course, Guerra Civil. So whereas normally I'm really not that nervous about giving presentations, now I got totally insecure about the contents of it, my Spanish pronunciation, and I just felt like a complete idiot. Fortunately, the girls I had to do the presentation with are my best friends, and they were just as nervous as I was, so we had big fun doing fake yoga and meditation before class! :') Luckily, I got to go first, after which I did have to wait an awful while 'till the end of class before we received our note. It was worth it though, because we got a 9! That must be about the highest grade I've ever gotten since going to university, so, obviously, I was thrilled. As were my friends of course. My teacher, Elena, literally said a professor could wish for nothing more. She actually got a bit teary-eyed talking about how she loves our class and how she feels a special bond with us (she's such a sweety). I'm really glad to have her guiding me with my bachelor's thesis, she really is great.
So, bottom line: I shouldn't be so easily daunted. Sometimes life (or professors) sucks, sometimes it (or they) doesn't, what are you gonna do about it but do your best? I already knew that though. Just kinda forgot about it... ;)
I think I'm taking the night off tonight. There's just a limit as to how much a brain can absorb. I also have a movie lying around I have to see for Guerra Civil before Monday, so I'm gonna watch that, as a kind of responsible relaxation...
DE MOL EN DE EGEL ZATEN NAAST ELKAAR TUSSEN HET kreupelhout aan de rand van het bos.
Het was een kille dag en zij spraken over wat zij graag eens één keer in hun leven zouden willen doen, al was het maar één keer.
‘Ik zou,’ zei de mol, ‘en dat meen ik, ik zou heel graag eens één keer al hollend mijn jas aandoen.’
Hij zweeg even, tuurde onder een paar takken door en ging verder: ‘Terwijl ik roep: Ik kom! En in de verte zou iemand op mij wachten. Nou goed dan, mol, zou hij zeggen. Schiet op. Ik wacht al uren. Maar hij zou wachten.’
De egel luisterde aandachtig, zoals altijd wanneer het over de verte ging of over onbekenden.
‘Maar of hij nou wacht of niet, egel, waar het om gaat is dat ik al hollend mijn jas zou aandoen.’
‘Wat heb je voor een jas?’ vroeg de egel.
‘Een hele mooie,’ zei de mol. ‘Maar die jas doet er niet toe. Het gaat erom dat ik hem al hollend zou aandoen.’
‘O,’ zei de egel.
‘Dus eerst een mouw, en dan tien passen later de andere mouw, en ondertussen waait de jas zo half achter me aan...’
‘Ja ja,’ zei de egel.
‘Maar,’ zei de mol en hij knikte somber, ‘echt hollen kan ik niet. Op zijn hoogst een sukkeldrafje, dat is alles wat ik haal.’
‘Ik kan ook niet goed hollen,’ zei de egel.
‘En op een sukkeldrafje mijn jas aanschieten: dat kán niet,’ zei de mol. ‘Dan vat ik nog liever kou.’
‘Dus...?’ vroeg de egel.
‘Dus zal ik nooit al hollend mijn jas aandoen,’ zei de mol.
‘Ja,’ zei de egel.
‘Nooit,’ zei de mol. ‘Dat beloof ik je, helaas.’
Grijze wolken dreven door de lucht boven het bos en de mol en de egel verzonken in een diep gepeins.
‘Ik wou dat het eens één keer heel gezellig was,’ zei de egel even later.
‘Maar dat kan toch?’ zei de mol.
‘O, zei ik dat hardop?’ zei de egel. ‘Dat was niet mijn bedoeling. Het
was zo maar een gedachte. Nee hoor, ik heb niets gezegd.’
Hij trok zijn hoofd russen zijn schouders terug. De eerste druppels van een reusachtige regenbui vielen naar beneden. En langzaam, zo snel als zij konden, sloften zij naar huis.
Maar toen de egel enige tijd later naar buiten ging om na te denken over de beslommeringen van de dag, zag hij plotseling de mol voorbijkomen. Het was meer dan een sukkeldraf, het leek wel hollen, terwijl hij bovendien een jas aanschoot.
Iets verderop viel de mol uitgeput om.
‘Je bent helemaal buiten adem,’ zei de egel.
‘Het is gelukt,’ hijgde de mol.
‘Dat zou ik ook zo graag eens zijn,’ zei de egel. ‘Buiten adem.’ En hij keek vol bewondering naar de mol die met een half aangetrokken jas breeduit op zijn rug naar lucht lag te snakken.
- Toon Tellegen -