Прыцемкам сінім... жыцьця...
Сапраўды жахлівы высакосны год... год апасьля якога ўсё сапраўды ня будзе як раней... Год, калі я забыў, што мабыць некалі быў шчаслівы... Год, калі я ўвогуле забыў... Год які накаўтаваў мяне як Тайсан Фрэйзера... І кожны раз, калі я ўставаў на ногі, ізноў адпраўляў мяне ў накаўт... Пры гэтым кожны новы жах быў мацней і цяжэй за папярэдні. 10 сьнежня мінулага года апынулася толькі пачаткам чаргі падзеяў, якія зруінавалі маю колішнюю сістэму каардынат. Год, калі здрадзілі блізкія быццам бы, насамрэч далёкія людзі, якія ўварваліся ў жыцьцё, хоць ніхто іх і не запрашаў, пра рэальнасць якіх у мяне столькі сумневаў зараз... Год, калі я патрэбны быў сям'і, калі яна патрэбна была мне, калі я зразумеў, што пакуль толькі гэта мой адзіны тыл, аднак такі далёкі, таму і падтрымка была такой няяўнай, аднак ня менш патрэбнай. Год, які вырваў мой унутраны стрыжань, які я толькі адчуў ва ўсіх сэнсах, з кораням, ва ўсіх сферах майго ўласнага жыцьця. Год, калі я нёсься па плыні, бо ня было моцы рухацца самастойна. Год, калі я ўзнавіў колькі старых кантактаў, калі на дапамогу прыходзілі людзі, ад якіх гэтага не чакаў. Год страчаных надзеяў ды перакрыжаваных планаў. Год, у якім не гатаваў ежу, ды ня ездзіў за мяжу. Першы за 4 гады год бяз фэстаў... Год, які... які... які... Калі ўжо ён скончыцца нарэшце... Няхай гэта будзе гэтая нядзеля! Асабліва апасьля жаху мінулай...