ฟิคแปล Amore Primaverile - Love in Spring [4,5,6] - Yabu Kota x Inoo Kei
Amore Primaverile -Love in spring [4]
Title: Pioggia primaverile- Spring rain
Author: nihartsmile
Fandom: Hey!Say!JUMP
Pairing: Yabu Kota x Inoo Kei
Rating: PG
Genre: Fluff
Prompt: Pioggia ฝน
Disclaimer: The story belongs to
nihartsmile I just translated into Thai language.
โธ่เอ๊ย! เพิ่งฤดูใบไม้ผลิเอง” เคย์โวยวายอยู่คนเดียว พยายามควานหาร่มในกระเป๋าแต่ก็ไม่เจอ
เหมือนเช่นทุกวัน เคย์ไม่ทันรถ และเปียกเป็นลูกหมาตกน้ำ เขาเดินย่ำไปมหาวิทยาลัย ที่ค่อนข้างไกลจากบ้าน
แต่แล้วฝนก็เริ่มลงเม็ดหนาขึ้น เคย์จึงตัดสินใจหลบใต้ที่กำบัง
“ออกมาโดยไม่มีร่มเหรอ” เสียงหนึ่งดังขึ้นด้านหลัง
“ตกใจหมดเลย! พักนี้เราเจอกันบ่อยจัง!” เคย์ยิ้ม
“อาจจะเป็นโชคชะตา...”
นอกจากเสียงสายฝนที่ตกกระทบแล้ว ทั้งคู่ตกอยู่ในความเงียบงัน
“เราเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่า...” เคย์ถามหลังจากเงียบกันไปนาน
“ใช่ ครั้งนี้ก็ครั้งที่สาม...” อีกฝ่ายตอบพร้อมรอยยิ้ม
“ไม่ใช่อย่างนั้น.... ฉันหมายถึงในอดีต เราเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่า”
แล้วทั้งคู่ก็เงียบไปอีก
“ไม่รู้สิ แต่ถ้าการที่ได้พบฉันทำให้นายรู้สึกอึดอัด งั้นเราไปเดทกันวันอาทิตย์นี้ดีมั้ย”
เคย์มองคนตัวสูงกว่าอย่างแปลกใจ
“แต่ฉันไม่รู้ชื่อนายด้วยซ้ำ”
“อ๊ะ จริงด้วยสิ ขอโทษที ฉันชื่อยา-“ แต่แล้วเสียงโทรศัพท์มือถือของยาบุก็ขัดจังหวะ “ขอโทษนะ...” เขาบอกก่อนจะรับสาย
“ไม่เป็นไร ฝนเริ่มซาแล้ว ฉันว่าจะวิ่งไปมหาวิทยาลัยแล้วล่ะ” เคย์บอกเบาๆ โดยไม่ให้แทรกจังหวะโทรศัพท์ แล้วเดินออกไปนอกที่หลบฝน
“อย่าลืมนะ! อาทิตย์นี้หน้าสถานี สิบโมงเช้า!” อีกฝ่ายตะโกน ทั้งๆ ที่ยังถือโทรศัพท์อยู่ ก่อนเคย์จะลับสายตาไป “ฉันจะรอ!”
เคย์ไม่ได้หันไปตอบรับ แต่เดินออกไปพร้อมรอยยิ้ม
ในที่สุด การที่ฝนตก ก็ยังมีด้านดีอยู่เหมือนกัน
/ต่อ Un gioco del destino - A twist of fate
***
Amore Primaverile -Love in spring [5]
Title: Un gioco del destino - A twist of fate
Author: nihartsmile
Fandom: Hey!Say!JUMP
Pairing: Yabu Kota x Inoo Kei
Rating: PG
Genre: Fluff
Prompt: Allergia ภูมิแพ้
“อูยย ทำไมหนาวจัง”
หลังจากเปลี่ยนใจไปมา ในที่สุดเคย์ก็ไปตามนัดหมาย ทั้งที่ยังคงจามและไอไม่หยุด
“เป็นอะไรรึเปล่า” เสียงคนที่เคย์กำลังรออยู่ดังขึ้น อีกฝ่ายสังเกตเห็นว่าเคย์ดูหนาว
“อืม ไม่เป็นไร แค่ภูมิแพ้น่ะ..” เคย์บอก แล้วสั่งน้ำมูก “แต่นายมาสายนะ!” เขาบอกอย่างเคืองๆ
“ขอโทษนะ แต่นายเองก็มาก่อนเวลา ฉันบอกสิบโมง แต่นี่ตั้งอีกสิบห้านาทีถึงจะสิบโมง...” คนโตกว่าบอกพลางยิ้ม “ฉันสงสัยว่านายไหวรึเปล่า”
เคย์มองเขาอยู่ครู่หนึ่ง แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน “แน่นอน!”
พวกเขาเดินไปตามถนนด้วยกันเงียบๆ โดยมีเสียงจามของเคย์ขัดจังหวะเป็นครั้งคราว
“เราจะไปไหนกันดี” เคย์ถาม
“ปกติแล้วนายไปเดทที่ไหนล่ะ” อีกฝ่ายตอบพร้อมรอยยิ้ม “ที่ไหนเหรอ”
คำถามนี้ทำให้บรรยากาศเงียบลงไปอีก
“นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันออกเดท ตอนอายุยังไม่ถึงสิบแปด ฉันอยู่บ้านพ่อแม่ แล้วแม่ก็ไม่เคยอนุญาตให้ฉันออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกเลย หลังจากนั้น ฉันก็ย้ายออกมาอยู่อพาร์ทเม้นท์คนเดียว แต่ก็เรียนยุ่ง จนไม่มีเวลาเจอใคร...” เคย์แก้ตัวถึงเหตุที่ตนเองขาดประสบการณ์
“แต่ตอนนี้นายเจอฉันแล้วนี่!” อีกฝ่ายบอก
“อืมมม... คงไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไหร่ เพราะชื่อนายฉันก็ไม่รู้จัก แล้วนายจะพาฉันไปที่ไหนก็ไม่รู้ เท่าที่รู้ก็คือ นายดูจิตๆ...” เคย์หยุดเดินแล้วมองฝ่ายอย่างระแวง
“แต่นายเต็มใจมากับฉันเองนะ!” อีกฝ่ายบอกอย่างขบขัน ทำให้เคย์ยิ่งระแวงมากขึ้นไปอีก
“อย่าเพิ่งโวยน่า! ฉันจะพานายไปดูหนัง แต่ฉันว่าจะไม่บอกชื่อนายดีกว่า เพราะว่าอยู่กับคนที่ไม่รู้จักชื่อก็น่าสนุกดีออก!” อีกฝ่ายสรุป แววตาดูสนุกตื่นเต้น
พวกเขาเดินไปยังโรงภาพยนตร์ ดูหนังแอคชั่น แต่เคย์ไม่ค่อยสนุกด้วยนัก พอถึงกลางเรื่อง เคย์ก็ผลอยหลับซบไหล่อีกฝ่าย จากนั้นก็ตื่นมาตอนสิบนาทีสุดท้าย
“ขอโทษ...” เคย์เอ่ย
“อย่าคิดมากน่า นายควรจะ...” อีกฝ่ายกำลังจะพูดต่อ แต่แล้วเสียงไอของเคย์ก็ขัดจังหวะขึ้นมา
“แน่ใจนะว่าเป็นแค่ภูมิแพ้” อีกฝ่ายถาม โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้
เคย์หน้าแดง
“นายมีไข้! ไข้สูงด้วย!” อีกฝ่ายร้องอย่างตกใจเมื่อสัมผัสถึงไอร้อนจากเคย์ “ฉันจะพานายกลับบ้าน!”
“ไม่เป็นไร ฉันอยากไปต่อ” เคย์เดินไปตามถนน แต่แล้วก็หยุด เมื่อมือของอีกฝ่ายดึงดันจะพาเขากลับบ้าน
“เราเดทกันต่อเมื่อไหร่ก็ได้ที่นายต้องการ แต่ตอนนี้ไปนอนพักเถอะนะ”
คนโตกว่าพาเคย์มาถึงหน้าอพาร์ทเม้นท์
“ฉันจะทำอะไรให้กิน นายนอนพักเถอะ”
หลังจากนั้นราวยี่สิบนาที คนโตกว่าก็กลับมาพร้อมซุป แก้วน้ำ และยา
“กินให้หมดนะ ฉันต้องขอตัวก่อน พอดีที่ทำงานโทรมาตาม”
คนโตกว่าลังเลที่จะทิ้งคนป่วยไว้ลำพัง แต่ก่อนจะเดินออกไปจากอพาร์ทเม้นท์ เขาก็หยุดฝีเท้า เมื่อมองไปที่แจกันดอกไม้ตรงทางเข้า
“ทำไมดอกไม้ไม่มีกลีบล่ะ” เขาถามอย่างสงสัย
“ดอกไม้พวกนี้เชื่อมโยงกับวัยเด็กของฉัน ตอนนั้น มีเด็กชายคนนึง พยายามจะแสดงความยินดีกับการเล่นเปียโนของฉัน เลยมอบดอกไม้ให้ แต่เพราะว่าเขารีบวิ่งมา กลีบดอกไม้เลยร่วงหล่นไปหมด... เขาชื่อ... ยาบุ โคตะ เป็นรักแรกของฉัน...” เคย์ยิ้มอย่างขมขื่น “จำที่ฉันเคยบอกว่าแม่ไม่ให้ฉันออกไปเที่ยวเล่นนอกบ้านได้มั้ย แต่ว่า นั่นก็เป็นความผิดฉันด้วยแหละ ฉันไม่ออกไปเที่ยวเล่น เพราะฉันอยากเล่นเปียโนให้เก่ง เพราะฉันหวังว่าเด็กคนนั้นจะกลับมาหาฉันที่หน้าต่างบานนั้นอีก มาร่วมยินดีกับฉัน งี่เง่ามั้ยล่ะ” เคย์เล่าจบ จึงกินต่อ
คนโตกว่าเงียบไป รู้สึกแปลกใจที่โชคชะตาเล่นเกมกับเขา ในที่สุดเขาก็ได้พบเด็กคนนั้นอีก
“อิโน่ เคย์...” เขากระซิบ “ฉันขอโทษ...” เขาเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายช้าๆ “ฉันว่าฉันก็คงเป็นภูมิแพ้เหมือนกัน เพราะตอนนี้หัวใจฉันมันเต้นรัว แล้วน้ำตาก็เริ่มจะไหล... นี่ใช่อาการของภูมิแพ้รึเปล่า”
“นายรู้สึกไม่สบายเหรอ” คนตัวเล็กกว่าถามอย่างเป็นห่วง
“ไม่เลย” เขาตอบ แล้วประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากอีกฝ่าย “ในที่สุดเราก็ได้พบกันอีกครั้ง”
/ต่อ Un bacio dimenticato - A forgotten kiss
***
Amore Primaverile -Love in spring [6]
Title: Un bacio dimenticato - A forgotten kiss
Author: nihartsmile
Fandom: Hey!Say!JUMP
Pairing: Yabu Kota x Inoo Kei
Rating: PG
Genre: Fluff
Prompt: Primo Bacio จูบแรก
แสงอาทิตย์แยงเข้ามารบกวนการนอนหลับของเคย์ ทำให้เจ้าตัวจำต้องตื่นขึ้นมา เขารู้สึกเหนื่อยและปวดเมื่อย แต่ก็บังคับตนเองให้ลุกจากเตียง
เขามองไปรอบๆ พยายามประมวลผลว่าตอนนี้ตนเองอยู่ที่ไหน
“ห้องฉันเหรอ” เขาถานตนเอง หลังจากจดจำสถานที่ได้ จากนั้นจึงเดินเข้าไปในครัว ดื่มนม แต่แล้วก็ต้องหยุดเมื่อเห็นกระดาษโน้ตวางอยู่บนโต๊ะ
ฉันขอโทษที่ต้องทิ้งนายไว้ แต่ที่ทำงานโทรมาตามฉัน
หายเร็วๆ นะ
คนไร้ชื่อ
เคย์ยิ้มให้กับข้อความว่า คนไร้ชื่อ เขากำลังจะหันไปเตรียมอาหารเช้า แต่แล้วก็สังเกตเห็นข้อความด้านหลังกระดาษโน้ต
ปล. ริมฝีปากนายหวานจัง
เคย์ยืนนิ่ง กระดาษยังคงอยู่ในมือ หน้าแดงซ่าน แล้วอ่านทวนข้อความนั้นอีกรอบ “ปากเหรอ... ?” เขาถามตนเอง พยายามนึกให้ออกว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ก็จนปัญญา
“ปาก.. ?” เขาถามตนเองอีกครั้ง มือข้างหนึ่งปิดปากตนเอง “อย่าบอกนะว่า!” เขาร้องออกมา แล้วปากระดาษโน้ตลงพื้น
“ไม่นะ ไม่มีทาง ใจเย็นก่อน เคย์ ค่อยๆ คิด!” เขาบอกตนเอง แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ สองมือกุมศีรษะ “เมื่อวานนี้ นายไปที่สถานีไง เคย์ ไปเจอตาคนไร้ชื่อ แล้วก็ไปดูหนังด้วยกัน แล้ว....อื่ออ.... แล้วเกิดอะไรขึ้นอีกนะ” เขาคราง ตบหน้าผากตนเอง สูดลมหายใจเข้า พยายามบังคับตนเองให้ใจเย็น กำลังจะผุดลุกขึ้น แต่แล้วสายตาก็พลันไปจับอยู่ที่แจกันดอกไม้ข้างประตู ดอกไม้ที่ไร้กลีบ
“ยาบุคุง” เขาร้องเสียงละห้อย “ฉันเกรงว่าฉันจะเสียจูบแรกให้คนแปลกหน้าไปแล้วล่ะ...” เขามองรอยแผลเป็นที่เป็นรอยยาวจากนิ้วหัวแม่มือจรดข้อมือ ถอนหายใจอีกรครั้ง แล้วลุกขึ้นไปเตรียมอาหารเช้า แต่แล้วก็มีเสียงออดขัดจังหวะ
“มาแล้ว!” เสียงหนึ่งดังรบกวน
“ใครน่ะ” เคย์ถามขณะเปิดประตู แต่แล้วก็พบชายหนุ่มที่เพิ่งเจอกันเมื่อวันก่อน
“เคย์จัง!” อีกฝ่ายยิ้ม ชูสองนิ้ว
เคย์มองเขาอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็หลุบสายตาต่ำ ปลายนิ้วสัมผัสริมฝีปากตนเอง
“นาย-นายรู้จักชื่อฉันได้ยังไง”
“ก็เขียนอยู่บนนี้ไง” อีกฝ่ายชี้ไปที่ป้ายชื่อบนบานประตู
“อ้อ-ใช่!” เคย์รู้สึกขายหน้าที่ต้องเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย “คะ-คือ เมื่อวาน ฉันกับนาย เอ่อ-เรา-นายกับฉัน...คือ เรา...”
“เคย์ ยังมีไข้อยู่เหรอ” โคตะว่าถาม โดยไม่สนใจสิ่งที่เคย์กำลังพูด รู้สึกเป็นห่วงที่เคย์หน้าแดง เขายื่นมือไปแตะหน้าผากเคย์เพื่อวัดความร้อน แต่คนตัวเล็กกว่าหันหน้าหนี ทำให้อีกฝ่ายประหลาดใจ
“ฟังนะ!” เคย์ร้อง “นี่เป็นเรื่องสำคัญ...” เขาค่อยๆ ลดเสียง
“พูดมาสิ ฉันกำลังฟัง...”
“คือว่า...ฉันอยากรู้ว่า...ว่า...คือ...เราจูบกันหรือเปล่า” เคย์พูดประโยคท้ายเร็วปรื๋อ
โคตะมองสบตาเคย์ สีหน้าออกจะฉงน ความเงียบโอบล้อมทั้งคู่ มีเพียงเสียงนกร้องจิ๊บจิ๊บที่บ่งบอกสัญลักษณ์ของฤดูใบไม้ผลิ
“พูดอีกทีได้มั้ย” คนโตกว่าถามหลังจากเงียบกันไปครู่หนึ่ง
“อ่า...คือ...ว่า” เคย์พยายามจะพูด หลบสายตาต่ำ เกาศีรษะตนเองอย่างเขินๆ “ฉันสงสัยว่า...ว่า...เรา...เราสองคน....เมื่อวานนี้...เรา...”
“อ้อ จูบ!” โคตะร้อง อนุมานว่าเคย์กำลังพูดถึงเรื่องนี้
“แปลว่าเราจูบกันไปแล้วจริงๆ เหรอ!” เคย์พิงร่างกับบานประตู
“ทำไม นายเสียใจเหรอ” โคตะถาม เขายิ้มเมื่อเห็นปฏิกิริยาของอีกฝ่าย “อย่าบอกนะว่า...นั่นเป็นจูบแรกของนาย...”
คำพูดนั้นทำให้เคย์หน้าแดงเป็นมะเขือเทศสุก
“ไม่ ไม่ใช่อยู่แล้ว อะไรทำให้นายคิดว่าอย่างงั้น! จูบแรกเหรอ? อย่ามาตลก ฉันอายุยี่สิบสองแล้วนะ!” เคย์ร้อง แล้วหัวเราะเหมือนคนบ้า ทำให้คนโตกว่าหยุดยิ้ม พลางมองเขาอย่างแปลกใจ
“ใช่ นั่นจูบแรกของฉัน...” เคย์ร้อง สายตามองพื้น ถอนหายใจ
“เคย์จัง” โคตะเรียกด้วยน้ำเสียงจริงจัง “...นาย...” เขาขยับเข้าไปใกล้ใบหน้าคนตัวเล็กกว่า “.. ตลกดี...” เขาประทับริมฝีปากลงไปบนริมฝีปากของเคย์อย่างอ่อนโยน
เคย์ตกใจจนขยับตัวไม่ได้
“นายจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้เหรอ เราจูบกัน จูบแรกของนาย...” คนโตกว่าถามเมื่อถอนริมฝีปากออก
“อะไรนะ” เคย์ค่อยๆ ได้สติ หลุบสายตามองพื้น กลัวว่าอีกฝ่ายจะมองสบตา “หวานจัง” เคย์เอ่อยออกมา ปลายนิ้วสัมผัสริมฝีปากตนเอง “อีกที...ขออีกทีได้มั้ย” เขากระซิบ
จูบครั้งนี้เนิ่นนาน และลึกซึ้ง
“ฉันจะรู้จักชื่อนายได้หรือยัง” เคย์ถาม ขณะที่กำลังทานมื้อกลางวันด้วยักน หลังจากจูบกันตลอดเช้า
โคตะมองอย่างแปลกใจ
“นายจำไม่ได้เหรอ” เขาถาม
แต่ได้รับคำตอบแง่ลบจากอีกฝ่าย
“เมื่อคืนฉันบอกนายแล้ว”
“ฉัน...จำไมได้” คนตัวเล็กกว่าตอบ มองจานอาหารของตน พยายามนึกให้ออก
โคตะดูขุ่นใจ
“เคย์จัง นายลืมฉันไปแล้วจริงๆ เหรอ” เขาถามเสียงจริงจัง จ้องมองไปยังใบหน้าไร้เดียงสาที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขา
แล้วโคตะก็ถอนหายใจยาว ก่อนจะคลี่ยิ้ม “ฉันจะไม่บอกนายอีก!”
“เอ๊ะ? เอาจริงเหรอ!? แล้วจะให้ฉันเรียกนายว่ายังไงล่ะ?” เคย์พยายามหว่านล้อม
“ฉันเสียใจ แต่จนกว่านายจะนึกออก ฉันจะไม่บอกนายเด็ดขาด ตอนนี้ฉันก็จะเป็นแค่คนไร้ชื่อ!” โคตะจบคำพูดด้วยรอยยิ้ม แล้วกินต่อ
“โธ่~ “ คนตัวเล็กกว่าร้องคราง มองจานอาหารของตน พยายามนึกเรื่องเมื่อคืน แต่สุดท้ายก็ยังนึกไม่ออก
/ต่อ Nostalgia[7]
Title: Pioggia primaverile- Spring rain
Author: nihartsmile
Fandom: Hey!Say!JUMP
Pairing: Yabu Kota x Inoo Kei
Rating: PG
Genre: Fluff
Prompt: Pioggia ฝน
Disclaimer: The story belongs to
nihartsmile I just translated into Thai language.
โธ่เอ๊ย! เพิ่งฤดูใบไม้ผลิเอง” เคย์โวยวายอยู่คนเดียว พยายามควานหาร่มในกระเป๋าแต่ก็ไม่เจอ
เหมือนเช่นทุกวัน เคย์ไม่ทันรถ และเปียกเป็นลูกหมาตกน้ำ เขาเดินย่ำไปมหาวิทยาลัย ที่ค่อนข้างไกลจากบ้าน
แต่แล้วฝนก็เริ่มลงเม็ดหนาขึ้น เคย์จึงตัดสินใจหลบใต้ที่กำบัง
“ออกมาโดยไม่มีร่มเหรอ” เสียงหนึ่งดังขึ้นด้านหลัง
“ตกใจหมดเลย! พักนี้เราเจอกันบ่อยจัง!” เคย์ยิ้ม
“อาจจะเป็นโชคชะตา...”
นอกจากเสียงสายฝนที่ตกกระทบแล้ว ทั้งคู่ตกอยู่ในความเงียบงัน
“เราเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่า...” เคย์ถามหลังจากเงียบกันไปนาน
“ใช่ ครั้งนี้ก็ครั้งที่สาม...” อีกฝ่ายตอบพร้อมรอยยิ้ม
“ไม่ใช่อย่างนั้น.... ฉันหมายถึงในอดีต เราเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่า”
แล้วทั้งคู่ก็เงียบไปอีก
“ไม่รู้สิ แต่ถ้าการที่ได้พบฉันทำให้นายรู้สึกอึดอัด งั้นเราไปเดทกันวันอาทิตย์นี้ดีมั้ย”
เคย์มองคนตัวสูงกว่าอย่างแปลกใจ
“แต่ฉันไม่รู้ชื่อนายด้วยซ้ำ”
“อ๊ะ จริงด้วยสิ ขอโทษที ฉันชื่อยา-“ แต่แล้วเสียงโทรศัพท์มือถือของยาบุก็ขัดจังหวะ “ขอโทษนะ...” เขาบอกก่อนจะรับสาย
“ไม่เป็นไร ฝนเริ่มซาแล้ว ฉันว่าจะวิ่งไปมหาวิทยาลัยแล้วล่ะ” เคย์บอกเบาๆ โดยไม่ให้แทรกจังหวะโทรศัพท์ แล้วเดินออกไปนอกที่หลบฝน
“อย่าลืมนะ! อาทิตย์นี้หน้าสถานี สิบโมงเช้า!” อีกฝ่ายตะโกน ทั้งๆ ที่ยังถือโทรศัพท์อยู่ ก่อนเคย์จะลับสายตาไป “ฉันจะรอ!”
เคย์ไม่ได้หันไปตอบรับ แต่เดินออกไปพร้อมรอยยิ้ม
ในที่สุด การที่ฝนตก ก็ยังมีด้านดีอยู่เหมือนกัน
/ต่อ Un gioco del destino - A twist of fate
***
Amore Primaverile -Love in spring [5]
Title: Un gioco del destino - A twist of fate
Author: nihartsmile
Fandom: Hey!Say!JUMP
Pairing: Yabu Kota x Inoo Kei
Rating: PG
Genre: Fluff
Prompt: Allergia ภูมิแพ้
“อูยย ทำไมหนาวจัง”
หลังจากเปลี่ยนใจไปมา ในที่สุดเคย์ก็ไปตามนัดหมาย ทั้งที่ยังคงจามและไอไม่หยุด
“เป็นอะไรรึเปล่า” เสียงคนที่เคย์กำลังรออยู่ดังขึ้น อีกฝ่ายสังเกตเห็นว่าเคย์ดูหนาว
“อืม ไม่เป็นไร แค่ภูมิแพ้น่ะ..” เคย์บอก แล้วสั่งน้ำมูก “แต่นายมาสายนะ!” เขาบอกอย่างเคืองๆ
“ขอโทษนะ แต่นายเองก็มาก่อนเวลา ฉันบอกสิบโมง แต่นี่ตั้งอีกสิบห้านาทีถึงจะสิบโมง...” คนโตกว่าบอกพลางยิ้ม “ฉันสงสัยว่านายไหวรึเปล่า”
เคย์มองเขาอยู่ครู่หนึ่ง แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน “แน่นอน!”
พวกเขาเดินไปตามถนนด้วยกันเงียบๆ โดยมีเสียงจามของเคย์ขัดจังหวะเป็นครั้งคราว
“เราจะไปไหนกันดี” เคย์ถาม
“ปกติแล้วนายไปเดทที่ไหนล่ะ” อีกฝ่ายตอบพร้อมรอยยิ้ม “ที่ไหนเหรอ”
คำถามนี้ทำให้บรรยากาศเงียบลงไปอีก
“นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันออกเดท ตอนอายุยังไม่ถึงสิบแปด ฉันอยู่บ้านพ่อแม่ แล้วแม่ก็ไม่เคยอนุญาตให้ฉันออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกเลย หลังจากนั้น ฉันก็ย้ายออกมาอยู่อพาร์ทเม้นท์คนเดียว แต่ก็เรียนยุ่ง จนไม่มีเวลาเจอใคร...” เคย์แก้ตัวถึงเหตุที่ตนเองขาดประสบการณ์
“แต่ตอนนี้นายเจอฉันแล้วนี่!” อีกฝ่ายบอก
“อืมมม... คงไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไหร่ เพราะชื่อนายฉันก็ไม่รู้จัก แล้วนายจะพาฉันไปที่ไหนก็ไม่รู้ เท่าที่รู้ก็คือ นายดูจิตๆ...” เคย์หยุดเดินแล้วมองฝ่ายอย่างระแวง
“แต่นายเต็มใจมากับฉันเองนะ!” อีกฝ่ายบอกอย่างขบขัน ทำให้เคย์ยิ่งระแวงมากขึ้นไปอีก
“อย่าเพิ่งโวยน่า! ฉันจะพานายไปดูหนัง แต่ฉันว่าจะไม่บอกชื่อนายดีกว่า เพราะว่าอยู่กับคนที่ไม่รู้จักชื่อก็น่าสนุกดีออก!” อีกฝ่ายสรุป แววตาดูสนุกตื่นเต้น
พวกเขาเดินไปยังโรงภาพยนตร์ ดูหนังแอคชั่น แต่เคย์ไม่ค่อยสนุกด้วยนัก พอถึงกลางเรื่อง เคย์ก็ผลอยหลับซบไหล่อีกฝ่าย จากนั้นก็ตื่นมาตอนสิบนาทีสุดท้าย
“ขอโทษ...” เคย์เอ่ย
“อย่าคิดมากน่า นายควรจะ...” อีกฝ่ายกำลังจะพูดต่อ แต่แล้วเสียงไอของเคย์ก็ขัดจังหวะขึ้นมา
“แน่ใจนะว่าเป็นแค่ภูมิแพ้” อีกฝ่ายถาม โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้
เคย์หน้าแดง
“นายมีไข้! ไข้สูงด้วย!” อีกฝ่ายร้องอย่างตกใจเมื่อสัมผัสถึงไอร้อนจากเคย์ “ฉันจะพานายกลับบ้าน!”
“ไม่เป็นไร ฉันอยากไปต่อ” เคย์เดินไปตามถนน แต่แล้วก็หยุด เมื่อมือของอีกฝ่ายดึงดันจะพาเขากลับบ้าน
“เราเดทกันต่อเมื่อไหร่ก็ได้ที่นายต้องการ แต่ตอนนี้ไปนอนพักเถอะนะ”
คนโตกว่าพาเคย์มาถึงหน้าอพาร์ทเม้นท์
“ฉันจะทำอะไรให้กิน นายนอนพักเถอะ”
หลังจากนั้นราวยี่สิบนาที คนโตกว่าก็กลับมาพร้อมซุป แก้วน้ำ และยา
“กินให้หมดนะ ฉันต้องขอตัวก่อน พอดีที่ทำงานโทรมาตาม”
คนโตกว่าลังเลที่จะทิ้งคนป่วยไว้ลำพัง แต่ก่อนจะเดินออกไปจากอพาร์ทเม้นท์ เขาก็หยุดฝีเท้า เมื่อมองไปที่แจกันดอกไม้ตรงทางเข้า
“ทำไมดอกไม้ไม่มีกลีบล่ะ” เขาถามอย่างสงสัย
“ดอกไม้พวกนี้เชื่อมโยงกับวัยเด็กของฉัน ตอนนั้น มีเด็กชายคนนึง พยายามจะแสดงความยินดีกับการเล่นเปียโนของฉัน เลยมอบดอกไม้ให้ แต่เพราะว่าเขารีบวิ่งมา กลีบดอกไม้เลยร่วงหล่นไปหมด... เขาชื่อ... ยาบุ โคตะ เป็นรักแรกของฉัน...” เคย์ยิ้มอย่างขมขื่น “จำที่ฉันเคยบอกว่าแม่ไม่ให้ฉันออกไปเที่ยวเล่นนอกบ้านได้มั้ย แต่ว่า นั่นก็เป็นความผิดฉันด้วยแหละ ฉันไม่ออกไปเที่ยวเล่น เพราะฉันอยากเล่นเปียโนให้เก่ง เพราะฉันหวังว่าเด็กคนนั้นจะกลับมาหาฉันที่หน้าต่างบานนั้นอีก มาร่วมยินดีกับฉัน งี่เง่ามั้ยล่ะ” เคย์เล่าจบ จึงกินต่อ
คนโตกว่าเงียบไป รู้สึกแปลกใจที่โชคชะตาเล่นเกมกับเขา ในที่สุดเขาก็ได้พบเด็กคนนั้นอีก
“อิโน่ เคย์...” เขากระซิบ “ฉันขอโทษ...” เขาเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายช้าๆ “ฉันว่าฉันก็คงเป็นภูมิแพ้เหมือนกัน เพราะตอนนี้หัวใจฉันมันเต้นรัว แล้วน้ำตาก็เริ่มจะไหล... นี่ใช่อาการของภูมิแพ้รึเปล่า”
“นายรู้สึกไม่สบายเหรอ” คนตัวเล็กกว่าถามอย่างเป็นห่วง
“ไม่เลย” เขาตอบ แล้วประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากอีกฝ่าย “ในที่สุดเราก็ได้พบกันอีกครั้ง”
/ต่อ Un bacio dimenticato - A forgotten kiss
***
Amore Primaverile -Love in spring [6]
Title: Un bacio dimenticato - A forgotten kiss
Author: nihartsmile
Fandom: Hey!Say!JUMP
Pairing: Yabu Kota x Inoo Kei
Rating: PG
Genre: Fluff
Prompt: Primo Bacio จูบแรก
แสงอาทิตย์แยงเข้ามารบกวนการนอนหลับของเคย์ ทำให้เจ้าตัวจำต้องตื่นขึ้นมา เขารู้สึกเหนื่อยและปวดเมื่อย แต่ก็บังคับตนเองให้ลุกจากเตียง
เขามองไปรอบๆ พยายามประมวลผลว่าตอนนี้ตนเองอยู่ที่ไหน
“ห้องฉันเหรอ” เขาถานตนเอง หลังจากจดจำสถานที่ได้ จากนั้นจึงเดินเข้าไปในครัว ดื่มนม แต่แล้วก็ต้องหยุดเมื่อเห็นกระดาษโน้ตวางอยู่บนโต๊ะ
ฉันขอโทษที่ต้องทิ้งนายไว้ แต่ที่ทำงานโทรมาตามฉัน
หายเร็วๆ นะ
คนไร้ชื่อ
เคย์ยิ้มให้กับข้อความว่า คนไร้ชื่อ เขากำลังจะหันไปเตรียมอาหารเช้า แต่แล้วก็สังเกตเห็นข้อความด้านหลังกระดาษโน้ต
ปล. ริมฝีปากนายหวานจัง
เคย์ยืนนิ่ง กระดาษยังคงอยู่ในมือ หน้าแดงซ่าน แล้วอ่านทวนข้อความนั้นอีกรอบ “ปากเหรอ... ?” เขาถามตนเอง พยายามนึกให้ออกว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ก็จนปัญญา
“ปาก.. ?” เขาถามตนเองอีกครั้ง มือข้างหนึ่งปิดปากตนเอง “อย่าบอกนะว่า!” เขาร้องออกมา แล้วปากระดาษโน้ตลงพื้น
“ไม่นะ ไม่มีทาง ใจเย็นก่อน เคย์ ค่อยๆ คิด!” เขาบอกตนเอง แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ สองมือกุมศีรษะ “เมื่อวานนี้ นายไปที่สถานีไง เคย์ ไปเจอตาคนไร้ชื่อ แล้วก็ไปดูหนังด้วยกัน แล้ว....อื่ออ.... แล้วเกิดอะไรขึ้นอีกนะ” เขาคราง ตบหน้าผากตนเอง สูดลมหายใจเข้า พยายามบังคับตนเองให้ใจเย็น กำลังจะผุดลุกขึ้น แต่แล้วสายตาก็พลันไปจับอยู่ที่แจกันดอกไม้ข้างประตู ดอกไม้ที่ไร้กลีบ
“ยาบุคุง” เขาร้องเสียงละห้อย “ฉันเกรงว่าฉันจะเสียจูบแรกให้คนแปลกหน้าไปแล้วล่ะ...” เขามองรอยแผลเป็นที่เป็นรอยยาวจากนิ้วหัวแม่มือจรดข้อมือ ถอนหายใจอีกรครั้ง แล้วลุกขึ้นไปเตรียมอาหารเช้า แต่แล้วก็มีเสียงออดขัดจังหวะ
“มาแล้ว!” เสียงหนึ่งดังรบกวน
“ใครน่ะ” เคย์ถามขณะเปิดประตู แต่แล้วก็พบชายหนุ่มที่เพิ่งเจอกันเมื่อวันก่อน
“เคย์จัง!” อีกฝ่ายยิ้ม ชูสองนิ้ว
เคย์มองเขาอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็หลุบสายตาต่ำ ปลายนิ้วสัมผัสริมฝีปากตนเอง
“นาย-นายรู้จักชื่อฉันได้ยังไง”
“ก็เขียนอยู่บนนี้ไง” อีกฝ่ายชี้ไปที่ป้ายชื่อบนบานประตู
“อ้อ-ใช่!” เคย์รู้สึกขายหน้าที่ต้องเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย “คะ-คือ เมื่อวาน ฉันกับนาย เอ่อ-เรา-นายกับฉัน...คือ เรา...”
“เคย์ ยังมีไข้อยู่เหรอ” โคตะว่าถาม โดยไม่สนใจสิ่งที่เคย์กำลังพูด รู้สึกเป็นห่วงที่เคย์หน้าแดง เขายื่นมือไปแตะหน้าผากเคย์เพื่อวัดความร้อน แต่คนตัวเล็กกว่าหันหน้าหนี ทำให้อีกฝ่ายประหลาดใจ
“ฟังนะ!” เคย์ร้อง “นี่เป็นเรื่องสำคัญ...” เขาค่อยๆ ลดเสียง
“พูดมาสิ ฉันกำลังฟัง...”
“คือว่า...ฉันอยากรู้ว่า...ว่า...คือ...เราจูบกันหรือเปล่า” เคย์พูดประโยคท้ายเร็วปรื๋อ
โคตะมองสบตาเคย์ สีหน้าออกจะฉงน ความเงียบโอบล้อมทั้งคู่ มีเพียงเสียงนกร้องจิ๊บจิ๊บที่บ่งบอกสัญลักษณ์ของฤดูใบไม้ผลิ
“พูดอีกทีได้มั้ย” คนโตกว่าถามหลังจากเงียบกันไปครู่หนึ่ง
“อ่า...คือ...ว่า” เคย์พยายามจะพูด หลบสายตาต่ำ เกาศีรษะตนเองอย่างเขินๆ “ฉันสงสัยว่า...ว่า...เรา...เราสองคน....เมื่อวานนี้...เรา...”
“อ้อ จูบ!” โคตะร้อง อนุมานว่าเคย์กำลังพูดถึงเรื่องนี้
“แปลว่าเราจูบกันไปแล้วจริงๆ เหรอ!” เคย์พิงร่างกับบานประตู
“ทำไม นายเสียใจเหรอ” โคตะถาม เขายิ้มเมื่อเห็นปฏิกิริยาของอีกฝ่าย “อย่าบอกนะว่า...นั่นเป็นจูบแรกของนาย...”
คำพูดนั้นทำให้เคย์หน้าแดงเป็นมะเขือเทศสุก
“ไม่ ไม่ใช่อยู่แล้ว อะไรทำให้นายคิดว่าอย่างงั้น! จูบแรกเหรอ? อย่ามาตลก ฉันอายุยี่สิบสองแล้วนะ!” เคย์ร้อง แล้วหัวเราะเหมือนคนบ้า ทำให้คนโตกว่าหยุดยิ้ม พลางมองเขาอย่างแปลกใจ
“ใช่ นั่นจูบแรกของฉัน...” เคย์ร้อง สายตามองพื้น ถอนหายใจ
“เคย์จัง” โคตะเรียกด้วยน้ำเสียงจริงจัง “...นาย...” เขาขยับเข้าไปใกล้ใบหน้าคนตัวเล็กกว่า “.. ตลกดี...” เขาประทับริมฝีปากลงไปบนริมฝีปากของเคย์อย่างอ่อนโยน
เคย์ตกใจจนขยับตัวไม่ได้
“นายจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้เหรอ เราจูบกัน จูบแรกของนาย...” คนโตกว่าถามเมื่อถอนริมฝีปากออก
“อะไรนะ” เคย์ค่อยๆ ได้สติ หลุบสายตามองพื้น กลัวว่าอีกฝ่ายจะมองสบตา “หวานจัง” เคย์เอ่อยออกมา ปลายนิ้วสัมผัสริมฝีปากตนเอง “อีกที...ขออีกทีได้มั้ย” เขากระซิบ
จูบครั้งนี้เนิ่นนาน และลึกซึ้ง
“ฉันจะรู้จักชื่อนายได้หรือยัง” เคย์ถาม ขณะที่กำลังทานมื้อกลางวันด้วยักน หลังจากจูบกันตลอดเช้า
โคตะมองอย่างแปลกใจ
“นายจำไม่ได้เหรอ” เขาถาม
แต่ได้รับคำตอบแง่ลบจากอีกฝ่าย
“เมื่อคืนฉันบอกนายแล้ว”
“ฉัน...จำไมได้” คนตัวเล็กกว่าตอบ มองจานอาหารของตน พยายามนึกให้ออก
โคตะดูขุ่นใจ
“เคย์จัง นายลืมฉันไปแล้วจริงๆ เหรอ” เขาถามเสียงจริงจัง จ้องมองไปยังใบหน้าไร้เดียงสาที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขา
แล้วโคตะก็ถอนหายใจยาว ก่อนจะคลี่ยิ้ม “ฉันจะไม่บอกนายอีก!”
“เอ๊ะ? เอาจริงเหรอ!? แล้วจะให้ฉันเรียกนายว่ายังไงล่ะ?” เคย์พยายามหว่านล้อม
“ฉันเสียใจ แต่จนกว่านายจะนึกออก ฉันจะไม่บอกนายเด็ดขาด ตอนนี้ฉันก็จะเป็นแค่คนไร้ชื่อ!” โคตะจบคำพูดด้วยรอยยิ้ม แล้วกินต่อ
“โธ่~ “ คนตัวเล็กกว่าร้องคราง มองจานอาหารของตน พยายามนึกเรื่องเมื่อคืน แต่สุดท้ายก็ยังนึกไม่ออก
/ต่อ Nostalgia[7]