Levensbericht 15
Jawel, je ziet het goed. Ik vond het weer eens tijd. Heb aardig wat foto's verzameld, maar nu vind ik het weer eens tijd om ze daadwerkelijk te posten. 18 dagen na de vorige, maar oké! Ik heb al geleerd voor maatschappijleer dus nu heb ik weer tijd. =)
Deze keer dus extra veel foto's, ook weer een flinke spam van Luca. Maar laatst heb ik ook gebakken met Naomi en ik wil ook nog een handjevol foto's laten zien van de dingen die nu thuis aan de hand zijn die in verband staan met de verhuizing.
Te beginnen dus met die cakejes. Naomi en ik hebben ze samen gemaakt, iets wat we graag mogen doen wanneer we iets bakken of koken samen. Onze lerares Engels heeft bedacht dat we wel een high tea konden houden met de klas. Er werden tweetallen/groepjes gemaakt en iedereen deed een bijdrage voor de high tea. Wij maakten dus de cakejes.
Aangezien ik erg goed ben in de helft van de mix over de kom heen krijgen, heeft Naomi het begin gemaakt. We moesten twee pakken cakejes doen, dus hebben we later omgewisseld. De eitjes breken was ook al leuk, aangezien de barstjes er altijd in komen als Naomi en ik het samen doen. (Lees; meestal proberen we het wel voor mekaar te krijgen, maar we zijn altijd half melig waardoor het niet per se goed lukt of ik zoals gewoonlijk een aanwijzing op de verpakking vergeet. Smartiepants, ghèhe.)
Ik herinner me nog dat ik bij de eerste portie ook weer zo'n frats heb uitgehaald. Ik geloof dat we te vroeg het ei erbij hebben gedaan of niet meteen de boter of zoiets? In elk geval werd het een stuifbende. Ook al heeft Naomi gemixt, whaha.
Na een paar minuten begon het er al beter uit te zien.
En toen begon het wel erg op eiersalade te lijken...
Nu nog de klontjes eruit! Want het ziet er al steeds beter uit! Hoe erg we het ook mogen verprutsen, we doen het altijd wel weer goed maken. =)
Hmm, ziet er aanlokkelijk uit, nietwaar? Maar nee, we mochten 'm nog niet uitlikken. De tweede portie moest nog gedaan!
Zo zagen de dingetjes er gevuld uit. Tenminste, het overgrote deel dan. De rest moest dus nog met portie #2.
Zo lijkt het eigenlijk net alsof er in bijna niets nog wat zit. Valt me nu pas op - lol.
Zo zie je het al wat beter. =D
Ook dat bovenste hoekkie nog ekkes.
Final pic voor ze de oven in gingen! Nou ja, eigenlijk kwam eerst de tweede portie er nog bij. We hebben alles tegelijkertijd in de oven gedaan. Alleen heb ik daarvoor geen foto's meer lopen maken.
Hier gluurden we even in de oven: ze waren nog niet helemaal klaar.
Dus wat hebben wij in de tussentijd gedaan? - Juist, Sims in Doomedy op mijn laptop! Het duurt niet lang voor Naomi ook verslaafd raakt, ik zweer het je. (A)
Eindresultaat! Ze lijken erg bleek en natuurlijk is dit niet het enige.
Dit zijn de andere cakejes. Deze hebben we mee naar school genomen. Die op de andere schaal hebben we zelf opgegeten. Anders hadden we wel een erg grote overdosis. Dat kunnen we onze lieve klasgenoten natuurlijk niet aandoen. *Kucht.*
Alsof het zonnetje besloten had het plaatje even compleet te maken door daar te schijnen. =3
Einde picspam cakejes! =D
54,2 km verderop zou je dit hebben gezien als je zondag de 13e naar binnen keek door onze erker.
Jawel jawel, je ziet het goed. Allemaal roosterdingetjes! Vorige week is de kruipruimte dichtgegooid met zand. Ook is de vloerverwarming er gelegd en is het beton er gestort. Alles wat we nu nog hoeven te doen is wachten tot het beton gedroogd is. Schijnt moeilijk lang te duren. In elk geval zal de vloer er al wel in liggen als wij de 18e officieel intrekken. =3
Oh ja, ik zou het bijna vergeten! De openhaard is nu ook opengebroken. Die moet er ook nog gezet voor de vloer erin komt. Ook dat moet helaas nog wachten tot de vloer droog is. Geloof dat het nu nog zo'n twee weken duurt?
Gide is boven ook bezig geweest op de oude slaapkamer van Ralf. Dat wordt de slaapkamer van hem en mams. Alles is van de deur gehaald. (Jammer, nu kan ik geen dartspijltjes meer gooien die eigenlijk toch al meer terechtkwamen in de deur en het linoleum dan in het bord zelf.) Alleen de gele sticker met "nee dank je, ik rook niet" zit nog op de deurklink.
Rechts van de deur gezien is er nog een deur. Daarachter zit een kledingkast. En daarachter zit mijn (toekomstige) slaapkamer. Die staat nu leeg en daar sliepen mam en Gide eerst.
De tussenruimte aan kledingkasten (er is er ook één op mijn toekomstige slaapkamer) wordt veranderd. Het zal zo worden dat mam en Gide allebei de kledingkasten hebben. Zij hebben tenslotte geen plek voor iets anders dan hun bed en de nachtkastjes. Ik heb mijn Rakke kledingkast en die gaat natuurlijk gewoon mee.
De slaapkamerramen waarin je heerlijk kunt zitten als het raam openstaat.
Dan komen er nu wat foto's die zijn geschoten tijdens een wandeling. Zie je wat er hier, buiten riet dan, gefotografeerd is? Juist, een kikker!
Deze foto wilde ik eigenlijk als cover doen. Maar op de één of andere manier krijg ik hem niet gedraaid. Heb het wel vijf keer opnieuw geüpload. Op de computer is hij allang recht gemaakt, maar Photobucket lijkt het niet op te willen slaan. Koppige ezel. En dat terwijl het zo'n prachtige foto is! Ik bedoel, geef toe. Hij is prachtig! <3
Dan de eigenlijke cover. De moedergans met vadergans en kuikens.
Ze kwamen van links in de beek aangezwommen. Het zijn goede ouders, want ze waren direct defensief.
Doet me denken aan het verhaal wat Vince een keer vertelde over een zwaan met haar jongen die midden op de weg stond. In Rotterdam waar hij en Sas wonen zijn op de hoek van de straat eenden en ganzen in de beek te vinden die er is aangelegd en die leidt naar het park waar we in de herfst vaak heengaan. Die moederzwaan had haar vleugels wijd opengesperd en wilde aanvallen omdat Vince en Sas erlangs wilden, wat hen vlak langs de kleintjes van de zwaan zou leiden. Schijnt behoorlijk angstaanjagend te zijn geweest...
Wat me erg blij maakt dat dit maar ganzen waren!
Met eveneens lieve kuikens. =3
Dan de laatste foto van de ochtendwandeling. Een weiland. Niet per se zo geweldig en niet de mooiste foto. Toch wilde ik deze foto effe showen. De aanblik deed me namelijk denken aan waar ik voor anderhalf jaar terug op vakantie ben geweest in Frankrijk. Daar hadden ze ook van die weilanden. Prachtig.
Zo'n natuurmens ben ik nog niet eens, maar ik vind het erg mooi.
En dan heb ik het nog niet over deze gehad. Like wow! =D
Dit is wat je zag als je vanaf ons huis wegreed, terug naar de bewoonde wereld.
Evenals dit. Allemaal strobalen.
Dit was het uitzicht vanaf onze achtertuin. Onze achtertuin. Mijn god. Ik wil daar echt graag terug naartoe!
Terug hier naartoe. Het oude boerderijtje is van vrienden van Gides dochter Sabina. Anneke laat anderen er voor korte periodes vakantie houden. Ralf, Sabina en Annekes eigen kinderen gaan er vaak heen met vrienden en vriendinnen. Wij gaan deze zomer misschien ook weer. Ligt eraan hoe het loopt met de verhuizing. Eén ding weet ik wel: Het kaartje van die plek daar hangt al twee jaar op m'n spiegel en dat is niet zonder reden. Ik hou ervan om er naar terug te gaan.
Zelfs al betekend dat dat ik zomaar ineens een salamander of muis in mijn ooghoek kan spotten. Binnen of buiten. Ook al betekend dat dat er elke avond en ochtend spinnen in m'n klamboe zitten of dat ik er weer gestoken kan worden door een wesp. Het betekend namelijk ook rennen over die velden, met een beetje geluk spelen met de hond van de enige andere inwoners van het dorp daar (die een paar meter verderop van ons huisje boeren), hard muziek kunnen draaien met de ramen open, badmintonnen in de tuin, Gide bezig zien met één of ander reparatieklusje aan het meubilair, mama bezig zien met het plukken van druiven of pruimen en daar iets van maken en Vincent bezig zien met het stoken van vuurtjes en samen met Sas fotograferen. Om dan nog maar te zwijgen over de stilte die er heerst, de stilte die het mogelijk maakt om perfect te kunnen schrijven of lezen. Uren achtereen. Dan zijn er nog altijd de stadjes waar je heen kunt gaan voor heerlijke espresso's en het beekje waaraan Vince en Sas ongetwijfeld herhaaldelijk zullen gaan vissen. Of het bos waarin de mannen zullen gaan houthakken. De spelletjes die gedaan worden. Het kleurtje dat op m'n huid ontstaat.
Ja, echt mensen. Een vakantie in Portugal, Griekenland of Turkije is me prima bevallen. Het is ook fijn om leeftijdsgenoten om je heen te hebben, al dan niet buitenlandse mensen te ontmoeten en daarmee dingen te ondernemen en uiteindelijk foto's en stuf uit te wisselen. Maar in Frankrijk was het ook super. Ik weet zeker dat het dat weer zal zijn als we er naartoe teruggaan. Er is niets toepasselijker dan And A Linger With Pleasure te draaien van Ane Brun als je daar wegrijdt als het voorbij is... Het heeft altijd cliché geklonken in mijn oren, maar het bestaat. Verliefd kunnen worden op een plek bestaat. =3
Dan is een levensbericht natuurlijk niet compleet met wat foto's van Luca.
Meneer is nogal dol op de theepot. Al is hij natuurlijk te nukkig om te laten zien hoe graag hij ermee speelt als hij doorheeft dat er een camera op hem is gericht. Dan wil hij het liefst daar bovenop zitten en aan de knoppen wriemelen.
Een paar uurtjes later heb ik hem gespot in zijn speelhuisje. Hij slaapt graag onder het gedeelte wat mama "het praathuis" noemt. Je zou hem eens moeten horen als hij onder dat plankje zit. Dan snap je waarom. Hij brabbelt en knort aan één stuk door daar. Hij hoort zichzelf natuurlijk weergalmt en dat vindt hij prettig, net als bij de wc-rolletjes.
Ik vind het altijd lachen om hem "enge havik" te noemen wanneer hij zich uitrekt, haha.
Soms doet hij ook weleens een tukje in het praathuis. Het is zeer lastig om hem te fotograferen in de positie die hij dan aanneemt.
Maar het is me gelukt! =D Het is niet de mooiste foto - des te meer reden om te blijven proberen hem op die plek te fotograferen - maar het is me gelukt. Jay! Het is heel bijzonder om een vogel zo te zien liggen. Normaliter staan ze te slapen met één pootje ingetrokken en hun koppie tussen hun veren. Zoals je ziet, zit er een plekje bij zijn zij waar zijn veertjes door de war zitten. Aan de hand daarvan mag je aannemen dat zijn koppetje daar ook wel tussen heeft gezeten, maar toch... Liggen? Dat is wel heel bijzonder.
Voor Luca was er Otto en dáárvoor Timo, die trouwens 3 dagen geleden 8 zou zijn geworden. Timo was ook een aparte, want hij sliep nooit met zijn kop tussen de veertjes. Hij was extreem klein voor een grasparkietje en als hij dan probeerde met een pootje ingetrokken te slapen, hoorden we dikwijls PLOK. Dan was hij onderin zijn kooitje gevallen omdat hij zijn evenwicht had verloren of iets dergelijks. We moesten er altijd om lachen, want tsja. We hebben nog niet één parkiet gehad die wel normaal was voor zover ik meegemaakt heb. (Oké, Pipo misschien wel. Maar toen die stierf was ik 2. Ik herinner me hem alleen nog van foto's en familiefilmpjes.)
Otto was van begin af aan al ziek. Hij was niet erg speels, had zijn veertjes altijd uitstaan. Dat betekend doorgaans dat ze zich op hun gemak voelen. Je zou zeggen dat het goed is, maar een parkiet is van zichzelf erg opmerkzaam. Ook al is Luca nog zo tam, hij zal altijd schichtig zijn in sommige opzichten. En maar goed ook. Dat hoort zo.
Omdat we merkten dat Otto altijd moe leek te zijn, gingen we naar de vogelspecialist hier in de buurt. Hij had in het nest een virus opgelopen dat ze in het Engels geloof ik the lightness disease noemen. Oftewel: lichtheid ziekte. Het is een soort van anorexia, zo legde onze begeerde en geliefde vogelspecialist Tony ons uit. Het verschil tussen anorexia en the lightness disease is dat mensen zich uit eigen wil uithongeren. Bij vogels ligt dat anders. Die ziekte wordt veroorzaakt door bacteriën die in de buik van grasparkietjes huizen. Ze eten alle voedingsstoffen uit het voedsel dat ze opeten op. Dat staat dus gelijk aan eigenlijk niets eten, want dan krijg je ook geen voedingsstoffen binnen. Je kunt wel nagaan wat er dan gebeurd. We zijn er verscheidene keren mee naar Tony geweest. Dan moesten we Otto spul geven dat die bacteriën doodde. Voor een groot deel is dat ook gelukt, maar uiteindelijk is hij er toch aan gestorven. Erg triest allemaal.
In elk geval is met Luca alles prima, en daar zijn we heel blij mee! Hij wast zich nogal veel. Het is echt een poetsie.
Dat is om vervolgens weer net zo hard door te gaan met zijn spiegeltje te raggen.
Of één of ander speeltje dat hij heeft gekregen van de dochter van de schoonmaakster toen zij een weekendje op hem pasten.
Luca is overal content mee. Of het nu een nepvogeltje is op een bal, tot Tatje omgedoopt, of of het nu een knikker is op een schaal waar hij eindeloos achteraan blijft rennen.
Waar hij niet op uitgekeken raakt is overduidelijk de camera. Hij kijkt om als hij het piepje hoort, want dan weet hij al hoe laat het is.
Tijd om naar het randje te rennen, zich af te zetten en naar de camera toe te vliegen. Daar laat hij al zijn speelgoed voor staan.
Tenzij je aan zijn speelgoedmandje komt. Rammelen heeft hetzelfde effect als met een spiegeltje met een belletje rammelen of een knikker over de grond laten rollen. Hij komt er direct op af. 's Avonds, wanneer Luca in zijn kooi zit en de doek eroverheen hangt en hij slapen moet, tjielpt hij nog opgewonden als hij hoort dat er iets in zijn bakje wordt gegooid. Geloof me, dat is een hele klus. Hij gooit en smijt nogal graag met zijn speelgoed. Probeerde dat tevergeefs vast te leggen op foto. De foto's waren te wazig, dus een andere keer beter. =3
Hier is Luca ook overduidelijk aan het graven naar zijn lievelingsspeelgoed. Wat het ook is, hij vindt altijd wel een manier om het op te pakken en ermee te gooien. Plastic dominostenen, dopjes van flessen, Gogo's of paperclips. Alles waar maar enigszins een randje aan zit pakt 'ie.
Nog even wat dieper graven. Maar ik houd je wel in de gaten hè, jij met je camera!
Freaky eye. xD
Zei die camera nou "klik"?!
Oh my tweet, hij zei ècht klik! Rennen!
Al heeft zo'n knap vogeltje boven het basketbalnet ook wel wat!
Dopje schuiven en proberen om te draaien.
En dan toch weer afgeleid zijn door een merel die buiten op de pergola zit.
Ja, wat is dit herkenbaar. Ik zei laatst nog tegen niemand in het bijzonder: "Goh, hoe zou Luca toch als mens zijn?"
Gide zei toen direct: "Waarschijnlijk even hyperactief en even snel afgeleid als hij als vogel zou zijn. Eén ding weet ik wel. Dan voeren we hem gewoon Ritalin of zo."
Tsja, ik geloof wel dat Luca dan zo hyper zal zijn dat mam pas écht knettergek zou worden! Jammer dat het niet net zoals bij De Sims 1 met honden kan dat je dieren in het echt omtovert tot mensen...
Hmm, ik heb teveel boeken gelezen! Daarover gesproken... Laatst heb ik toch foto's laten zien van hoe mijn zitkamer eruitziet nu er ingepakte dozen staan? Nou, nu zijn de dozen alweer opengemaakt. Ik kwam erachter dat er toch nog wat boeken in zaten die ik wilde lezen. Ergens voelde ik me rot omdat ik dan wéér met dat tape-apparaat tape om de dozen heen moest doen. En inderdaad, dat ding en ik zijn echt besties. (Lees: Ik zal dansen op dat ding z'n graf.) Gelukkig zei mama dat er speciale dozen zijn voor de boeken. Die zijn kleiner zodat het gemakkelijker te dragen is, heeft Ralf haar op gewezen. Kan ik toch mooi die boeken in de andere dozen doen. Heb ik ze toch al opengemaakt, zijn ze gemakkelijker te tillen. Há, twee vliegen in één klap!
Op het moment ben ik trouwens bezig in een ander boek dan wat ik normaal lees. Het heet Het Meisje Dat Uit Het Duister Kwam en is geschreven door Bernie en Diane Lierow. Het gaat over Dani(ëlle) Lierow, een meisje dat de eerste zeven jaar van haar leven is verwaarloosd. Wanneer ze eindelijk wordt weggehaald uit het huis waarin ze met haar moeder en twee oudere halfbroers woont, is ze niet zindelijk, kan ze niet praten, zit ze onder de insectenbeten en loopt ze op haar tenen. Het verhaal gaat erover hoe Diane en Bernie haar vooruit zien gaan wanneer ze haar adopteren en hoe dat in z'n werk gaat. Ik moet nu nog minder dan 100 bladzijden maar heb al verscheidene keren hard zitten lachen en huilen. Zowel van het lachen als uit medelijden. Heftig? Zeker. Maar bijster interessant en ook weer eens een leuke afwisseling - al is dat misschien niet het toepasselijke woord, gezien Dani's (vroegere) situatie.
Dit boek maakt dat ik bezig ben in mijn 14e boek van dit jaar. Ik heb er pas 12 uit. Ben nog steeds niet verder gekomen in deel... 5 van Academicus Vampyus. Ik ben vastbesloten in de zomervakantie verder te gaan in het boek. Het zijn geloof ik zo'n vijfhonderd pagina's en ik zit al op tweehonderd. Desalniettemin ben ik niet meer gewend aan een boek van die lengte. Ik kom er gewoon niet doorheen.
Er zijn nog meer boeken die ik expres heb opgespaard voor de zomervakantie. Er zijn twee boeken van The Vampire Diaries die ik nog moet lezen en ik heb nog een boek of twee/drie thuis liggen van de Evermore reeks door Allyson Noël. Daar kwam ik niet doorheen nadat ik boek 3 had uitgelezen en het heel lang duurde voor boek 4 uit was. Die heb ik toen wel gekocht en boek 5 tegelijkertijd erna. Maar dat zal dan ook iets voor de zomer zijn.
De boeken waarin ik nog niet ben begonnen, is het vervolg op "Betoverd" door Kami Garcia en Margaret Stohl van the Caster Cronicles. Ik weet zo gauw niet hoe deel twee heet, maar deel drie, "Chaos" genaamd, verschijnt in deze maand of is al verschenen. Heb nog niet gecheckt of hij al daadwerkelijk in de winkels ligt. De 12e lag hij in elk geval nog niet in de winkels. Ik heb toen het boek van Daniëlle Lierow gekocht, vandaar dat ik het weet. Al kan het ook liggen aan de boekenwinkel. Die hier in het stadje is gewoon niet zo groot. Het zal me niets verbazen dat ze dergelijke boeken niet eens inkomen, in de angst dat ze er verlies op draaien. Al heb ik geloof ik destijds Betoverd wel daar gekocht. Maar dat weet ik ook niet eens meer zeker. Dat boek heb ik in 2010 gelezen, toen ik in Frankrijk zat waarover ik het eerder in deze post over had. Misschien ga ik deel één dus nog wel een keer leze. Er is zelfs al een deel vier onderweg of uit in Amerika. Dat heet Beautiful Redemption en ik heb gezien op Kami's site dat er nog boek is naar haar en Margareths hand: Dream Dark. Ik weet niet of gelinkt is aan de Caster Cronicles, omdat dit boek niet met Beautiful begint. Maar ik wed dat het het soort boek is wat een paar jaar na/voor is of een boek dat wel enigszins gelinkt is maar in een ander tijdsbestek staat als de rest van de serie. Het zal vast een bepaalde naam hebben, maar ik weet niet hoe dat heet. Het is net zoiets denk ik als "Het Korte Tweede Leven Van Bree Tanner", het boek dat gelinkt is aan deel drie van de "Twilight Saga": "Eclipse".
In elk geval, genoeg gerept over boeken voor nu! Daniëlles verhaal zal ik voor het einde van de week al wel uit hebben. Vanavond in bad, voor het slapengaan... Genoeg gelegenheid om te lezen. Het zal wel goed komen. Dan zal ik dinsdag in de pauze van drie uur tussen mijn examen maatschappijleer en Engels door eens op zoek gaan naar deel drie van de Caster Cronicles! Dan ben ik toch bij pa, want hij rijdt me naar en van school, ghèhè. =3
Wat ik nog wil zeggen, is dat mijn Simsspel nu aanstaat. Ja, dat is geen wonder. De afgelopen weken heb ik telkens in Doomedy gespeeld. Maar daar ben ik nu niet. Ik ben namelijk in Blauwwater, bij één van de vele De Bof huishoudens! Ja, ik ga een poging doen. Hopelijk gaat het spel niet uitvallen. Anders verplaatst mijn plan om vanavond in bad te gaan naar vanmiddag, zodat het spel rustig opnieuw kan opstarten. Leuk omdat ik dan kan lezen, maar niet bevorderlijk voor de update. Ik heb net even gekeken en ik heb nog zo'n 1,5/2 scène(s) te gaan tot de update af is. Aan de slag dan maar!
Leer ze nog voor het deel van jullie wat ook nog niet klaar is met de examens! Ik ga straks maatschappijleer ook nog even doornemen en dan moet het goed komen! =) Voor de rest dan een hoop fijne, vrije dagen. Voor zij die geen examen doen dit jaar en nog gewoon les hebben: kop op, nog even en het is zomervakantie! Waarschijnlijk werk je nu naar je laatste proefwerkweek toe, en dan heb je het gehad. =) We kunnen het volhouden tot de zomervakantie, als dat zonnetje maar blijft schijnen! =3
Xx Ilse