Megaspin
Een gewone woensdagmiddag, kwart voor 12.
Mega Spin zit lekker in het hoekje van de kamer in zijn potje. Het is al een aantal maanden zijn nieuwe huis, want de eigenaresse van het potje heeft het al een tijd niet meer opgepakt en lijkt het zelfs geen blik waardig te keuren. Gezien haar regelmatige stofzuigen leek het Mega wel zo slim om zich dan maar te nestelen in dat potje, om de grote zuigende slang niet te hoeven bezoeken. (Hij heeft al veel kameraden zien sneuvelen en is vastbesloten dit lot niet tegemoet te treden.)
Een niet zo gewone woensdagmiddag, blijkt uiteindelijk, wanneer toch grote vrouwenhanden met afgebladderde nagellak het huis van Mega oppakken en het transparante geheel richting gootsteen zweeft. De nietsvermoedende eigenaresse van het potje opent de kraan, en er gaat een rilling door Mega heen. Water! Gootsteen! De plek die hij het liefst vermijdt, want ook hier is al menig voorouder verdwenen om nooit meer terug te keren.
Wanneer hij het stromend water hoort, maakt hij zich zo snel als hij kan uit de 8 voeten, en stapt parmant het potje uit, de gootsteen in.
Tot grote schrik van de eigenaresse van het potje, die in Mega een 8-legged-freak van TEveel centimeters ziet. Mega ziet de plens water aankomen, maar weet zich te vermannen en loopt nog een eindje verder, richting de rand van de gootsteen, hopelijk zijn vrijheid tegemoet. Maar helaas: daar is de eigenaresse, dat rare mens dat niet van spinnen houdt, met een papiertje om hem fijn te drukken. Hij ziet dat ze zich schuldig voelt, maar tegelijkertijd herkent hij de blik van een soort onlogische angst, en dan komt het papiertje dichterbij...
dichterbij...
te dichtbij...
Het wordt donker en in één kort moment is het voorbij.
Wanneer Mega zijn ogen open doet, ziet hij dat zijn centimeters grote gestalte zich tegenover zijn lang verloren gewaande opa en oma en ouders ziet, en hij weet dat hij in de hemel is.
---
De eigenaresse voelt zich wat schuldig, en kijkt nog een keer vertwijfeld in het potje om te zien of Mega geen offspring in het potje heeft huizen.
De kust lijkt veilig, en ze vult het potje met water om aan het schilderijtje voor haar grootouders te beginnen.
Ja, een gewone woensdagmiddag.
Mega Spin zit lekker in het hoekje van de kamer in zijn potje. Het is al een aantal maanden zijn nieuwe huis, want de eigenaresse van het potje heeft het al een tijd niet meer opgepakt en lijkt het zelfs geen blik waardig te keuren. Gezien haar regelmatige stofzuigen leek het Mega wel zo slim om zich dan maar te nestelen in dat potje, om de grote zuigende slang niet te hoeven bezoeken. (Hij heeft al veel kameraden zien sneuvelen en is vastbesloten dit lot niet tegemoet te treden.)
Een niet zo gewone woensdagmiddag, blijkt uiteindelijk, wanneer toch grote vrouwenhanden met afgebladderde nagellak het huis van Mega oppakken en het transparante geheel richting gootsteen zweeft. De nietsvermoedende eigenaresse van het potje opent de kraan, en er gaat een rilling door Mega heen. Water! Gootsteen! De plek die hij het liefst vermijdt, want ook hier is al menig voorouder verdwenen om nooit meer terug te keren.
Wanneer hij het stromend water hoort, maakt hij zich zo snel als hij kan uit de 8 voeten, en stapt parmant het potje uit, de gootsteen in.
Tot grote schrik van de eigenaresse van het potje, die in Mega een 8-legged-freak van TEveel centimeters ziet. Mega ziet de plens water aankomen, maar weet zich te vermannen en loopt nog een eindje verder, richting de rand van de gootsteen, hopelijk zijn vrijheid tegemoet. Maar helaas: daar is de eigenaresse, dat rare mens dat niet van spinnen houdt, met een papiertje om hem fijn te drukken. Hij ziet dat ze zich schuldig voelt, maar tegelijkertijd herkent hij de blik van een soort onlogische angst, en dan komt het papiertje dichterbij...
dichterbij...
te dichtbij...
Het wordt donker en in één kort moment is het voorbij.
Wanneer Mega zijn ogen open doet, ziet hij dat zijn centimeters grote gestalte zich tegenover zijn lang verloren gewaande opa en oma en ouders ziet, en hij weet dat hij in de hemel is.
---
De eigenaresse voelt zich wat schuldig, en kijkt nog een keer vertwijfeld in het potje om te zien of Mega geen offspring in het potje heeft huizen.
De kust lijkt veilig, en ze vult het potje met water om aan het schilderijtje voor haar grootouders te beginnen.
Ja, een gewone woensdagmiddag.