BAAAAAAAH-dag.
Ohhhh wat was vandaag een dag die snel voorbij had moeten gaan.
Ten eerste mijn afgelopen nacht. Verschrikkelijk. Terwijl ik 's avonds nog heerlijk ontspannen met papa, mama en Maikel bij de Griek in Nieuwegein had gegeten, en op tijd dacht te gaan slapen, heb ik uiteindelijk maar 3 uurtjes geslapen. Ik kon gewoon NIET in slaap komen.
Je zult dus niet verbaasd zijn te horen dat het een ramp was om op te staan...
Dan mijn 2e coschap-week. Maandag: BAH. Ten eerste: eerste dag van de week. Ten tweede: nieuwe zaalartsen die nog moesten wennen aan de afdeling. (Het was ook hun eerste dag.) Aangezien de zaalartsen mijn begeleiders zijn, was het dus botte pech voor mij vandaag. Niks te doen, de patiënten die zouden worden opgenomen waren verlaat, de zaalartsen hadden geen tijd of keken voornamelijk door mij heen. Ik moet geloof ik echt letterlijk alles vragen; ik moet zeuren om iets te doen. Mijn vorige begeleiders waren heel lief, legden veel uit en gaven me ook tips en stuurden me hier en daar heen.
Deze mensen moeten nog wennen, dus ik geef ze the benefit of the doubt, maar ik heb 't idee dat ik het nu wat moeilijker ga krijgen. Ik zal meer moeten gaan vragen en lobbyen, en ik ben soms een beetje terughoudend- zeker wanneer mensen het druk hebben.
*zucht*
Jongens, als Niek terug is ben ik ineens wel zo zelfstandig, emotioneel sterker, sociaal ontwikkeld, etc...
Ach, we zullen wel zien.
:P
Een beker warme melk met een stukje chocolade en dan moet ik maar weer eens proberen te slapen. Hopelijk dit keer met meer succes. ;)
Ten eerste mijn afgelopen nacht. Verschrikkelijk. Terwijl ik 's avonds nog heerlijk ontspannen met papa, mama en Maikel bij de Griek in Nieuwegein had gegeten, en op tijd dacht te gaan slapen, heb ik uiteindelijk maar 3 uurtjes geslapen. Ik kon gewoon NIET in slaap komen.
Je zult dus niet verbaasd zijn te horen dat het een ramp was om op te staan...
Dan mijn 2e coschap-week. Maandag: BAH. Ten eerste: eerste dag van de week. Ten tweede: nieuwe zaalartsen die nog moesten wennen aan de afdeling. (Het was ook hun eerste dag.) Aangezien de zaalartsen mijn begeleiders zijn, was het dus botte pech voor mij vandaag. Niks te doen, de patiënten die zouden worden opgenomen waren verlaat, de zaalartsen hadden geen tijd of keken voornamelijk door mij heen. Ik moet geloof ik echt letterlijk alles vragen; ik moet zeuren om iets te doen. Mijn vorige begeleiders waren heel lief, legden veel uit en gaven me ook tips en stuurden me hier en daar heen.
Deze mensen moeten nog wennen, dus ik geef ze the benefit of the doubt, maar ik heb 't idee dat ik het nu wat moeilijker ga krijgen. Ik zal meer moeten gaan vragen en lobbyen, en ik ben soms een beetje terughoudend- zeker wanneer mensen het druk hebben.
*zucht*
Jongens, als Niek terug is ben ik ineens wel zo zelfstandig, emotioneel sterker, sociaal ontwikkeld, etc...
Ach, we zullen wel zien.
:P
Een beker warme melk met een stukje chocolade en dan moet ik maar weer eens proberen te slapen. Hopelijk dit keer met meer succes. ;)