(no subject)
Zolang ik mezelf bezig houd en niet teveel nadenk over hoe godsonmogelijk lang 4 maanden zijn, gaat het goed. Ik kijk heel erg uit naar dit weekend, en om lekker even een weekendje helemaal bij m'n ouders te zijn en zaterdagavond of zondag met Kristel af te spreken.
Ik voel me zo raar. Het is nog maar 1 dag, of eigenlijk nog niet eens, maar ik voel me nu net als 5 jaar geleden toen mijn eerste vriendje het uitmaakte: een leeg, hol, knagend gevoel van binnen. Ook al weet ik dat dit keer mijn vriend wél terugkomt. Nu moet ik mezelf positief en optimistisch weten te houden, en moet ik zelf gaan relativeren. Een goede uitdaging. Maar ik houd niet van alleen zijn. En het irritante is dat alles om me heen me aan hem doet denken, argh.
Ik heb ook helemaal geen zin om mijn werkgroepen voor te bereiden. >_< Toch zal ik wel moeten, want ik kan niet blijven ontwijken.
Ik voel me zo raar. Het is nog maar 1 dag, of eigenlijk nog niet eens, maar ik voel me nu net als 5 jaar geleden toen mijn eerste vriendje het uitmaakte: een leeg, hol, knagend gevoel van binnen. Ook al weet ik dat dit keer mijn vriend wél terugkomt. Nu moet ik mezelf positief en optimistisch weten te houden, en moet ik zelf gaan relativeren. Een goede uitdaging. Maar ik houd niet van alleen zijn. En het irritante is dat alles om me heen me aan hem doet denken, argh.
Ik heb ook helemaal geen zin om mijn werkgroepen voor te bereiden. >_< Toch zal ik wel moeten, want ik kan niet blijven ontwijken.