Sinag
Sa isang bundok, may nakatirang manika.
Nakalitaw sa ulap ang kanyang mga balikat
At siya'y namumuhay sa sinag na araw, ihip ng hangin
At kung san man may hustisya.
Winawasak at dinudurog niya ang mga ito
Para lalo niyang mapatigas ang dyamanteng tinatawag niyang puso.
Sa lahat ng kamatayang dinadala niya
Dulot ng pag piga, pag punit at pag apak niya
Sa umaasang BANDILA.
Pag-ibig kung tawagin at parusa ng impyerno sa iba,
Siya'y natutuwa at nagagalak sa paliligo ng dugo ngg kanyang mga kapwa.
Naway suriin mo o manika ang dahas
Na inihahatol mo sa kaluluwa ng
Mga Mandirigma ng Maykapal at mga Sundalo sa Puso
