Лэдзі Тэтчэр: чорт, а не чалавек
30 снежня былі рассакрэчаныя афіцыйныя брытанскія архівы, якія адносяцца да 1979 году, у тым ліку дакументы, датычныя прэм'ер-міністра таго часу Маргарэт Тэтчер, якая атрымала мянушку Жалезнай Лэдзі, піша газета La Stampa.
Дзякуючы апублікаваным дакументам сталі вядомыя шматлікія дэталі, якімі характарызаваўся стыль кіравання брытанскага прэм'ер-міністра. За першыя шэсць месяцаў знаходжання на пасадзе гэтая жанчына здолела падпарадкаваць сваёй волі ўсіх міністраў. Жалезная Лэдзі магла публічна перарываць міністраў, выказваць у іх адрас бесбаковую крытыку ў даволі грубіянскай і правакацыйнай форме. Ні адзін з чальцоў кабінета не адважваўся перарываць яе прамовы, якія яна прамаўляла невыносна-павучальным тонам школьнай настаўніцы, гаворыцца ў артыкуле.
Каралева была адзіным чалавекам, на каго не абвальваўся гнеў Маргарэт Тэтчер, адданай рэалісткі. Архіўныя матэрыялы замоўчваюць аб тым, як праходзілі сустрэчы сам-насам паміж двума дамамі, але, нягледзячы на жаночае суперніцтва, падобна, што іх суіснаванне было бесканфліктным - чаго нельга сказаць аб стаўленні Тэтчер да іншых прадстаўнікоў каралеўскага двара.
Асяроддзе Маргарэт Тэтчер было выключна мужчынскім. Яе любым напоем было віскі, у той час як жанчыны яе пакалення аддавалі перавагу шэрры. Тэтчер жадала, каб да яе ставіліся як да палітыка-мужчыны. Так, падчас эканамічнага саміту ў Токіо ў чэрвені 1979 года японскі ўрад прапанаваў ёй ахову з 20 каратэістак. Гэта абурыла Тэтчер, якая праславілася сваім антыфэмінізмам.
Нягледзячы на фінансавую забяспечанасць, "Мэггі" сама вяла свае справы, і даволі строга. Яна плаціла пастаўшчыкам у самы апошні момант, адмовілася ад кухара і кіраўніка хатай, самастойна рыхтавала абед і мыла посуд у маленькай кухні на Даўнінг-стрыт, 10, а госцяў частавала Nescafe.
І яшчэ адна рыска да партрэта Жалезнай Лэдзі адкрылі дакументы. Яна не сімпатызавала французскаму прэзідэнту Валеры Жыскар Д'Эстэну, завучы яго лядоўняй, напышлівым прадстаўніком эліты, затое яго пераемніка, Франсуа Міттэрана, высока шанавала. Аб гэтым вялікім спакусніку яна казала: у яго рот Мэрылін і погляд Калігулы.
Крыніца:La Stampa
Марк Рош
Дзякуючы апублікаваным дакументам сталі вядомыя шматлікія дэталі, якімі характарызаваўся стыль кіравання брытанскага прэм'ер-міністра. За першыя шэсць месяцаў знаходжання на пасадзе гэтая жанчына здолела падпарадкаваць сваёй волі ўсіх міністраў. Жалезная Лэдзі магла публічна перарываць міністраў, выказваць у іх адрас бесбаковую крытыку ў даволі грубіянскай і правакацыйнай форме. Ні адзін з чальцоў кабінета не адважваўся перарываць яе прамовы, якія яна прамаўляла невыносна-павучальным тонам школьнай настаўніцы, гаворыцца ў артыкуле.
Каралева была адзіным чалавекам, на каго не абвальваўся гнеў Маргарэт Тэтчер, адданай рэалісткі. Архіўныя матэрыялы замоўчваюць аб тым, як праходзілі сустрэчы сам-насам паміж двума дамамі, але, нягледзячы на жаночае суперніцтва, падобна, што іх суіснаванне было бесканфліктным - чаго нельга сказаць аб стаўленні Тэтчер да іншых прадстаўнікоў каралеўскага двара.
Асяроддзе Маргарэт Тэтчер было выключна мужчынскім. Яе любым напоем было віскі, у той час як жанчыны яе пакалення аддавалі перавагу шэрры. Тэтчер жадала, каб да яе ставіліся як да палітыка-мужчыны. Так, падчас эканамічнага саміту ў Токіо ў чэрвені 1979 года японскі ўрад прапанаваў ёй ахову з 20 каратэістак. Гэта абурыла Тэтчер, якая праславілася сваім антыфэмінізмам.
Нягледзячы на фінансавую забяспечанасць, "Мэггі" сама вяла свае справы, і даволі строга. Яна плаціла пастаўшчыкам у самы апошні момант, адмовілася ад кухара і кіраўніка хатай, самастойна рыхтавала абед і мыла посуд у маленькай кухні на Даўнінг-стрыт, 10, а госцяў частавала Nescafe.
І яшчэ адна рыска да партрэта Жалезнай Лэдзі адкрылі дакументы. Яна не сімпатызавала французскаму прэзідэнту Валеры Жыскар Д'Эстэну, завучы яго лядоўняй, напышлівым прадстаўніком эліты, затое яго пераемніка, Франсуа Міттэрана, высока шанавала. Аб гэтым вялікім спакусніку яна казала: у яго рот Мэрылін і погляд Калігулы.
Крыніца:La Stampa
Марк Рош