De jongen uit mijn boek die alles redde en toen als sneeuw voor de zon verdween.
want hij verdween in de zomer en hij liet me achter met een handje vol herinneringen.
(hier hoort een foto)
en hier onder schrijf ik een bijschrift over het eerste wat ik dacht toen ik zijn naam zag staan in mijn ontwikkelingspsychologieboek:
"er waren nachten dat ik van je droomde en als ik niet van je droomde, dan deed ik net alsof je naast me lag."
want in feite ben ik nog vijftien en ik wil gewoon naast je staan. stiekem opzij kijken en zien hoe je op je trein wacht. ik wil voelen hoe je mijn hand steviger vastpakt. ik wil je naam in snelle tempo achter elkaar zeggen, totdat jij er moe van wordt en iets begint te mompelen in een dialect wat ik niet versta. ik wil de dikte van je wallen schatten en ik wil de kleur van je ogen om de drie minuten zien veranderen -- want ik zweer dat het steeds verandert en ik weet dat jij mij maf vindt. maf, maar mooi. is mooi goed genoeg? ik dacht dat ik je zag staan, maar het was iemand met dezelfde tas. niet hetzelfde loopje, want niemand loopt als jij en ik denk niet. ik zing mee met de liedjes die je schreef, ik ga over de scheef als ik tien keer je space bezoek, maar geen berichtje achterlaat, want ik voel niets meer. de lentedagen van vorig jaar zijn voorbij en de nieuwe zijn al begonnen.
als ik aan mooie lentedagen denk, denk ik automatisch aan jou. ook al kan ik de dagen in de zon met jou op één hand tellen. het waren er drie. één daar en twee hier. en ze zitten allemaal hier (en de schrijver wees naar haar hart)
(hier hoort een foto)
en hier onder schrijf ik een bijschrift over het eerste wat ik dacht toen ik zijn naam zag staan in mijn ontwikkelingspsychologieboek:
"er waren nachten dat ik van je droomde en als ik niet van je droomde, dan deed ik net alsof je naast me lag."
want in feite ben ik nog vijftien en ik wil gewoon naast je staan. stiekem opzij kijken en zien hoe je op je trein wacht. ik wil voelen hoe je mijn hand steviger vastpakt. ik wil je naam in snelle tempo achter elkaar zeggen, totdat jij er moe van wordt en iets begint te mompelen in een dialect wat ik niet versta. ik wil de dikte van je wallen schatten en ik wil de kleur van je ogen om de drie minuten zien veranderen -- want ik zweer dat het steeds verandert en ik weet dat jij mij maf vindt. maf, maar mooi. is mooi goed genoeg? ik dacht dat ik je zag staan, maar het was iemand met dezelfde tas. niet hetzelfde loopje, want niemand loopt als jij en ik denk niet. ik zing mee met de liedjes die je schreef, ik ga over de scheef als ik tien keer je space bezoek, maar geen berichtje achterlaat, want ik voel niets meer. de lentedagen van vorig jaar zijn voorbij en de nieuwe zijn al begonnen.
als ik aan mooie lentedagen denk, denk ik automatisch aan jou. ook al kan ik de dagen in de zon met jou op één hand tellen. het waren er drie. één daar en twee hier. en ze zitten allemaal hier (en de schrijver wees naar haar hart)