Apr 07, 2005 16:40
En nu is het uit.
Hij zei: Ik hou niet genoeg van je.
Grappig hoe je dat op de één of andere manier toch aan voelt komen, als een trein in de verte. Maar ik heb het steeds genegeerd, niets gevraagd, alleen willen genieten. Vier maanden is misschien niet eens zo lang, maar ik vind niet dat mijn verdriet daardoor minder legitiem is. Zat net huilend in de trein naar mijn ouders.
Het ergste was dat ik helemaal kapot zat te gaan, en dat hij alleen maar kon zeggen: Ik vind het rot voor je, dat hij niets voelde van de pijn die ik had. Maar ik ben nog niet boos op hem, in feite is hij alleen maar eerlijk geweest, en dat heb ik vanaf het begin gevraagd.
Ik weet dat het minder wordt, deze ellende, maar ik zie er zo tegenop om straks weer alleen thuis te zijn, om te moeten gaan slapen.