emotioneel exhibitionisme
Dit is mijn toekomstige echtgenoot.
Stom feestje. Doe ik helemaal speciaal mijn nieuwe roze jurk aan, is het uitverkocht!
Toen maar naar Club More. Tot sluitingstijd gebleven. En het is toch leuk als je dan, uitgeput, overdekt met bier en andere smerigheid, stinkend naar alcohol en sigaretterook in de garderobe op je jas staat te wachten en een jongen tegen je zegt dat je er zo mooi uitziet in die roze jurk. Wel jammer dat het zo rustig was. Ik heb eigenlijk alleen maar met meisjes gedanst, omdat alle mannen semi-cool tegen de muur stonden te leunen met hun wodka-redbull. (Sukkels.)
Ben ik trouwens de enige die dat gemekker over Bernhard totaal oninteressant vindt? Ik bedoel, die man was 93, ik begon al bang te worden dat hij onsterfelijk was ofzo. Maar ik hoorde dat duizenden mensen zo'n condoleanceregister hebben ondertekend... iedereen staat ongetwijfeld alweer klaar met die lullige waxinelichtjes en verlepte bloemen, die dan zo sfeervol kunnen wegregenen voor het hek van het paleis. Waar gaat het in godsnaam over. Ik zeg: weg met dat emotionele exhibitionisme! Laten we ons in het openbaar, lekker ouderwets, allemaal een beetje proberen in te houden. Beleefdheid en decorum inplaats van publiek rouwbetoon en de ik-zeg-wat-ik-denk-cultuur. Het interesseert mij over het algemeen geen moer wat mensen denken, vooral dat soort mensen. Ik val toch ook niemand lastig met mijn mening? (Behalve een paar vrienden, maar die zijn het gewend en ik luister ook wel naar hun afwijkende ideeen: vooral die van karin en heleen ;).
Het is wat. Koopavond! Ik ga nog even winkelen :)