Дакладна вядома, што чужынская, прышлая на штыхах, савецкая ўлада шматкроць даводзіла беларускі народ да голаду й паўстаньняў. Напрыклад, у красавіку (7-9) 1932-га адбыўся антысавецкі выступ працоўных Барысава, т.зв. "барысоўскі галодны бунт". Пераважнай большасьцяй удзельнікоў гэнага "бунту" былі жанчыны зь дзіцямі. Прычынай зьявіліся абніжэньне саветамі нормаў і ўвогуле пазбаўленьне некаторых катэгорыяў насельніцтва, напрыклад, дзяцей, хлеба. Праз тры дні хлеб зьявіўся й выступы сьцішыліся. Падобны-ж "бабін бунт" адбыўся й у наступным, 1933-ім (3 траўня). Гэным разом ён быў разагнаны жорстка, з 1.400 арыштаваных савецкімі "унутранымі ворганамі" у ноч з 3-га на 4-е траўня 1.200 чалавек "атрымалі пуцёўкі" ў расейскі ГУЛАГ, а 200 - растрэленыя паміж землянымі бруствэрамі расейска-францускай вайны.
На месцы масавага растрэлу саветы збудавалі помнік. Не, не ахвярам сталінскага генацыду. Сваем, расейска-акупанцкім "батарэям".
Земляны роў, выкапаны два стагодзьдзя назад, аказаўся для саветоў больш важным за памяць пра даведзенае да голаду, а потым рэпрэсаванае й замардаванае ў гэным-жа рву, цывільнае беларускае насельніцтва.
Помнікі ахвярам генцыду спадкаемцы сталінскіх кáтоў выдралі зь зямлі, а тое, што выдраць ня ўдалася - зрэзалі пілой.
Парэшткі аднаго са зьнішчаных сёнешнімі прасталінскімі ўладамі помнікоў ахвярам савецкага генацыду.
Абабкі тут ніхто не зьбірае...
Фота
Juraś Navicki.