(no subject)
Размаўляем мы тут пра дзяцінста, першую клясу і г.д. І вось на чым я сябе злавіў: чамусьці мае сябры-аднагодкі-першакляснікі не усплываюць ў памяці як малыя шпэндзікі. Наадварот, іхнія вобразы,канфлікты, перажыванні ўспамінаюцца вельмі сур'ёзна. А глядзіш на сённяшніх шасьцігодак -- шпэндзікі і ўсё тут.
Вядома, можна казаць, тое што мы перажылі самі -- успрымаецца блізка і ад таго важка. Але гэнае тлумачэнне ,мне падаецца, амаль нічога не праясняе.
Sorry for terrible English :)
Talking about early childhood, I've noticed, that our first-former friends appear in our memory like real men, not kids. But when you look now at the first-form children you see small funny kids. Someone could say: Because it's just your own memories - you feel it strong and real. But I think it's not complete explanation.
Вядома, можна казаць, тое што мы перажылі самі -- успрымаецца блізка і ад таго важка. Але гэнае тлумачэнне ,мне падаецца, амаль нічога не праясняе.
Sorry for terrible English :)
Talking about early childhood, I've noticed, that our first-former friends appear in our memory like real men, not kids. But when you look now at the first-form children you see small funny kids. Someone could say: Because it's just your own memories - you feel it strong and real. But I think it's not complete explanation.